Deel 5 Spanje voorjaar 2022
Routeoverzicht deel 5
Woensdag 16 maart - Jerez de la Frontera
It's a rainy day in Jerez, ja een nat begin van de dag. Dat geeft ons gelegenheid om de was te doen op de CP. Behalve een wasmachine hebben ze ook een droger en dat is met dit weertype toch wel handig. Overigens alle regen deert de staanplaats niet, de gehele CP is van een dikke laag grof split voorzien. De staanplaatsen zijn hier ruim, er is prima sanitair, een plek om af te wassen, elektra, een serviceplek en de veiligheid met een code voor toegang tot terrein is goed. Alleen de gratis WiFi is wat zwabberig.
Rond twaalven stopt het met regenen en gaan we met de bus, die hier pal voor de CP stopt, naar het centrum van de stad. Onderweg passeren we onder andere bodegas van Fundador en Gonzalez Byass, grote historische gebouwen. Het centrum is niet groot en goed te bewandelen. De vele sinaasappelbomen in de straten staan volop in bloei en de bloesem geeft een fijne geur af, die veel doet lijken op frangipani, de Aziatische tempelbloem.
Binnenstad Jerez de la Frontera
We zwerven wat door de straten en genieten van het aanzicht van de fraaie historische bebouwing. Veel grote herenhuizen, een Alcazaba, kerken en uiteraard een imposante kathedraal, die maar net past tussen de omliggende huizen.
We stuiten ook nog op een direct aan de straat gelegen overdekte gebedsplek, waar mensen naar binnen lopen voor een kort gebed, wellicht voor een nodig wonder. Aan de muren hangen daartoe stille getuigen, zoals corsetten, beugels, krukken, lokken haar, blindenstokken, babyspulletjes om te onderstrepen dat gebeden soms worden verhoord.
Rond enen gaan de tapasbarretjes en restaurantjes open. Op Plaza Plateros strijken we neer op een terrasje van restaurant La Gabriela, binnen het bereik van een terrasverwarmer. Met de QR scan-app snuffelen we door het menu en maken onze keuze. Alle tapas smaken weer voortreffelijk, maar die bereid met sherrysauzen zijn bijzonder en heerlijk. Begeleid door een aantal zalige bellen koude Royal cream sherry (hoe kan het ook anders in de sherry-hoofdstad) is het weer goed toeven.
Enigszins wankel, het drankje is toch wel binnen gekomen, vervolgen wij onze weg. Niet echt ver, op de hoek van het plein ontwaart Marjos een peluqueria (kapper), die haar goedkeuring kan wegdragen, om de aangroei van de haardos wat te fatsoeneren. De mondaine dameskapsalon draagt de geheel toepasselijke naam Sherrylook 😄😄😄.
Terwijl mijn eega met handen en voeten en vertaal-app probeert duidelijk te maken, welke exercitie moet plaatsvinden, kijk ik buiten in de directe nabijheid wat rond. Op het naastgelegen plein, Plaza de la Asuncion, valt het mij op dat een grote groep duiven aan de zandstenen muur zitten te pikken, funny. Talloze duiven hebben inmiddels hun sporen achtergelaten, er zijn hele happen uit de muren verdwenen. Uiteraard vereeuwig ik ook nog de knip- en kaphandelingen die worden verricht bij Marjos, je weet nooit of fotobewijs handig is 😄. Vooralsnog bedraagt de schade € 18,50 , een prijs conform de eigen kapper in NL. Er is gezien het tijdstip, het is vier uur niet veel te doen in de stad. De tabanco's, barretjes met flamenco-optreden, gaan pas vanavond laat open, daar gaan we niet op wachten. Na een kop koffie pakken we lijn 9 terug naar de CP. Vanavond doen we het met tosti's.
Donderdag 17 maart - Berrocal
Jerez de la Frontera - El Rocio - Berrocal 251 km ⛅22°C
Het is droog en deze fijne conclusie blijft standhouden voor de rest van de dag. Vandaag weer een verplaatsdag, dus na alle gebruikelijke besognes en ochtend ritueeltjes, opnieuw volledig afgeserviced, onder het motto -je weet maar nooit- en afgerekend. Dat laatste is hier weer uitstekend geregeld. Een betaalautomaat leest de stripcode van je inrijkaart in en je rekent het verschuldigde bedrag af met je pinpas. Opnieuw inlezen van de stripcode bij de uitgang opent vervolgens het hek. Rond 10 uur gaan we onderweg naar El Rocio, 180 kilometer hier vandaan. Het is niet druk op de weg en het is heerlijk rijden. Het eerste stuk voornamelijk gaat over een N-weg en is prima te doen.
Wel zien we onderweg veel politieauto's en mannen in gele hesjes aan de kant van de weg. Onmiddellijk borrelen bij mij herinneringen omhoog uit 2019 van les gilets jaunes. Als ik opper dat dit mogelijk stakers zijn, antwoordt Marjos bevestigend. Zij heeft gelezen in Spanje Vandaag, dat er de afgelopen dagen stakingen zijn van vrachtwagenchauffeurs, die hier en daar het verkeer ophouden. Inderdaad zien we op de rondweg bij Sevilla een grote stoet toeterende vrachtwagens rijden aan de andere kant van de weg, die het verkeer aardig hinderen.
Tussen Sevilla en Huelva op de snelweg, bij -what's in a name- Bullullos 🤣 slaan we af richting El Rocio. Dit ministadje in het grote natuurgebied Donana is één van de meest bijzondere en exotische plekken van Spanje. Zo zijn alle straten van onverhard zand en staan aan weerszijden van de straat kleurrijke veelal éénlaags huizen met een aparte bouwstijl en houten balustrades ervoor, waaraan paarden kunnen worden vastgezet. Het voorkomen doet denken aan een extravagant uitziend cowboydorp uit een western-movie.
De grotere huizen dragen vaak namen van Hermandad's (kerkelijke broederschappen) uit allerlei Spaanse steden. Midden in het stadje staat de Ermita de la Virgen del Rocio, de bestaansreden van dit bijzondere gehucht. In de 13e eeuw vond hier een verschijning plaats van de heilige maagd van de dauw, La Blanca Paloma en dat was de start van dit mega-bedevaartsoord. Want met Pinksteren verandert dit nu suffige stoffige stadje in een stralend religieus middelpunt met wel 1 miljoen bezoekers. Zij vergapen zich aan de pontificale processie die hier plaats vindt, waar velen gekleed in een kleurrijke flamenco-outfit aan deelnemen.
De Hermandad's zo'n 100-tal in totaal organiseren deze happening. Ieder zichzelf respecterende Zuid-Spaanse stad heeft hier in El Rocio met hun Hermandad een huis of villa, van waaruit wordt deelgenomen aan dit festijn. Zelfs katholieke broederschappen uit Noord-Europa participeren aan het gebeuren, vaak met paard en wagen en dat behoeft enige verdere uitleg. Veel inwoners van dit natuurgebied waar vaak alleen zandpaden zijn, gaan hier zondags naar de kerk te paard of met de koets. De vaqueros (mannen te paard - zeg maar een soort cowboys) hebben hun eigen festijn eind juni, wanneer de wilde paarden uit dit natuurgebied bijeen worden gedreven. Zij worden gebrandmerkt en sommige worden verhandeld, daarna wordt het grootste gedeelte weer losgelaten.
Nu op een door-de-weekse-dag ligt alles er doods en verlaten bij, een enkele toerist zoals wij en een vaquero te paard, druk bezig met zijn mobiele telefoon!, daargelaten.
Na een korte wandeling lopen we terug naar de camper. We zetten de Navi's op de volgende bestemming, Minas de Riotinto, een verlaten mijngebied wat we morgen willen bezoeken. Via een leuke bergroute arriveren we in Berrocal, een klein dorpje waar een leuke CP ligt en daar installeren wij ons voor de nacht.
CP Berrocal N37.606259 W6.543659 gratis met service
Vrijdag 18 maart - La Rabida
Berrocal - La Rabida 118 km ☁️20°C+
Na een goede nachtrust zijn we op tijd weg naar Pena del Hierro, de oude mijn bij Minas de Riotinto die we willen bezoeken. We dwingen de camper echt een kleine bergroute te pakken, ondanks dat de Navi's blijven schreeuwen, "keer om" en "sla af". Via Googlemaps heb ik vooraf al bestudeerd dat deze weg prima te berijden is, dus we volharden stug het gekozen pad. Die studie betaalt zich goed uit, het is een prachtige en bochtige maar uitstekend te berijden bergweggetje met schitterende views.
Onderweg naar Minas de Riotinto
Via El Madrono en Nerva rijden we naar de parkeerplaats van de mijn. En we kruisen inderdaad de roodgekleurde Rio Tinto die beneden ons door het dal stroomt. Dit riviertje die pal naast de mijn ontspringt, staat bekend als de dode rivier. Het water bevat zoveel zure mineralen (o.a. zwavel) dat het een Ph-waarde heeft van 2,4! Alleen bacteriën, enige specifieke algensoorten en wat micro-organismen kunnen dit zuurbad overleven. Die bacteriën zorgen trouwens voor die rode kleur. Het mijngebied is één van de oudste ter wereld. Er werd hier al 3000 BC naar metalen gezocht, zoals goud, zilver en later koper. Door de oudste Iberische bewoners, Romeinen, Moren, Spanjaarden en de laatste 100 jaar voor de sluiting in 1980 door de Engelsen. De Britten hebben de ontginning van met name koper grootschalig aangepakt en veranderden de aanpak van voorheen mijngangen naar open dagbouw. Deze methodiek heeft ook het aanzien van het landschap veranderd. Niet alleen zijn er immens grote open getrapte groeves ontstaan die doordat zij diverse mineraallagen doorsnijden als een veelkleurige rariteit het landschap opensplijten, maar ook afvalbergen van niet te gebruiken aardlagen. Dit alles bevat nog steeds hoge concentraties zure mineralen, waardoor begroeiing slechts ten dele en select aanwezig is. Het maakt het tot een unieke plek op de wereld. Omdat deze zurige omstandigheden hier lijken op die verwacht worden op Mars, heeft NASA in het kader van reizen naar Mars uitgebreid onderzoek gedaan en oefeningen gedaan met materieel en mensen.
Pena del Hierro is een oude mijn, waar bovengronds wat ruïnes staan en het mijngangenstelsel grotendeels met water is ondergelopen. Wij hebben voor € 18,- pp combitickets aangeschaft voor een kijkje hier in de mijn, een ritje met een trein over een oude ertsroute, een bezoek aan het museum in Minas de Riotinto en een bezichtiging van de grote open groeve Corta Atalaya.
We bekijken eerst een kleine expositie en lopen vervolgens via een mijngang naar een open groeve, die ook deels met (rood) water is gevuld. De groeve zelf vertoont allerlei kleuren door de verschillende mineraallagen, bijzonder om te zien. Bij een wandeling boven en rond deze groeve verzamel ik in no-time een handvol verschillende mineralen.
We rijden met de camper richting Nerva waar de opstapplaats is van de -ferrocarril- het treintje. De geindustrialiseerde aanpak van de Engelsen heeft ook geresulteerd in een uitgebreide aanleg van treinverbindingen.
Niet alleen treinspoor in de mijnen en in het mijngebied, maar ook een traject naar de haven van Huelva om het erts te kunnen verschepen. Grote spooremplacementen, tunnels, bruggen, stationnetjes bij nieuwe dorpjes die ontstonden en bestaande stadjes op de route, feitelijk werd het hele gebied ontsloten. Zelfs het huidige Minas de Riotinto is ontstaan door de komst van de Engelsen.
De rit met het treintje is vermakelijk en gaat door een wonderlijk landschap van verlaten mijnen, groeven, ruïnes, vervallen emplacementen met achtergelaten en roestend spoormaterieel, zoals wagons, kranen, (stoom)locomotieven, verlaten stationnetjes en volgt grotendeels de loop van de Rio Tinto. Het neemt ongeveer 1,5 uur in beslag. Wel probeer ik me zo goed en kwaad als mogelijk is, af te sluiten van de eentonige Spaanse woord-waterval van de gids, die probleemloos drie kwartier aan één stuk doortettert. Ook het bezoek aan het museum in Minas de Riotinto, gevestigd in wat ooit het Britse ziekenhuis was is interessant. Het geeft een goed beeld van de mijnontwikkeling door duizenden jaren heen, gevonden archeologische artefacten, aanwezige mineralen en gebruikte hulpmiddelen.
Dan is het tijd voor het laatste bezoek aan de grote open groeve Corta Atalaya. Daartoe gaan we in een grote stoet met eigen voertuigen, waarbij onze grote Hymer best opvalt onderweg.
De immens grote uitgegraven groeve heeft duizelingwekkende proporties begrijpen wij van de meegereisde gids, die dit met grote en dramatische gebaren onderstreept. De rest van zijn staccato uitleg in te rapido Spaans verandert voor ons in onverstaanbaar koeterwaals en we berusten in het maken van veel foto's. Dat hebben we de hele dag al gedaan, dus dat wordt nog uitzoeken.
Rond 18.00 uur zit het programma erop en we besluiten voor de overnachting naar Huelva te rijden. Even daarbuiten bij La Rabida ligt een grote parking bij een permanente Columbus-expositie en daar stellen we de camper op naast twee andere die daar al staan. Onder het genot van een lekker glaasje wijntje, dat hebben we wel verdiend, verwerken we alle indrukken van vandaag.
CP N37.21054 W6.92577 gratis geen service
Zaterdag 19 maart - Pozo del Camino
La Rabida - Pozo del Camino 58 km ☀️23°C
Rommelig nachtje, niet alleen omdat we vroeg naar bed zijn gegaan, maar ook door allerlei geluiden van ik denk arriverend verkeer. Dat klopt, in plaats van een paar campers gisteravond, zijn er een tiental bijgekomen de afgelopen nacht. Zelfs naast ons een Poolse Porsche Hybride Cayenne met een giga exclusieve tandemasser caravan.
Na onze ochtendbezigheden lopen we naar de overkant van de grote parking naar Muelle de las Carabelas. Vanaf deze plek vertrok Columbus in augustus 1492 voor zijn 1e reis naar Amerika met drie scheepjes.
Nu is hier een permanente expositie ingericht in een modern gebouw met daarachter gelegen aan het water een nagebouwde 15e eeuwse kade en replica's op ware grootte van die schepen. En als we over deze kleine boten, de Santa Maria, de Pinto en de Nino heenlopen, krijg je best wel een idee over de grootse prestatie die hiermee is verricht. Leuk en interessant en voor de toegangsprijs ad €1,50 pp een absolute aanrader.
Dan is het broodnodig boodschappentijd, onze koelkast en voorraad raken wat uitgeput. Bij de Lidl zijn heel veel schappen leeg, vrijwel alle versproducten zijn niet aanwezig, oeps. Niet het conflict in Oekraïne is hier debet aan, maar de staking van vrachtwagen- chauffeurs en blokkades denken we. Bij de Mercadona treffen we wel voorraad aan en kunnen we ons boodschappenlijstje afvinken. In een stralend zonnetje gaan we op weg naar een mooie CP niet ver van de grens met Portugal en we arriveren daar na een uurtje rijden.
Lege schappen bij de Lidl
Hier willen we de komende twee nachten verblijven voordat we Portugal intrekken. Geïnstalleerd op onze plek zie ik Verstappen zich als 2e voor de eerste GP in Bahrein kwalificeren, spannend. Dan lekker in korte broek buiten zitten, tis weer een feestje in dit mooie weer.
CP N37.221472 W7.32337 €12 p/n incl elektra en service
De camperplaats in Pozo del Camino ligt vlak voor wat wetlands die frequent door flamingo's worden aangedaan en die zien we inderdaad al door het water paraderen. Als we daarvan een foto willen nemen, maken we kennis met een zeer aardig Nederlands stel wat voor het eerst met een grote camper op stap is. Een leuk en aangenaam gesprek volgt ook met hun Nederlandse camperburen. Als het gaat afkoelen, gaan we naar binnen en na de maaltijd met onze reisnotities aan de slag.
Zondag 20 maart - Pozo del Camino
Pozo del Camino ☁️17°C
Heerlijk geslapen en kalmpjes de dag gestart. Vandaag een relaxdagje hebben we ons voorgenomen. Het weer is wat zwabberig maar vooralsnog droog. Na de lunch lopen we de CP af en proberen een pad te vinden in de direct hiervoor gelegen wetlands -marismas- in het Spaans. Flamingo's foerageren een eindje verderop en we proberen daar dichterbij te komen. Het lukt mij de schuwe vogels tot op zo'n 30 meter te naderen.
Veel foto's geschoten met de Nikon. Met name als de flamingo's 'het luchtruim' kiezen is dat een fantastisch gezicht. Eenmaal op snelheid heeft het slanke silhouet van de vogel veel weg van een Concorde, maar dan wel één met wit-roze-zwarte kleuren. Overal liggen de restanten van de moeraskrabbetjes, de favoriete maaltijd van de flamingo's hier.
Terug op de CP raken we wederom in gesprek met de Nederlandse buren. Het is een aangenaam stel, die het leven in Nederland vooralsnog vaarwel hebben gezegd en met de camper zijn gaan reizen. Met de aangeschafte vrijwel nieuwe Hymer Mercedes en bijna geen kampeerervaring is het allemaal best wennen. Ze staan hier nu drie weken en hebben daarvoor al enige tijd in Portugal gebivakkeerd. Ik nodig ze bij ons uit om vanavond een kopje koffie bij ons te drinken.
Tussendoor zien we de GP van Bahrein en die maakt vanaf het start meteen duidelijk, dat het geen gemakkelijk raceseizoen gaat worden. Weliswaar kan Verstappen aardig volgen, maar de Ferrari's zijn toon- aangevend en met name LeClerc rijdt fantastisch. Als drie ronden voor het einde ook nog eens beide Red Bull's uitvallen en geen punten scoren, is duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel is.
Het koffiedrinken met de buren, Anthonie en Hanneke mondt uit in een bijzondere en merkwaardige ontmoeting. Als we ons bij de koffie wat uitgebreider voorstellen over en weer en ik vertel dat ik van origine uit Vlaardingen kom, geeft Hanneke verrast aan dat zij daar ook geboren en getogen is. Als we dan ook nog op hetzelfde lyceum hebben gezeten en ik mijn volledige naam vertel, geeft zij aan een neef te hebben met mijn naam. Het kwartje valt als zij haar achternaam noemt, het is mijn achternicht. Onze ouders waren lange tijd zeer goede vrienden en de gezinnen zijn zelfs in onze peuter/kleuterjaren met elkaar op vakantie geweest. Ik en ook zij bewaren aan die periode hele fijne herinneringen.
Inmiddels hebben wij elkaar bijna 50 jaar niet gezien, onze levens zijn andere kanten uitgelopen. Die avond passeren talloze zaken de revue over lang vervlogen tijden. Laat op de avond wisselen we allerlei contactgegevens uit, maken we een onderlinge app-groep aan en spreken we af elkaar te blijven ontmoeten. Het duurt een hele tijd voordat ik de slaap kan vatten.
Maandag 21 maart - Pozo del Camino
Pozo del Camino ⛈ + ⛅ 20°C
Er spookt nog van alles door mijn hoofd als ik wakker word, mijn gedachten schieten terug naar gisterenavond. En deze toevallige ontmoeting is natuurlijk ook het onderwerp van gesprek aan de ontbijttafel. Buiten begint het steeds harder te kletteren en te bliksemen en ook de wind is fors toegenomen. Als we de weer-app raadplegen en zien dat dit weer tot 15 uur aanhoudt besluiten we vandaag nog niet te vertrekken naar Portugal en knopen we er hier nog een nachtje tegenaan. Het geeft het ons bovendien gelegenheid kleding en beddengoed te wassen.
Tegen de voorspellingen in klaart het weer wat eerder op en kunnen we naar buiten. Ook Anthonie en Hanneke zijn nog volop in de ban van onze toevallige ontmoeting en we spreken af vanavond uit eten te gaan met elkaar, leuk.
Met een paar andere Nederlanders, Theo en Irina loop ik naar de viswinkel om tonijn in te slaan, die volgens hun zeggen een uitstekende prijs/kwaliteitverhouding kent en dat klopt, ik schaf een ruime hoeveelheid aan. Ook scooter ik nog naar Lepe om te bezien of ik daar een Chrome Cast met afstandsbediening kan kopen. Anthonie vertelde en liet mij zien dat hiermee Netflix en allerlei andere content op de tv kan worden bekeken. De aankoop lukt helaas niet, alles net uitverkocht en teleurgesteld terug getuft naar de CP. Die ligt op een terras die over de marismas uitkijkt, een plek met diverse vogelsoorten. Het is een vrijwel nieuwe mooie aangelegde met grof split bedekte piste, met 60 ruime plaatsen. Prachtige dubbele serviceplekken en goed sanitair, professionele wasmachines en droger en ook nog een mooi zwembad. Inclusief elektra en met de Ascikaart voor €12,- per nacht, douche gaat met munten. Er zijn behoorlijk wat overwinteraars bij, ook uit Nederland, maar ook campers die enkele dagen aanwaaien, waaronder wij.
's Avonds zetten we ons in een klein restaurant vlakbij de CP, waar heerlijke Argentijnse steaks worden geserveerd met gepofte aardappels, lekker.
Uiteraard zetten we onze gesprekken voort en worden veel herinneringen opgehaald, reuze gezellig. De verwondering blijft.
Dinsdag 22 maart - Sao Brás de Alportel
Pozo del Camino - Sao Brás de Alportel 69 km ⛅ 19°C
Vandaag weer een rijdag en wel naar Portugal. Dat klinkt ver maar we zijn slechts een kleine 10 km van de grens. Rond 11.00 uur afscheid genomen van Hanneke en Anthonie en afgesproken dat we elkaar weer gaan zien. Na het afservicen gaan we onderweg eerst naar het vlakbij gelegen Ayamonte, de grensplaats. Daar slaan we nog wat voorraad in bij de Mercadona.
Via nieuwe tuibrug op de snelweg rijden we de grensrivier de Guadiana over en zijn we in Portugal. Verschillen zijn vrijwel direct te zien in stijl van huizenbouw en landschap, en ook de klok geeft een uur vroeger aan.
We gaan snel de grote autoweg af om op de binnenwegen verder te rijden, dat is zoveel leuker. Rond 1 uur stoppen we voor de lunch en bakken we de moot verse tonijn en eten die met sla erbij op, lekker. Na een kalm ritje van een uur arriveren we op de CP in Sao Bras de Alportel. Het stadje ligt niet ver van Faro, waar we donderdag onze dochter Michelle gaan oppikken. Die gaat een paar daagjes met ons meereizen. 😊
Als we de camper hebben geïnstalleerd, hebben we een hartelijk weerzien met Wil en Rinus, die gisteren al zijn gearriveerd. Heerlijk de rest van de middag buiten onder het genot van een drankje bij zitten kletsen, reuze gezellig. Zij gaan morgen weer verdere kust op om daar vrienden te bezoeken. Als het tegen de avond frisser wordt, gaan we naar binnen en nemen we afscheid; we houden contact. Terug in de camper bereiden we het avondeten, dit keer spaghetti met kleine schelpjes, uitje, knoflook en kookroom erbij, heerlijk. Daarna wat lees- en schrijfwerk.
CP N37.16842 W7.90821 €12 p/n incl. elektra