Deel 9  winter - voorjaar 2025

Klik om te vergroten

Zondag 23 februari - Marrakech

Marrakech    ☀️24°C

Klop, klop. De eerste kleinkinderen melden zich al in alle vroegte bij onze camper. Natuurlijk mogen jullie naar binnen. Opa en oma krijgen een snelcursus goed wakker worden van de woordenvloed die ons ten deel valt 😊. Na het ontbijt gaat de jeugd eerst te water in het zwembad. Xavi trotseert als eerste het ijskoude water en racet zich warm door de nodige sprintjes te trekken. Luna is wat sneller klaar met de te lage temperatuur van het water en Aiden en Jamie doen een dappere poging maar komen niet ver. Ook Jeroen komt tot de conclusie dat zwemverwachtingen wat bijgesteld moeten worden.

Tijd om de stad in te gaan. Met twee huurauto's vertrekken we naar de parkeerplaats bij de Koutoubia, hartje Marrakech en lopen vandaar richting het drukbevolkte Jemaa-el-Fna plein. Daar krijgen de kinderen een volgende cultuur-shock bij het zien van aapjes aan kettingen en slangen die oprijzen uit een mandje. Hun algemeen oordeel, ze gaan hier niet best met dieren om. 

Alvorens de souk in te verdwijnen doen we op een dakterras een lunch met ook hier weer wat haperingen door de grootte van onze groep.

De souk vinden de kids geweldig, ze komen ogen te kort om al die indrukken te verwerken. Ik geef de kleintjes allemaal een kadootje waarbij ik laat zien hoe er moeten worden onderhandeld met de marktlui. Ze slurpen de gebeurtenissen op als sponzen 😃. 

Zo aan het begin van de avond zetten we ons neer bij eettentje nr. 46 waar we ons veel te dure hapje naar binnen werken. Daarna laveren we ons door de mensenmassa weer naar de parkeerplaats en rijden terug naar de camping. Daar onder het genot van een drankje worden de belevenissen nog eens doorgenomen. Gezellie.

Dagverslag Luna

Dagverslag Michelle

Ik ging gisteravond liggen en sliep meteen. Alle indrukken werkten als een prima slaapmutsje. Midden in de nacht werd ik echter woest uit mijn slaap gerukt door een heleboel honden die enorm veel kabaal maakte, wat gingen die tekeer. Het duurde best een behoorlijke poos voordat het mij weer lukte verder te slapen. En net toen ik weer heerlijk in dromenland was werd ik wakker gemaakt met het ochtend gebed die vanaf meerdere luidsprekers verspreid over dit gebied ten gehoren werden getoond. Mijn hemel, alle respect voor het geloof en wat mensen geloven, maar wat nou met mijn geloof in uitslapen.

Xavi was ook wakker en die had uiteraard goed geslapen en was klaar voor de dag. Samen besloten we te gaan douchen zodat we fris de dag konden starten. De douche in de tent waarin we verblijven is heerlijk warm. Nadat we de kleren hebben uitgezocht voor die dag klopt Jamie op de deur die ook klaar is en met Xavi het terrein wil ontdekken. Ik bedenk mij welke outfit het beste past bij Marrakesh en de souk. Terwijl ik nog in mijn nakie dit sta uit te vogelen wordt er op onze deur geklopt. Ik dacht dat het Xavi maar dan hoor ik  ‘Bonjour’… Uhh shit, dus ik, bonjour? Un moment s.v.p.. ik open de deur op een kiertje zodat mijn blootje nog achter de deur is. In het Frans krijg ik een paar woorden mee - voiture, Dacia. Onze huurauto staat in de weg, hij vraagt om onze sleutel en ik zeg un moment.
Jeroen is gelukkig wakker geworden en begrijpt dat hij de auto moet verplaatsen, hij schiet snel in zijn kleren en verzet deze onder veel excuus van de eigenaar van de camping voor het wakker maken. Ook ons Doornroosje Luna ontwaakt en geeft een dikke knuffel. Die heeft lekker geslapen en weinig meegekregen van het kabaal van zowel de honden als het ochtendgebed.

Iedereen eenmaal aangekleed gaan we met z’n allen langs papa en mama bij de camper. De jongens zitten al heerlijk binnen en genieten van een kopje thee van oma. Dat is de allerlekkerste, wat mij niet verbaasd gezien de hoeveelheid suiker die erin zit. De rest krijgt koffie en deze nuttigen in de ochtendzon die dan al heerlijk warm voelt is zalig.

Tijd om te ontbijten in het restaurant van de camping. Het ontbijt bestaat uit broodjes, jam en boter, chocopasta, messem (pannenkoek), cake en honing. Ook krijgen we thee/coffee en verse jus. De kinderen vinden de pannenkoek met honing zalig en smullen van het ontbijt. De camping ziet er mooi uit, na het ontbijt zijn er al best wat mensen die zich om het zwembad verzamelen. Xavi is de eerste die bedenkt te gaan zwemmen voordat we de stad gaan verkennen. Ook Jeroen gaat er in na het zien van Xavi. Het water is nog super koud maar ze hebben wel lol. Dan volgt ook Aiden, Jamie en Luna. Ze komen er als blauwbekkies uit nadat ze een paar baantjes hebben gedaan.

We parkeren de auto op de P waar we vorig jaar hebben gestaan met papa en mama. Voor Jeroen en mij een bekende route om naar de stad te lopen. Het onderhandel spektakel wat voor de kinderen compleet nieuw is start direct aan de overkant van de parkeerplaats wanneer Xavi ziet hoe zijn opa aan het afdingen is op een hoed. Een man daarnaast met een kleedje heeft allemaal nep petjes en Xavi ziet er gelijk eentje die hij wil hebben. Wanneer het niet lukt om af te dingen lopen we verder. De kinderen staan bij elk kraampje stil en zien wat moois, ik moet daar erg om lachen, we zijn de stad of de souk nog niet eens in. Xavi heeft uiteindelijk voor 70 Dirham een NY pet gekregen van zijn opa en heeft het onderhandelen goed aanschouwd.

We lopen verder Marrakesh in en ik maak een filmpje van iedereen omdat ik zie dat zij net zo blij zijn als dat ik mij voel. Dit gevoel wat ik heb, zou ik altijd willen hebben. Nieuwe dingen, nieuwe mensen, mijn eigen familie en zon, ik voel mij intens gelukkig.

Aangekomen op het grote plein wanen we ons tot een grote hoeveelheid mensen, toeristen en verkopers die met fluitjes cobraslangen laten dansen, aapjes aan kettingen die met je op de foto kunnen. Het is een bak aan prikkels voor de kinderen en ik merk gelijk dat Luna overspoeld wordt hierdoor. Die vindt het gaaf om te zien maar wil het liefst haar handen over haar oren doen omdat het erg veel is. We hebben besloten deze week geen medicatie mee te nemen en het is zichtbaar ingewikkeld soms voor Luna wanneer de filter daarmee ontbreekt. We zoeken een ATM op om geld te pinnen, wanneer we al een half uur in de rij staan besluit papa ons geld te lenen omdat het zonde is van de tijd die we kwijt zijn hiermee. Terug over het plein vinden we na wat zoeken een restaurant vanuit dakterras en bestellen eten. We hebben trek en er moet wat energie in. Het eten smaakt heerlijk, de eerste kip pistillas en tajines komen voorbij en ook de kinderen eten lekker. Luna bestelt een fruitsalade die er zonder moeite in 1 keer in gaat, altijd gek geweest op fruit!

Ook voor Xavi wordt het eventjes teveel. Ik ben eigenlijk wel blij dat dit gebeurt. Welkom in Marokko kids, een andere wereld, eentje die je niet gewend bent maar wel echt bestaat. En het komt wel goed, ze wennen er wel aan en ontdekken de schoonheid van dit land, ik weet het zeker.

We gaan na de lunch op pad en duiken de souk in, fantastisch om hier weer te zijn. Ik voel mij als een vis in het water om in contact te komen met de verkopers van winkeltjes. Luna heeft armbandjes gezien en wil deze voor haar en Nora kopen. Het zijn namaak armbandjes van een duur merk en het onderhandelen begint. Xavi heeft het spelletje dan al snel door en gaat het gevecht voor zijn zusje aan. Hij doet dit op een hele leuke speelse manier en maakt contact met de verkoper die hij ‘My friend’ noemt wat opzich al hilarisch is vanwege het enorme leeftijdsverschil, hij kijkt de man aan en vraagt om een gunst dat zijn zusje niet al haar geld hoeft te betalen en alle verkopers zijn zeer gecharmeerd van zijn skills en het lukt hem om 1 dirham minder dan het laatste bod te onderhandelen. De mannen van de markt gunnen hem allemaal het gevoel dat hij dit kan en Xavi groeit zichtbaar van trots en zelfvertrouwen. Apetrots is hij op zijn verdiende geld en Luna blij dat ze armbandjes heeft. Vanaf dat moment is Xavi overal als de kippen bij, weet hoe hij zich moet verhouden tot de Marokkanen en wanneer hij ziet dat er mensen zijn die gaan onderhandelen daar zelf nog wat aan kan overhouden. Kleine dagobert duck! Ook Luna heeft de smaak te pakken en scoort 2 amrbandjes voor 5 Dirham die aangeboden stonden voor 5 per stuk! Deze zijn allebei voor haar oma die er heel blij mee is.

Luna en Jamie trekken veel met elkaar op en lopen hand in hand door de souk. Ze genieten van de markt en ook Jamie is apetrots op een nieuw stuk collectie voor zijn stenen verzameling. Aiden krijgt een nieuw voetbal tenu en zo zijn alle kinderen goed verwend met wat leuks! Papa en mama aanschouwen dit en genieten zichtbaar van de kinderen, zo fijn!

We maken even een stop op een terrasje om wat te drinken en te genieten van het zonnetje. Deze is heerlijk!

We besluiten nog een paar straten van de souk te bezoeken voordat we gaan avondeten. Een stop voor wat verse olijven levert Xavi wederom een dirham op. We verlaten de souk en laten ons verleiden op het plein te gaan eten bij de vele eettentjes. Ik liet het filmpje zien van vorig jaar en iedereen herkende de Marokkaanse jongen met wie ik op het filmpje stond. Hij was er niet, woonde in Nederland en er was een kind onderweg. Verbaast mij niets, want het was toen al een charmeur eerste klas.

Als heuze toeristen die in de verkoop trucjes zijn getrapt en zich hebben laten verleiden, strijken we neer op de schamele bankjes en luisteren naar een lied dat wordt gezongen. We bestellen eten en het smaakt prima. Na het eten wanen we ons een weg naar de auto. Wat een dag!

In de auto kost het de kinderen moeite om niet in slaap te vallen, maar het is allemaal nog veels te leuk en de opwinding van de dag maakt het schakelen naar een slaapstand lastig. Wanneer Luna haar ogen dichtvallen en Xavi tegen zijn oma mag liggen zijn ze allebei snel vertrokken.

Bij terugkomst blijkt dat de stroom is uitgevallen wat resulteert in een vrij koude tent. De verwarming heeft niet gedraaid en de zon overdag maakt in de avond plaats voor kou.
De eigenaar is er druk mee en het lukt uiteindelijk om het licht aan te krijgen, de verwarming blijft echter uit. Na een wijntje, een nootje en nog wat geklets en reflectie van de dag met de volwassenen taaien we af. Ook wij zijn moe. Morgenochtend op tijd eruit, we hebben een rit van 3,5 uur voor de boeg!

Maandag 24 februari - Oasis de Fint

Marrakech - Oasis de Fint    235 kilometer  ☀️24°C

Wij hebben deze ochtend het nodige werk aan de camper  voordat we met de huurauto's onderweg kunnen gaan. Vertragend werkt dan ook dat we voor het afstorten van het grijze water we ons in een rij moeten scharen omdat een vertrekkende groepsreis op hetzelfde idee is gekomen 🙄. 

Bij een mobiele koffiepost drinken we ons nos-nosje en dan gaan we gestaag klimmen in de Hoge Atlas, met zoals altijd prachtige uitzichten onderweg. In een bergdorpje nuttigen we wat tajines en kipbrochettes, waarbij onze groepsgrootte wederom voor wat tijds-ongemak zorgt.

Koffiestop bij een mobiele koffiekar

Lunchen in Coffee Ouchaib in Zerkten

Bovenop de Tizn Ticka bekijken we met Jamie even wat mineralen en fossielen in het aanbod wat daar wordt tentoongesteld. Omdat we op de terugweg deze route weer nemen stellen we aankopen voor nu uit.

Het programma van de Atlas filmstudio wordt mede gezien het al late tijdstip, half vijf, onvoldoende interessant gevonden dus vervolgen we onze weg naar de overnachtingsplek voor vandaag, La terrasse des Délices in Oasis de Fint.

Via de in aanbouw zijnde nieuwbouwranden van Ouarzazate duiken we voor de laatste 10 kilometer de steenwoestijn in, die door de overvloedige regenval van 4 maanden geleden best wel groen oogt. Dan via een kronkelweggetje omlaag een kloof in, waar een prachtige oase ligt met mooie waterpartijen. We waden door een riviertje heen naar de andere zijde waar we even verderop ons hotelletje voor de nacht bereiken.

Na de kamerverdeling en de welkomsthee trotseert onze waterrat Xavi ademhappend het hier nog koudere water van het zwembadje, respect hoor!

Hotel Terrasse des Délices N30.823421 W6.944933

Alle inwoners van Wakkerdam zijn diep in slaap

Overigens zijn de enthousiaste reakties over de route en wat er zoal onderweg is gezien heerlijk om aan te horen, blij dat iedereen het zo leuk vindt. Op een binnenplaatsje doen we ons eerste spelletje Weerwolven voordat we aanschuiven voor het diner. De tajines en brochettes smaken uitstekend en nu loopt alles goed omdat we het eten ruim vooraf hebben besteld. Na wat naborrelen op het binnenplaatsje verdwijnt iedereen naar zijn kamer voor een welverdiende nachtrust.

Het dagverslag van Michelle

Waar ik gisteren nog dacht slecht te hebben geslapen en dacht dat het niet erger kon, bleek afgelopen nacht toch echt het toppunt te zijn. De blaffende hondenshow begon rond 3 en stopte niet. Amper geslapen en vermoeid werd ik wakker door de wekker om 7 uur. We hebben afgesproken vandaag vroeg te vertrekken en om 8 uur te ontbijten. Papa en mama ontbijten in eigen camper omdat ze nog spullen moeten pakken, afservicen voordat ook zij kunnen vertrekken. Ontbijt net als gisteren heerlijk! Gisteren had ik in het restaurant een foto laten zien van koekjes die ik had gekregen van een coachleerling om te vragen naar de naam van de koekjes. Die waren zo lekker. De vrouw gaf aan dat ze in Marrakesh de hoofdprijs zouden vragen en dat zij ze goedkoper kon regelen. Top! En zo gezegd, zo gedaan. Nadat het ontbijt werd ook  mijn plastic doos met koekjes gebracht, denk een kilo of 2.

Na het ontbijt snel de laatste spullen naar de auto gebracht en klaar om te gaan. Het duurde allemaal echter wat langer omdat papa en mama nog moesten betalen en nog wat regelwerk te doen hadden. Nadat we om 10 uur in de auto zaten waren we na een half uur papa en mama kwijt. Steef seinde dat we aan de kant moesten en legde uit dat papa en mama waren gestopt omdat ze pech hadden met de auto, ze vermoedden een lekke band omdat de auto ook erg naar rechts afweek. Ze zouden naar ons toe komen rijden en dan naar een garage gaan. In de volle zon langs de kant van de weg besluiten we te genieten van een stroopwafel die Inge heeft meegenomen. Na wat leuke en gekke selfies met de kinderen komen papa en mama aangereden. Mama geeft aan niet meer verder te durven en papa is aan het bellen met het verhuurbedrijf om te bepalen wat te doen. Ik besluit aan de bestuurderskant te zitten in de auto van papa. Op het dashboard verschijnt informatie over bandendruk, maar ik zie geen enkele afwijking in bar van de banden. Ik vraag papa welke lampjes er branden die signalen aangeven dat er iets mis is. Wanneer ik luister naar het antwoord begin ik enigszins te gniffelen en concludeer al snel dat er precies niets mis is met de auto. Papa heeft gewoon op een knopje gedrukt in het menu en de lane-assist waar papa niet mee is gewend te rijden zorgt ervoor dat de auto binnen de banen blijft en trekt daardoor.

Ik kan het niet helpen om hardop hier om te lachen en het moment vast te leggen met een foto van pap en mam bij de auto. We rijden door en Aiden komt bij ons zitten in de auto. Voordat we verder gaan besluiten we dat we wanneer het kan koffie uit een auto langs de kant van de weg te willen drinken. We zoeken er eentje uit en besluiten voor 6 nos nos te gaan. Xavi en Aiden zijn mee en aanschouwen het koffie to go op z’n Marokkaans. Een zeer vriendelijke man die ons helpt, vraagt 7 Dirham per koffie, krijgt er 50 en is dankbaar.

We rijden door de Atlas gebergte wat een schitterende route is. We stoppen in een klein dorpje en besluiten tajine te eten op het dakterras van een restaurant. Jamie kan zijn lol niet op omdat er om de 50 meter langs de kant van de weg overal stenen worden verkocht. Dat is dan ook het eerste wat hij gaat doen als we stoppen. Het uitzicht is vanaf het dakterras is grandioos. We hebben het gezellig onderling.

Omdat we nog een stuk moeten rijden gaan we na het eten weer terug naar de auto. Luna zit bij paps en mams in de auto en Jamie bij ons met Xavi. Xavi doet na de lunch zijn ogen dicht om wat bij te slapen, wat verstandig. Jamie en ik kletsen ruim een uur vol, wat een mooi en open gesprek waar ik onder de indruk van ben. Wat lijkt hij toch veel op steef. We hebben het gehad over school, over vriendschap, zijn positie in de klas, over angsten en over de middelbare school. En ook over de groep 8 musical, de Barbie clan en tik tok dansjes.

Een stop bij een ruïne met een mooi uitzicht. Xavi ontwaakt. Nog 20 minuten op de teller voordat we bij Ouzazate zijn. Op de planning staat het bezoeken van de studio’s. Aankomst is tof opgezet maar al snel blijkt dat het niet echt het geld waard is om hier naar binnen te gaan. Xavi besluit voorin te willen zitten en ik laat hem. Ik besluit zowel te genieten als even te schrijven. We besluiten door te rijden naar het hotel zodat we daar op tijd zijn.

Super mooi hotel met een prachtig uitzicht. We krijgen Marokkaanse thee en geven de bestelling door van het eten. Xavi kan het niet laten om nog even in het zwembad te plonsen, maar ook dit zwembad is echt heel koud. Voor het eten doen we een potje weerwolven en om 19 uur nemen we plaats in het restaurant. Dit doen we wel in stijl door twee boxen met wijn mee te nemen. Ze verkopen hier geen wijn, maar vinden de Amerikaanse stijl van ‘bring your own’ prima. Voor het eerst deze vakantie lukt het om met z’n allen te eten op hetzelfde moment. Alle volwassenen en Xavi hebben dezelfde tajine, kefta met ei. Niet normaal lekker! Luna heeft een Marokkaanse salade en frietjes en de jongens hebben allebei spiesjes van kip. Als toetje een verse fruitsalade wat echt heel lekker smaakt. Luna leest haar reisverslag voor aan haar opa en oma en besluiten de tekst over te nemen om in het reisverslag te plakken, hoe gaaf!

Het hotel ligt in de middle of nowhere en het beloofd een rustige avond te worden. Na wat potjes weerwolven besluit ik op tijd mijn bed in te gaan. Vannacht een nachtje naast Xavi. We hadden 5 kamers te verdelen. Zo te horen geen honden, yes!

Het dagverslag van Luna

Vandaag was leuk, het kan niet beter!
Ik kon niet slapen vannacht, er waren honden aan het blaffen en huilen, ik vond het zielig voor de honden, maar in Marokko, is het normaal dat honden op de straat leven. Het was even wennen om te zien hoe honden hier behandeld worden.
Na het hele lange inpakken, en even ping-pong spelen, gingen we rijden. Rijden naar Ouarzazate, een plaats in Marokko, het was super mooi, ik heb het meeste met Jamie in de auto gezeten, het was super gezellig!

Opa en oma hadden een lekke band.
Dat dachten ze.
Ze waren gewoon op de witte lijn aan het rijden, en een sensor ging af.
Dat weten ze. Nu.

Een tijdje onderweg en we waren op het hoogste punt van de Atlas, ik moest super nodig naar de wc.
De wc was echt heel vies, iedereen in Marokko gooit vaak hun gebruikte wc papier in een mand en niet in de wc, echt niet per se hygiënisch🤮. Ik kwam van de wc af en de verkopers waren heel opdringerig, ze gingen achter je aan lopen met edelstenen. We gingen snel door, Jamie had wel een edelsteen gekocht, Jamie is gek op edelstenen! Ik vond het leuk om te zien dat Jamie zo zijn passie heeft gevonden voor edelstenen. We waren aan het rijden, ik was foto’s aan het maken, terwijl ik bezig was met foto’s maken, zag ik een man tegen een paaltje aan plassen! Ik vond dat echt heel grappig.

We waren bij Ouarzazate aangekomen, het was super mooi, er waren allemaal mooie quotes op de muur geschilderd.
We kwamen aan bij het hotel en Xavi nam meteen een plons! Er werkt een dove man daar, hij is super aardig. Ik vond het leuk om te zien dat doventaal over de hele wereld hetzelfde is, zo zie je ook dat alles hoop en liefde heeft. Deze man maakte mijn dag!
We hebben met de familie weerwolven gespeeld, dat was heel grappig want het ging helemaal mis! Ik had een nieuwe quote voor het spel bedacht: “ En iedereen gaat nu nokkie in Marokkie”. Ik ga nu wel slapen want het is super laat, slaap lekker!

Het dagverslag van Xavi

Wij werden wakker door een stelletje honden en een moskee maar dat hoort bij dit land. Toen moesten we opstaan en aankleden want we moesten al vroeg weg. Toen gingen we nog ontbijten in een café en gingen we kort daarna al weer weg. Opa en oma dachten dat ze een lekke band hadden maar dat was gelukkig niet zo. Bij het koffiebusje heeft iedereen genoten van een koffie langs de weg. Ik vond de man die koffie verkocht heel aardig. Hij deed gezellig naar mij.
Toen gingen we verder rijden en zagen we al meteen de bergen. Ik vond het heel cool om dat te zien. Ik zat met Aiden in de auto en dat was gezellig. In de bergen hebben we geluncht op het dak van het restaurant. Dit was heel cool omdat je heel veel uitzicht had op de bergen. Ik heb rauwe kip gegeten, dat was niet zo lekker. Gelukkig kreeg ik van opa een kipspiesje die wel lekker smaakte. Ik vind het Marokkaanse eten apart maar wel lekker, ik moet er wel aan wennen. Ik vind pastilla tot nu toe het lekkerste. Dat is een hard gefrituurd broodje met kip, kaneel en suiker.

Samen met Jamie zat ik bij papa en mama in de auto te genieten van het uitzicht. Ook hebben we samen minecraft gespeeld op de Nintendo switch wat erg leuk was. Kort daarna werd ik misselijk omdat ik niet naar buiten keek. Toen ging ik even slapen. Ik werd wakker bij de derde stop waar we ook een mooi uitzicht hadden. Op de berg was het wel koud.

Dinsdag 25 februari - Serdrar (Tazzarine)

Oasis de Fint - Serdrar (Tazzarine)     203 kilometer  ☀️ 26°C

In Agdz posteren we ons op een terrasje in de zon voor een broodnodige cafeïne-injectie (nos-nos). Volgende stop wordt N'Kob. Als we onderweg gaan zijn de anderen al vertrokken en komen ook niet in zicht als we na een uurtje N'Kob bereiken. We wachten en wachten, rijden wat heen en weer, wachten en gaan na een half uur maar eens bellen. Niemand neemt op. Na meerdere onbeantwoorde oproepen en nog een uur wachten neemt de onrust wel toe. What's going on! Net als we besluiten maar door te rijden naar camping Serdrar in Tazzerine krijgen we eindelijk een belletje, waar we uithangen. Opgelucht rijden we terug naar het centrum van N'Kob en vernemen dat ze verkeerd zijn gereden via een mooie bush-bush route.

De bakker aan de overkant voorziet ons in stokbrood en met het meegenomen beleg lunchen we vanuit de kofferbak van de auto.

Dan door naar Tazzarine, camping Serdrar, die wij kennen van verleden jaar. Eigenaar Ibrahim herkent ons en heet ons van harte welkom. Niet alleen hebben we hier een vijftal Berbertenten voor de nacht geboekt ook staat een fossielen excursie op het program, ja toch? Ondanks afspraken daarover met de broer van Ibrahim, Youssef, via de mail vanuit Nederland blijkt dat de laatste niet aanwezig is en niets heeft opgetekend. Maar er is geen nood aan de man, we kunnen zelf naar de plek toerijden.

Het is een oude marmergroeve 16 kilometer verderop en prima te doen met onze auto's. Het avontuur over de dirtroads met geulen, kuilen, steenslag en veel mul zand, kan mijn eega niet echt bekoren. Het vele diepe mulle zand vlak 200 meter voor de steengroeve doen we te voet. Karim, een gids die we kennen van verleden jaar van de gravures is aanwezig. Hij laat ons zien wat je hier kunt vinden, hij heeft voorbeelden genoeg uitgestald staan.

De kinderen maar ook volwassenen vermaken zich in de 2 uur daarna om als ervaren strandjutters in gebukte houding op zoek te gaan naar de verborgen schatten, die overigens overal voor het oprapen liggen. Enige kieskeurigheid voorkomt dat we met tig kilo het terrein verlaten. Maar dit uitstapje wordt toch wel als een succes ervaren, leuk!

Terug op de camping frissen we ons op en hebben even wat tijd voor onszelf. 

De auto's zien er intussen niet echt meer uit

De camping zelf is nagenoeg leeg, niet vreemd gezien de naderende Ramadan. Om 7 uur staan onze bestelde tajines klaar met vooraf een lekkere salade. Buiten is het inmiddels donker en heeft IBrahim op ons verzoek een vuurkorf in een terrastafel ontstoken. Onder de prachtige sterrenhemel spelen we verscheidene potjes Weerwolven. Met een wijntje en een glaasje whisky als slaapmutsje besluiten we deze fijne dag.

Dagverslag Michelle

Vandaag gaat de wekker vroeg maar ik ben al wakker. Ik heb een nachtmerrie over een terroristische aanslag in Nederland en vanaf dat moment lukt het mij niet met mijn slaap te hervatten. Jammer, want het is doodstil. Ik hoor geen honden en zelfs het ochtend gebed hoor ik in de verte. Naast mij ligt Xavi in diepe slaap.
Om half 7 maak ik hem wakker met ontelbaar veel kusjes op zijn wang en voorhoofd. Met een directe glimlach op zijn gezicht wordt hij wakker en kroelt zijn nog warme armpjes om mijn hoofd heen voor een dikke knuffel. Het zijn deze ochtenden die mij als dankbaar mens wakker maken.
De zeep ligt nog in de auto beneden bij het hotel en aangezien het nog super koud is besluit ik aan mama te vragen of ik die van haar mag lenen. Ik krijg twee flesjes Rituals in mijn handen wat geen straf is. De douche is niet fijn, wisselt van warm naar koud en kan m niet ophangen.
Om half 8 staan we paraat om te ontbijten in de ontbijt zaal. Het is een soort lopend buffet en er staat van alles op tafel. Vers en krakend stokbrood, zalig!
Na het ontbijt de auto in om naar Agdz te gaan voor een kopje koffie. In Agdz bij café de France een kopje koffie voor de volwassenen in het zonnetje en een water voor de kinderen. We rijden voorop en achter ons rijdt Sting. In de veronderstelling dat ook papa en mama achter ons aanrijden stoppen we na een tijdje omdat we ze niet zien. We wachten ruim 20 minuten maar besluiten verder te rijden omdat Steef geen 4G heeft en mama niet kan bereiken. Het lijkt alsof we de bewoonde wereld verlaten en terechtkomen in ander tijdperk. Langs kilometers palmbomen aan de ene kant en lemen Kasba’s aan de andere kant zien we het authentieke Marokko. Als een ware Jan Papparazzi weet ik niet welke kant ik op moet kijken voor het maken van foto’s. Onbeschrijfelijk mooi, de mensen zeer vriendelijk en zwaaien constant. Kinderen komen van velden aangerend en zwaaien. Andere kinderen kijken eerder wat verschrikt en verbergen hun gezicht achter hun moeder alsof ze nog nooit een toerist hebben gezien. Luna die bij ons in de auto zit en van ons eigenlijk moet slapen wordt overspoeld door mijn; ooohhh en woooowww en kijk daar!! Het lukt haar (terecht) niet om haar ogen dicht te doen en ons enthousiasme werkt aanstekelijk. Ze geniet met volle teugen van de rit, draait haar raampje open en zwaait vrolijk naar alle kindjes en mensen en neemt overal foto’s van. Ze vraagt of ze volgend jaar terug mag komen naar deze plek om op de school te werken en deze kinderen les te geven. Ook Steef en Ing die we zo nu en dan treffen met het maken van foto’s stralen!
De rit duurt veel langer dan de navi in eerste instantie aangaf, we komen ruim een half uur later aan in N’kob waar het Steef lukt om met mama te bellen. Vanuit hem begrijp ik dat papa en mama zeer bezorgd zijn omdat ze ons niet konden bereiken. Wanneer we ze zien blijkt dat we dit zwaar hebben onderschat, ze zijn alle twee erg ongerust geweest. Dit geeft gelijk een naar gevoel en is uiteraard niet onze bedoeling geweest voor zover we er iets aan hadden kunnen doen.

We besluiten bij een lokaal supermarkt wat stokbrood te kopen wat we voor de auto smeren met smeerkaas, pindakaas en chocopasta. Het verse stokbrood is een fijne afwisseling als lunch op de tajines van de afgelopen dagen.

Na de lunch rijden we naar de camping toe in de buurt van Tazzarine omdat we om 14 uur een excursie hebben geboekt. Aangekomen worden we warm welkom geheten door de eigenaar die ons een rondleiding geeft naar de tenten waar we in mogen verblijven. Het ziet er mooi uit allemaal. De douches en de toilet zijn in een apart gebouw. Mama neemt contact op met Youssef die de excursie begeleid en er om 14 uur nog niet is. Ze krijgt er geen contact mee. Dan maakt papa de keuze om zelf te gaan rijden naar de steengroeven onder iets wat protest van mama die dat geen goed idee vindt. Al snel blijkt dat dit niet geheel onterecht blijkt te zijn, de weg naar de steengroeven is onverhard en niet perse geschikt voor onze Dacia’s. Een aantal keer komen we bijna vast te zitten in mul zand en we besluiten het laatste stuk te lopen. Bij de steengroeven staat een man die veel kennis heeft van alle fossielen die voor het oprapen liggen. De kinderen zijn enthousiast en gaan gelijk over tot de zoekacties van mooie fossielen. Uiteraard is Jamie erg in zijn sas en druk bezig met hakken en zoeken. De zon brand fel en het is goed heet. Met onze zakken gevuld gaan we na een tijd weer terug naar de camping waar ons nog een welkomsthee staat te wachten. We geven de bestelling voor het eten van vanavond door. 10 keer tajine Kefta, hoe leuk! Het eten smaakt zalig, vooraf een Marokkaanse salade. We vragen of we vanavond gebruik mogen maken van de vuurkorf buiten waar we kunnen weerwolven. Het mag gelukkig. In het donker onder een waanzinnige sterrenhemel spelen we een paar potjes en hebben lol met elkaar. Rond 23 uur duiken we allemaal onze tent in.

Dagverslag Luna

Het kon niet beter!
Ik had goed geslapen, ik lag naast papa, dat is echt super fijn. Ik moest vroeg opstaan, want we hebben straks een fossielen excursie! Het was fantastisch! Ik heb het echt onwijs naar mijn zin gehad en ik vond het geweldig. Ik vond het jammer dat ik niet alles kon meenemen, anders was de koffer veel te zwaar geweest om mee terug te nemen.

Op weg naar de camping, gingen we een route waar ik van opvrolijk. Het was fantastisch! 🤩 Ik kon mijn ogen niet geloven, mooie palmbomen, kleine kinderen, ezels. Ik zag van alles.

We zijn terug gegaan naar de camping en hebben gedoucht, ik was super moe en wilde eigenlijk naar bed, maar ik vond het leuk om wel nog een paar potjes weerwolven te spelen, dus dat hebben we gedaan. Ik vond dat iedereen fanatiek bezig was en dat maakt het leuker om te aanschouwen.
Het maakt het leven leuker als je jezelf blijft, je komt vanzelf mensen tegen die jou herkennen in wie jij bent.

Woensdag 26 februari - Taznakht 

Serdrar (Tazzarine) - Taznakht      209  kilometer ☀️/🌤️ 24°C

Ondanks de koude nacht, verrassend goed in het primitieve bed geslapen onder de zware dekens. Na de warme douche en uitstekend ontbijtbuffet, waarbij vooral de verschillende pannenkoekjes zeker bij de kids in de smaak vallen. We nemen afscheid van de vriendelijke Ibrahim met een wellicht 'a l'année prochaine' en gaan op tijd onderweg. De nog lage invalshoek van het prille ochtendlicht doet de kleuren van het gebergte en omgeving goed. De rust en leegte van het landschap vormen een fijne opstart van de dag.

Wederom en route nemen we een kilometer of 40 voor Agdz dezelfde route die de kinderen op de heenweg hebben genomen. Een route door prachtig verstilde lemen dorpjes, Kasbah's en heuse Ksars, de tijd lijkt hier stil te hebben gestaan. 

We stoppen talloze keren om foto's te maken ook van de mensen dien we onderweg passeren. 

Uiteindelijk belanden we aan het eind van de ochtend in Agdz waar we tegenover de souk op een dakterras gaan lunchen. 

Ook hier weer vormt onze groep een probleem voor de juiste facilitering, maar daar raken we inmiddels aan gewend.

Over de soms kronkelende route door het prachtige berggebied van de Anti-Atlas klimmen we gestaag naar Taznakht, de tapijthoofdstad die op ruim 1400 meter hoogte ligt. De eigenaar van Hotel Taghadoute herkent ons van een aantal weken geleden en wijst ons onze kamers, een 4- en twee 3-persoonskamers. Tijdens de welkomsthee op het buitenterras hebben we zicht op het drukke straatleven. Net als 5 weken geleden staat de dorpsgek vlak voor ons op de stoep met verwilderde ogen en drukke bewegingen met een mes in de lucht voor hem te steken en net als toen brengt een ober hem wat tot bedaren. 'Il est malade' vertelt hij. Wonderbaarlijk nieuws is dat niet, wel de gewenning van iedereen dat met een mes zwaaien blijkbaar niet gevaarlijk meer wordt gevonden. Tijd voor een rondje door het stadje. We lopen langs dampende grilbakken met tajines en spiezen, slagers met hangende stukken vlees, groenteboertjes en mini-kruideniertjes. Maar even verderop vooral langs tapijthandel en coöperaties. De aan de gevel hangende tapijten verraden precies waar die zaken zich ophouden. Michelle loopt een zaak in en zoekt een tweetal tapijtjes uit, echter het afdingen verloopt nog onvoldoende succesvol.

We sjokken verder en belanden in een achterafstraatje met wat kleinere winkeltjes. Buiten op straat zitten mannen op een eigengemaakt kartonnen bord met flesdoppen een spelletje dammen te spelen, altijd vermakelijk. Het wordt lollig als eerst Jamie en vervolgens Xavi worden uitgenodigd om mee te spelen, volksvermaak!

Dan gaan we op zoek naar een restaurant waar we binnen kunnen zitten want de kou valt in. In een zaakje waar we eigenlijk al van weten dat het hier niet goed gaat lukken, nemen we plaats en bestellen wat zaken. Niet alleen het eten komt na zeer lange tijd met horten en stoten, ook de gaarheid van de spiezen laat te wensen over. Bij mij neemt de moeheid de overhand, dus ga ik bij terugkomst snel te bed. De anderen wagen zich nog aan een spelletje Weerwolven in de ontbijtruimte.

Hotel Taghadoute N30.575711 W7.205487

Het dagverslag van Xavi

We werden vandaag gelukkig niet door de moskee wakker. Ik lag met Luna in een tent en het bed sliep heerlijk. Luna en ik hebben ons snel aangekleed en daarna gingen we ontbijten in een heel gezellig restaurant van de camping. Ik heb 2 eieren, een pannenkoek met aardbeienjam, een chocolade broodje, 2 kopjes warme chocolademelk en een broodje met la vache qui rit op.

Toen we klaar waren met het ontbijt zijn Jamie, Aiden, Luna en ik naar buiten gegaan om verstoppertje te spelen op de camping. We hadden hele goede verstopplekken op het dak van een gebouw. Het gebouw recht tegenover het restaurant had een trap waar je op het dak kon klimmen. Toen we klaar waren met alles inpakken hebben we een lange auto reis gemaakt naar het volgende plaatsje (Tazenakgt). Ik heb met papa en mama in de auto gezeten. Onderweg zagen we veel ezels, kapotte huizen en arme plekken. De kinderen die we tegenkwamen onderweg heb ik snoepjes gegeven en heb ik begroet door bonjour te roepen. De kindjes vond ik lief en schattig, maar sommige vond ik hebberig.

In de middag zijn ze we gestopt in Agdz. Daar hebben we in een restaurant op het dak van het restaurant gegeten. Ik heb heerlijk gegeten want ik had taco’s met kip. Dat was een soort durum donner met frietjes , kip en saus. Daar hebben we een vragenspel gedaan met iedereen. Ik had de vraag gekregen van mama als ik een superheld zou zijn welke ik zou zijn en wat mijn kracht zou zijn. Ik koos voor de held Tosti-man en mijn kracht was dat ik tosti’s op iedereen kon schieten...

Donderdag 27 februari - Tiggrt

Taznakht - Tiggrt 91 kilometer    ☀️/🌤️ 24°C

Ik ben vroeg wakker en sluip de kamer uit waar Marjos, Luna en Jamie nog volledig onder zeil zijn. In de ontbijtruimte laadt ik mijn telefoon op en scroll wat door het nieuws. Behalve wat F1 testdagen verhalen en wat nieuws over de komende top morgen in Washington tussen Trump en Zelensky weinig nieuws onder de zon. Ik neem de tijd om de reisverhalen van onder andere AR+ leden te lezen, alvorens nog even onder de wol te kruipen. De douche deze ochtend werkt niet echt mee. Behalve het heel weinige water is ook de temperatuur allesbehalve aanlokkelijk. Dan maar kop onder de kraan. We ruimen de boel op en gaan met alle bagage naar beneden. In de 'lobby' wordt het ontbijt geserveerd en dat smaakt uitstekend. We nemen afscheid van de hotelier en rijden eerst naar de lavage bij het Afriquia tankstation om de auto's te laten wassen.

Die zijn door de rit van eergisteren veranderd in complete zandbakken, het stof zit werkelijk overal. De chef van de lavage vraagt 40MAD per auto en gaat aan de slag en dat gebeurt grondig binnen en buiten, alles wordt aangepakt. Matten worden met luchtstralen gecleaned, dasboards afgenomen, stoelen schoongespoten, zelfs al het afval zoals lege waterflesjes en papier worden keurig in de vuilnisbak gedaan. De buitenkant wordt ook rigoreus onder handen genomen. Wel neemt dat alles met twee man de nodige tijd in beslag. De dames gaan intussen aan de wandel naar de tapijtenzaak van gisteren en komen met twee opgerolde tapijtjes terug, een succesvolle deal derhalve.

Eindelijk na 2 uur zijn de auto's klaar en gaan we onderweg richting Ait Ben Haddou, wederom door een prachtig berglandschap, de route schampt nu de Hoge Atlas.

Vlak voor binnenkomst kunnen we vanaf het bekende uitzichtpunt de lemen bebouwing van Ait Ben Haddou zien liggen. Snel wordt duidelijk dat daar geen bezoekers zijn. Een wagen met een hoge mast met camera, nieuwe decoratieve zaken en een groot standbeeld van een paard wat aan de in de diepte liggende Unesco-site is toegevoegd maken duidelijk dat het dorp vanwege filmopnamen is gesloten voor publiek, jammer. 

We rijden de laatste 12 kilometer naar onze overnachtingsplek door de schitterende Ounila vallei. Een panorama wat uitzicht biedt over de vele prachtige lemen kasbah's die tegen berghellingen of aan de rand van de oase beneden zijn gelegen. De op Booking.com aangeprezen villa blijkt enigszins anders in elkaar te steken dan men dat op de site laat voorkomen. Het zwembad met schimmel in het stilstaande water, het ontbreken van een eigen keuken met machines, een eigen huis- en zitkamer, het beduidend minder indrukwekkende zitterras wordt gedeeltelijk goed gemaakt door de hulpvaardige aanwezigheid van een huismeester. 

Villa Dar Salwa N31.132483 W7.131379

Als ik Mohammed de opgetrommelde eigenaar confronteer met de ommissies geeft hij aan dat de tussenliggende verhuurorganisatie Homerez in Frankrijk daar debet aan is. Zijn netto-opbrengst is slechts een schamel deel van wat ik uiteindelijk betaal. We onderhandelen nog even over de prijs van het diner en berusten lankmoedig in het gebodene. We blijven niet hangen in een negatieve vibe. In de verte wordt opgeroepen tot gebed en de klanken golven zachtjes door het dal.

Na het overvloedige eten, spelen we wederom Weerwolven, een spel met list en bedrog waar vooral de kleinen zeer bedreven in zijn. De verbaasde huismeester kijkt verbaasd naar het schouwspel wat zich voor zijn ogen ontvouwt. Na een laatste borrel verdwijnen we naar onze slaapkamers die dat mag ook gezegd worden best redelijk op orde zijn. In de donkere stilte van de nacht zijn we snel onder zeil.

Het dagverslag van Michelle

Vannacht goed geslapen en wakker geworden door de bedrijvigheid buiten en de geitjes die ik hoorde. Ik besluit mij nog een paar keer om te draaien als ik zie dat het pas 6 uur is. Xavi ligt bij ons op de kamer en slaapt, net als Jeroen nog heerlijk. Na een uurtje besluit ik toch echt even uit het raam te kijken om alle indrukken in mij op te laten nemen. Er zijn al veel mensen op straat, mannen die aan het onderhandelen zijn en busjes die af en aan rijden. Ik zie een geitje vastgebonden aan de pootjes op de stoep liggen. Ondanks dat ik zelf geen vegetariër ben vind ik het echt zielig wetende wat zijn bestemming vandaag zal zijn…

Nadat mijn mannen ontwaken komt Xavi eerst nog even kroelen bij mij. Heerlijk om zijn warme lijfje te voelen en ik krijg een dikke knuffel. Een douche die wisselt in warm koud maakt mij wakker. Luna heeft bij opa en oma geslapen en komt de kamer binnen en geeft aan zich niet helemaal lekker te voelen. Ze geeft hoofdpijn en buikpijn en is nog best heel moe. Beneden in het hotel kunnen plaatsnemen om te ontbijten. We krijgen een heerlijk gebakken ei met komijnkruiden die echt lekker smaakt met verse jus d'orange en Marokkaanse thee. Luna heeft meer moeite om wat te eten en voelt zich niet best. Ze ziet ook bleekjes. Ons eerste plan is om de auto te laten wassen. Die zien er echt niet meer uit. Pap geeft aan dat er een lavage dichtbij is en dat we daar naar toe moeten. De kindjes willen graag naar het tapijtenwinkeltje om daar alsnog hun tapijtje te kopen. De man herkent ons en vraagt waar papa is, ou est le chef? Luna en Xavi hadden gisteren allebei een tapijt uitgekozen en weten zeker dat ze deze willen, ze zijn blij met hun kleed. Xavi vindt het moeilijk om zijn geld uit te geven en raakt even overspoeld.

Voor 40 MAD (4,-) wordt de auto van binnen en buiten gewassen. Wanneer papa hoort dat de beste man 40 vraagt probeert papa nog wat af te dingen, hij maakt grappen en grollen met de man die lachend de auto’s gaat wassen. We zijn de auto wel 3 kwartier kwijt en ook die van Sting en pap en mam moet nog. In het café drinken we een koffie en neemt Luna gelukkig een yoghurt. Hopelijk zal het eten haar wat goed doen en knapt ze snel op. Jamie geniet van zijn eerste nos-nos ever en vindt het lekker. Xavi gaat bij zijn opa en oma in de auto en Luna gaat liggen bij ons in de hoop dat ze wat kan bijslapen. De rit naar Ait Benhaddou is fantastisch mooi. Jeroen en ik genieten van het landschap en kletsen over van alles en nog wat, maar vooral ook bespreken we toekomstige vakantieplannen.

Na een ruim uur komen we op het uitkijkpunt aan en zien we de kasbha liggen. Wat een plaatje en hoe tof is het om te zien dat hier zulke grote en bekende films zijn opgenomen. Mega jammer als we horen dat we er niet in kunnen omdat ze op dit moment bezig zijn met film opname. Bekende filmsterren als Matt Damon, Anne Hadhaway en Tom Holland zijn hoofdrolspelers.

Na een heuse fotosessie wordt het tijd om op zoek te gaan naar een restaurant voor een lunch. We stoppen in het stadje een nemen plaats. Iedereen bestelt wat en het wachten op het eten duurt een tijd. Het is toch een ingewikkeld iets om voor 10 mensen tegelijkertijd eten te bereiden, haha. Jeroen gaat met Steef en papa even verder op kijken op de filmset die iets verderop in het straatje is. De jongens spelen tijdens het wachten flink wat potjes Uno en Luna is moe en gaat bij Jeroen liggen. Het eten is heel erg lekker. Ik heb dit keer gekozen voor een pizza minced meat. Luna een fruitsalade, Xavi een taco kip en Jeroen een tajine kefta, papa een pizza 4 seasons en bij het zien van de pizza moet ik lachen. Ze hebben werkelijk waar van alles op zijn pizza gepropt!

Na de lunch die echt goed smaakte en in totaal 640 MAD kost (64,- voor 10 personen) rijden we door richting de villa. Het landschap is prachtig waar we doorheen rijden. Dan komen we aan bij het adres. Een man komt gelijk naar buiten en gebaart dat we de auto’s voor de deur mogen zetten. We worden welkom geheten en hij zegt eerst thee te willen drinken en daarna onze bagage te doen. Het huis is wat anders als op de foto’s aangegeven. De foto’s zijn duidelijk bewerkt met fotoshopprogramma. Ik vind het uitzicht fantastisch en geniet van de zon. De kamers zien er mooi uit. We besluiten in de ruimte boven spelletjes te spelen, wederom Weerwolven met allemaal nieuwe karakters, erg leuk!

Het eten is doorgegeven en rond 19 kunnen we aan tafel. Eén grote schaal met couscous en een tajine met kefta en ei. Het smaakt zalig. Na het eten nog wat spelletjes Weerwolven gedaan en rond 23 uur naar bed. Vriend huismeester is de hele avond aanwezig in dezelfde ruimte. Is erg geïnteresseerd in het spel wat we spelen waar hij uiteraard niets van begrijpt. Ik moet terwijl ik mijn ogen dichthoudt tijdens het spel meerdere keren lachen van zijn gegniffel. Ondanks de taalbarrière vermaakt deze man zich volgens mij prima door ons gezelschap te aanschouwen en observeren.

Vrijdag 28 februari - Marrakech

Tiggrt - Marrakech   182  kilometer  🌤️/🌦️ 22°C    Camping Le Relais N31.706944 W7.99

We rijden zelf deze route alweer voor de derde keer maar blijven genieten van de prachtige panorama's die voorbij komen.

In Telouet maken we bij Auberge Ahmed (een voor ons bekende camper overnachtingsplek) een koffiestop. Vanwege de kille buitentemperatuur doen we dat binnen. Van een bezoek aan het Glaoui-paleis, eigenlijk ruïne zien we omwille van de tijd af. Via een laatste beklimming voegen we ons even voor de Tizn Ticka op de N9. Op de Col, waar het zowaar sneeuwt, doen we de nodige inkopen aan mineralen voor Jamie. Hij schaft leuke dingen aan voor scherp afgedongen prijzen, een kado van ons voor zijn verjaardag van afgelopen januari.

Dan dalen we af richting Marrakech, waar Jeroen vlak voor onze lunch bij MacDonalds nog een snelheidsbekeuring moet incasseren van 300MAD. Terug op de camping krijgen de kinderen voor de laatste nacht de beschikking over heuse suites in de vaste bebouwing van het restauarant, ze zien er luxe uit, mooi. Ze willen graag nog een keer naar Marrakech, onder andere de Souk dus dat gaan we maar doen. Wederom parkeren we vlakbij de Koutoubia zodat we zo het hart in kunnen lopen. We worden daarbij begeleid door lichte regenval, tis weer eens wat anders. Jeroen en ik gaan samen op zoek naar een reparateur voor de Apple mobiel van Luna waar scherm en achterkant van verslinterd zijn door een val. We vinden er een zaakje en wat in NL niet te betalen is, ca. €800,- kost hier 1200MAD en het is ook nog eens over twee uur gepiept, top.

In de souk hebben we weer een hoop lol met de handelaren en worden ook nog links en rechts wat dingen aangeschaft. Onderweg naar restaurant Fluffy, what's in a name, lopen Jeroen en ik nog even bij de reparateur langs en inderdaad de klus is naar tevredenheid geklaard. Het goed aangeschreven restaurant is in een mall gevestigd en maakt zijn reputatie helemaal waar, het eten is uitstekend. En dat alles op kosten van de kinderen, die ons trakteren, lief! 

Marjos loopt op haar laatste tandvlees naar de parkeerplaats, goed hoor van haar, en we karren terug naar de camping. Daar neem ik nog even het laatste nieuws door met de blamerende 'top' in het Witte Huis tussen Trump en Vance enerzijds en Zelensky anderzijds. De laatste wordt regelrecht onbeschoft behandeld door de Amerikanen, waar diplomatiek inmiddels bij hen niet meer in het woordenboek voorkomt. Een teken aan de wand dat Europa zijn eigen boontjes moet gaan doppen want op deze clowns kan niet meer worden gerekend. De US gaat compleet af. Wij gaan te bed, onze batterij is leeg.

Zaterdag 1 maart - Marrakech

Marrakech 🌤️ 22°C

Vandaag de laatste dag met de kids. Na een goede nachtrust check ik ze eerst in voor de geboekte terugvlucht en dat gaat nu heel soepel. De vertrektijd is een uur vervroegd meldt de maatschappij, dus komen we met het autoverhuurbedrijf overeen dat we de huurauto's even na tweeën vanmiddag inleveren. Nadat alle spullen zijn opgeruimd is er voor de lunch nog tijd voor een laatste spelletje Weerwolven. De lunch met croissants, vers stokbrood, lekker beleg en een flesje bubbels sluit het verblijf op Le Relais af. 

Lunch met bubbels

Dwars door het drukke dagverkeer rijden we naar Menara Airport waar we onze auto's inleveren. De schade boven de achterbumper is met het blote oog nauwelijks zichtbaar en doorstaat de keuring glansrijk, pfff. Overigens komt Steef er onderweg hier naartoe er nog genadig van af als een politieagent hem wil bekeuren voor door rood rijden. Omdat Steef blijft ontkennen laten ze hem voor dit keer gaan. Nadat de kids hun bagage in hebben gecheckt drinken we nog een nos-nosje en dan nemen we afscheid met dikke knuffels en zwaaien ze uit als door de douanepost verdwijnen.

Een taxi brengt ons terug naar de camping, alwaar ik via Flightradar zie dat hun vliegtuig met de nodige vertraging vertrekt. Ik ga na het eten even een uurtje plat. Als ik later op de avond opsta en de App raadpleeg constateer ik dat ze veilig landen. Via Whatsapp wordt dat bevestigd. Het nieuws struikelt bijna over de idioterie die zich voor camera's in het Witte Huis afspeelde en Europa belegd als de wiederweerga een top voor morgen in London om Zelensky een hart onder de riem te steken en veiligheidsgarantie wil bieden. Het bed lonkt opnieuw en ik ben zo vertrokken.