Deel 5  winter - voorjaar 2025

Klik om te vergroten

Zondag 26 januari - Amezrou

Agdz - Amezrou    102 km    ☀️24°C

Carpe Diem! Vandaag is het precies 4 weken geleden dat we van huis zijn vertrokken, maar dat lijkt al weer zo lang geleden. Na een snelle doorsteek naar Zuid-Spanje is de reis daarna in een veel rustiger vaarwater gekomen. Waarvan we nu dagelijks de vruchten plukken, de oogst van carpe diem 😉 zogezeid. De combinatie van het intens beleven en het veel minder jachtige, soms zelfs lome relaxtheid van het leven hier, bevalt ons meer dan uitstekend. De vriendelijke geanimeerde contacten met de plaatselijke bevolking, vaak doorspekt met kwinkslagen en humor, zijn altijd met wederzijds respect naar elkander toe. Oplichtende ogen met samentrekkende kraaienpootjes en een spontane lach bevestigen dat. Wij hebben Marokko inmiddels diep in ons hart gesloten. Het trage levensritme van de cultuur in het Zuiden past helemaal bij de senang-vibe die we zoeken.

Vanmorgen nemen we afscheid van de vriendelijke Saïd en rijden verder zuidwaarts door de Draa vallei, die met zijn 100 kilometer aaneengeschakelde oases de grootste palmentuin ter wereld vormt. Waar in voorgaande jaren de rivier de Draa slechts een droge bedding had, stroomt er nu volop water doorheen. Uitermate welkom na een lange droge periode.

In de oases met zijn oude lemen muurtjes wordt volop gewerkt en wasplaatsen zijn volop in gebruik. Mensen zijn hier veelal donkergetint en worden Harratine genoemd. Het zijn afstammelingen van oud-Saharabewoners en slaven. De vele Joden die ooit in de vallei 2500 jaar geleden neerstreken zijn vrijwel allemaal naar Israël vertrokken in 1967.

We blijven de weg langs de rivier volgen passeren vele historische kasbah's en dorpjes, totdat we Zagora bereiken. Deze stad met zijn 50.000 inwoners is de hoofdstad van de gelijknamige provincie in de regio Souss-Massa-Draa en was vroeger één van de toegangspoorten voor de caravanserai tot de Sahara.

De was wordt gedaan in de rivier

We doorkruisen de stad en steken de Draa over en rijden de oase van Amezrou in. 

Maandag 27 januari - Amezrou

Amezrou  ☀️25°C

Jallah, jallah, laten we gaan, zegt Jawal onze gids waarmee we om half elf voor de campingpoort kennismaken. Wakha, oké, geef ik aan. Via enthousiaste vrienden hebben wij zijn naam gekregen om ons de oude kasbah van Amezrou te laten zien. De heenroute voert ons door de oase, waar we via paden tussen lemen muren en irrigatiekanalen doorheen wandelen. De gigantische regenhoos van afgelopen oktober die dit deel van Marokko heeft geteisterd resulteert nu nog in enorm veel watertoevoer. Dagelijks worden grote delen van de oases blank gezet om de gewassen en dadelpalmen te laten herleven. Jawal legt veel uit over hoe welkom dit water was en dat de taaiheid van palmbomen vaak wordt onderschat. Als jullie volgend jaar terugkeren is alles getransformeerd in een groene zee geeft hij aan. Tussen de tuinen liggen ook nog wat hostels en mooie riads.

Via de kronkelige paden langs kanaaltjes bereiken we de achterkant van Amezrou en lopen het stadje in. Veel Harratine-mensen, vooral vrouwen lopen door de straatjes in hun felgekleurde gewaden al dan niet met kleine kinderen op hun rug. Aan deze kant waar vrijwel geen toeristen komen is de nieuwsgierigheid naar wie wij zijn groot. Met begroetingen als essalaam en bonjour als gevolg, leuk. Via een doorgang bevinden we ons plotsklaps in de oude Kasbah, die tot de 60-er jaren van de afgelopen eeuw oorspronkelijk het Joodse kwartier, de Mellah van Amezrou was. 

In één van de steegjes stoppen we bij een deur met een 5-puntige ster, waarachter de synagoge ligt. Jawal verklaart dat de van origine 6-puntige Davidster nu is vervangen voor de Marokkaanse variant met een punt minder. De opgetrommelde overbuurvrouw maakt met een sleutel de deur open en we betreden het kleine lege vertrek. In de onlangs gladgestreken lemen muren zitten nog de oorspronkelijke nisjes van waaruit olielampjes de kleine ruimte moesten verlichten. Een grote nis aan de achterzijde was voorheen de opbergplaats voor de Thorarol.

Weer verder door steegjes wijst onze gids dat hier een madrassa voor moslims (koranschool) is gevestigd en er recht tegenover de ruines van de Joodse madrassa is. Restauraties zijn overigens volop in gang. Ook de ruines van de oude herberg (stop- en overnachtingsplaats) van de karavanserai van en naar Timbouctou worden onder handen genomen op dit moment.

Onze gids loodst ons vervolgens naar een coöperatie met de bekende tapijten, sieraden, en 'antieke' dolken en deurpanelen. We kuieren er doorheen, laven ons aan de onvermijdelijk aangeboden thee en lopen met een beleefd La Shukran, nee bedankt, weer de deur uit. Bij een huis waar een vrouw wat kokkerelt krijgen we een stuk 'berberpizza' aangereikt, waarvoor ik de vrouw wat Dirhams in de handen druk, het smaakt verrassend lekker. Het weggetje pal naast de N9 brengt ons snel terug bij de camping, waar ik Jawal hartelijk bedank voor alle moeite en hem royaal beloon.

Dinsdag 28 januari - M'Hamid

Amezrou - Tamagroute - M'Hamid     95 km     ☀️27°C

In de ochtend nemen we afscheid van onze buren Rutger en Monica die vandaag op Skoura koersen, bon voyage en leuk om elkaar mogelijk weer te ontmoeten. Niet veel later vertrekken we zelf ook naar het zuiden, eerst naar Tamegroute, de stad van onder andere het groene aardewerk. We hebben een afspraak om wat keramiek op te halen voor goede vrienden Will en Rinus. Zelf kijken we ook nog wat rond of we iets van onze gading kunnen vinden. We verzamelen wat zaken en zijn ook geinteresseerd in een vaas die Hassan momenteel niet voor handen heeft. Dat geeft niet, want over de prijs zijn we het nog niet eens en we komen op de terugweg uit de woestijn hier toch weer langs. Het geeft beide partijen wat bedenktijd 😉.

Hassan neemt ons wel mee voor een rondleiding door de kasbah naar de Koran bibliotheek en laat ook nog de ateliers en grote werkplaats buiten met ovens zien waar alle families hun aardewerk produceren. Eerst maar door de overdekte straatjes van de oude kasbah waar de pottenbakkerfamilies wonen. Het is een ongepolijste woongemeenschap waar donkere steegjes langs de lemen muren met voordeuren leiden. Op dit niveau bezitten de huizen geen ramen want zonlicht dringt nauwelijks door en hier zijn de ateliers en wat verblijven voor dieren gesitueerd.. Binnenshuis leiden trappen naar een etage hoger waar men leeft en kookt en nog een etage hoger zijn de slaapvertrekken. Alles is zoals gebruikelijk opgetrokken uit leem en stro en zonodig met palm- en tamariskhout versterkt. Deze stad kent geen Joodse historie en bewoners zijn donkergekleurde Berbers en Harratine.

Eigenlijk een ongekend unieke en onbetaalbare verzameling manuscripten in een gebouw met nul komma nul beveiliging, gelegen in een onooglijk stoffig woestijnstadje. De droogte van deze omgeving is natuurlijk perfect voor het behoud van de collectie die in simpele kasten is uitgestald. Maar met de roof van het Dacia-goud onlangs in het Drentse museum in gedachte zijn risico's voor deze topstukken veel groter. Een huis, tuin en keukendief kan hier op zijn jan-boerenfluitjes een enorme inbreuk plegen op historisch Islamitisch erfgoed.

Eenmaal weer buiten lopen we aan de rand van de kasbah een lemen hutje in, waar vrouwen traditioneel brood bereiden en bakken in een oven. Daar kopen we een groot kakelvers warm brood voor de lunch voordat we weer in de donkere krochten van de kasbah verdwijnen.

Via een ondergrondse gang met ateliers komen we buiten op het feitelijke werkterrein waar het hele proces van klei tot aardewerk plaatsvindt. Ondanks dat we hier in 2023 ook al zijn geweest blijft het een boeiend gebeuren. Het handwerk en bakproces is in 1000 jaar niet of nauwelijks verandert. Jongens die in de zon gezeten de leem uit de oases voorbereiden en kneden. De draaischijven die vanuit een zitkuil half ondergronds met de voet worden aangedreven, waarop in notime vanuit de klei allerlei aardevormen met de hand worden gecreëerd. 

Mannen die oude primitieve grote grotovens afvullen met zongedroogd aardewerk en de stookovens daaronder van brandhout voorzien. De mensen die het eerste baksel van een zwart mengsel glazuur voorzien wat onder uit mangaan en silicaat bestaat. En verderop een oven, waar de met klei en stenen gebarricadeerde toegang wordt ontsloten om het eindprodukt, het nu groene aardewerk, na het tweede bakproces eruit te halen. Het is nauwelijks te bevatten dat een zo primitief proces met zulke slechte werkcondities leidt tot het uiterst gewilde Tamagroute keramiek.

We nemen afscheid van Hassan en koersen op M'hamid El Ghizlane, het stadje waar de weg eindigt in de woestijn. 

Op de rustige en vrijwel lege camping El Khaima worden hartelijk begroet door propriétaire Bachir, die ons herkent van ons bezoek van 2 jaar geleden, wat een geheugen heeft die man. We gaan op een mooi plekje staan en zoals hier gebruikelijk is, wordt er een groot tapijt uitgerold voor onze toegangsdeur van de camper.

Camping  El Khaima N29.8214 W5.72183   70MAD    met eigen vuurplaats      P4N # 70415 CC: 19897 altitude 642m  

Aan het eind van de middag wandelen we M'hamid in, waar het ongewoon rustig is en veel winkels zelfs nog niet in bedrijf zijn. Alles ziet er zelfs wat troosteloos uit. Behalve wat vrouwen in fel gekleurde gewaden en wat stoffige 4x4 wagens valt er weinig te beleven. Ondanks dat, worden we toch verschillende keren aangeschoten om koopwaar in winkels te bekijken, we weigeren vriendelijk.

Behalve wat mooi geklede vrouwen is het een troosteloos straatbeeld

We botsen op een persoon met Touareg-blauwe djellaba en tulband, een veel voorkomende verschijning in deze contreien. Als de man zich omdraait en mij met een halve blik aankijkt, heeft hij mijn volle aandacht onmiddellijk te pakken. Zijn inleidend gesprek gaat grotendeels aan mij voorbij, ik staar gebiologeerd naar het ene oog wat ontbreekt. In mijn gedachten ontspint zich een scenario waarbij het ontstaan van dit euvel op cultuurverschillen is terug te voeren. Bijvoorbeeld door hardhandige opvoedingstechnieken vanuit zijn jeugd. Door het gebrek aan fysieke diepte en parallel inzicht probeert de man met druk gesticuleer, koeterwaal-frans en semi-engels zijn onhandigheid te camoufleren en dat lukt hem vrij aardig. Desondanks weiger ik vriendelijk zijn diensten voor een 4x4 drive in de Erg morgen. Niet vanwege gebrek aan vertrouwen in zijn stuurmanskunsten, dat had ook nog gekund, maar wel omdat wij al eens eerder alle vormen van excursies in de woestijn hebben ondernomen.

Woensdag 29 januari - M'Hamid

M'Hamid        ☀️25°C

Op dit uur rond elven 's ochtends ademt M'hamid een soort lomigheid uit. Geheel in lijn met de de desolate staat van de camping, waar, toen we goed wakker waren, iedereen vertrokken bleek te zijn. Wij hebben besloten er vandaag nog een dagje aan vast te plakken hier, een rustig dagje zonder iets dat moet. Voor een paar boodschapjes passeren we  de brug over de Draa. Geen water hier, de zandklei-bedding is in zo'n typisch tegeljespatroon open gescheurd. Pontificaal daarbovenop zien we tot onze verbazing een schedel liggen van een dromedaris. 

Aan de overzijde wandelen we het gehuchtje in en net om de hoek van de hoofdstraat botsen we op een winkeltje met aan rekken wapperende kledij. Onderuitgezakt en ogenschijnlijk ongeïnteresseerd, scannen de ogen onder de tulband van de op een stoeltje gezeten verkoper continue rond of er zich een nietsvermoedend slachtoffer (eigenlijk een toerist) aandient waarop hij zijn verkoop-skills kan botvieren. Als ik hem passeer, zou ik hem voor kunnen zijn door met mijn hand op mijn hart non merci, shukran, alhamdullilah direkt zijn tactiek in de grond te boren. En vermoedelijk zal hij dan zijn al geheven arm laten zakken en zuchtend weer vervallen in een ogenschijnlijke lethargie. Maar dat gebeurt niet, hij lacht en verwelkomt mij met 'allemachtig prachtig' en als ik beantwoord met 'allemachtig mazyan' wordt zijn glimlach nog breder. Wij hebben elkaar gisteren al gesproken en omdat ik het Marokkaanse woord voor prachtig kende, mazyan', was het ijs tussen ons snel gebroken, leuk. En zijn geheugen werkt optimaal als ik na onze begroetingsrituelen weer wegloop met 'allemachtig prachtig, mijn kameel is drachtig' , hij riposteert met 'dromedaire' en het gebaar van een bolle buik maakt 😄.

De haperende aanvoerlijnen van voedsel in het restaurant werken optimaal mee om ons gesprek zo lang mogelijk gaande te houden, mooi. Zo tegen vijven nemen we afscheid nadat we gegevens hebben uitgewisseld. We halen wat benodigde boodschappen en gaan terug naar de camping. 

Het recept met kip, ingelegde citroen, ui, aardappel, paprika, oljven, gember, knoflook in een bakblik gaat op herhaling aangevuld met schijfjes aardappel en wortel. Het resultaat uit de oven is wederom een groot succes, die houden we erin. Onderwijl heeft Bachir, de campingeigenaar weer een groot houtvuur ontstoken in onze muurhaard  👍.

Buiten heb ik intussen kennis gemaakt met een Nederlander die met nog een Nederlands stel (beide Brabanders) en twee Belgische stellen hier zijn neergestreken, met twee reuzegrote Concordes, één Carthago Liner en een heuse omgebouwde Scania vrachtwagen. Allen in bezit van quads, waarmee ze de (steen) woestijn in Marokko onveilig maken. Zij nodigen ons uit om aan te sluiten bij hun gezamelijke avondborrel. De vrolijke Hollandse meezing-muziek laat mijn eega niet onberoerd, dus schuiven we gezellig aan. Heerlijke ervaringen worden over en weer uitgewisseld, precies wat reizen en ontmoetingen zo leuk maakt, top! Rond elven haken we af en wensen ieder nog een fantastische voortzetting van hun reis. 

We moesten niets, maar hebben veel beleefd en leuke mensen ontmoet. Eigenlijk alles wat het leven leuk maakt.

Donderdag 30 januari - Amezrou

M'Hamid  - Amezrou  98  km    ☀️ 23°C 🌬️ 6-10 Beaufort

🎼🎶...Dust in the wind, all we are is dust in the wind...🎶...
Als een scherpe scheidslijn zien we net buiten M'hamid de brede vuile stofband een paar kilometer verderop al hangen. Niet veel later gaat de wind meer en meer toenemen en als we de stofwolk inrijden beukt de zijwind schuin van voren op de camper. Het stuivende zand beweegt over het wegdek dat op meerdere stukken zelfs volledig wordt overdekt. Niet veel later verandert het in een heuse stofstorm, fijn vuil bruin stof, waarbij we soms maar luttele meters zicht hebben. De weinige auto's die rijden passen hun tempo aan. Echt medelijden moet je hebben met bromfietsers, die worden letterlijk gezandstraald. Toen wij vanmorgen de camping afdraaiden was er nog niets aan de hand, al had ik wel op het weerbericht gezien dat er een harde wind kon staan, die kon oplopen tot windkracht 9 op sommige momenten. Plan is om vandaag naar Foum Zguid te rijden, maar naarmate de rit vordert, denken we onze plannen te moeten bijstellen. We passeren Tagounite, waar de straten worden gevuld met bruine stofwolken. Mensen die er nog lopen hebben zich dik ingepakt en hoofden volledig met doek omwikkeld. Vlak na dit gehuchtje passeren we de eerste bergrug.

Net daarvoor is het even helder, omdat deze ribbel in het landschap de wind breekt. Bij de afdaling rijden we onverbiddelijk weer het stof in. Na de tweede bergrug niet ver voor Tamegroute gaat de stofstorm wat liggen.

Na een bezoekje aan de ATM in Zagora karren we terug naar Amezrou en gaan wederom op Palmeraie staan. Jelleke en Marc doen hetzelfde en gaan pas morgen verder naar Agdz. In de oase is het wat windluwer en staan we iets meer beschut. Toch gaan we op tijd naar binnen, ook al omdat de temperatuur inzakt. Het aardewerk hebben we tussentijds zo goed mogelijk beschermd weggestouwd, door wat met beladingen te schuiven. Buiten neemt de wind weer toe, .....Dust in the wind....

Vrijdag 31 januari - Foum Zguid

Amezrou - Foum Zguid      126  km  🌞 18°C

Ongetwijfeld is het in ons kikkerlandje kouder dan hier. Toch kan ik de ochtendtemperatuur van 4°C niet waarderen, tjeempie tis waterkoud. De weer-app vertelt ons dat het kwik vandaag niet boven de 16 graden gaat komen, dus besluit ik maar mijn lange spijkerbroek aan te doen en een trui. Voelt onwennig en oncomfortabel. Als we boel hebben opgeschud en fertig gemacht zeggen we buren Jelleke en Marc gedag en verlaten de camping. Een verrassing volgt pas als we de bebouwing van Zagora achter ons laten. Niet alleen moeten we een paar keer van de weg af omdat bruggen, duikers en wegdelen zijn weggeslagen door de heftige regenval van oktober. Ook is de normaal gesproken kale steenwoestijn over zeer grote delen verandert in een groene zee. 

Overal zijn planten en bloeiende paarse bremstruiken uit de grond geknald. Zelfs de normaal gesproken solitaire woestijnroos heeft zich ongebreideld vermeerderd. In en tussen al dat groen fladderen grote zwermen vogeltjes, vlinders en insecten. 

De aanslag en erosie op het landschap die de watervloed heeft aangericht is overal zichtbaar. Grote geulen naast de weg maar ook in het landschap met grote brokken steen op verkeerde plaatsen. Ook de eenzame weg is met afgekalfde randen, gaten en scheuren en soms tot 100 meter in het veld gesneuvelde verkeersborden en verfrommelde vangrails aardig te pakken genomen. De landbouwvlakte vlak voor Foum Zguid had de afgelopen jaren al te lijden onder de droogte. De kale velden lagen op veel plekken braak en alleen de aanwezigheid van irrigatieslangen verrieden nog hun verleden. Nu zijn lemen hutjes en velden weggespoeld en liggen irrigatieslangen verfrommeld op hoopjes. Toch ook hier weer groen wat is opgekomen. Dappere mensen zijn hier en daar opnieuw aan de slag en hebben veldjes weer beplant en ingericht.

Als we Foum Zguid binnenrijden, willen we eerst in het dorp lunchen. Hier is de grote brug totaal weggeslagen en moeten we nu door de bedding met nog een klein beetje water van de Oued Foum het dorp inrijden. Men is volop bezig de funderingen met machines weg te hakken en op te ruimen om naar ik aanneem een nieuwe brug te kunnen plaatsen. Op het kleine pleintje parkeren we de camper en gaan lunchen bij het tentje op de hoek. Aan het tafeltje naast ons zitten Nederlanders en met een kolonne Nederlandse campers die komt aanrijden (NKC-reis?) en ook neerstrijken op dit terras, zijn Marokkanen ineens in de minderheid. En in navolging van Trump ben ik voorstander om dit plein te hernoemen, Leidseplein lijkt mij meer gepast 😄.

We slaan wat groente in bij het groenteboertje en kachelen naar de camping. Daar treffen we Jack en Anke, praten even wat bij en gaan dat bij een middagborrel later nog verder doen. Tussentijds profiteren we van de kookkunsten van Anke en krijgen we een bord kip, rijst tandoori, heerlijk. Jack helpt nog even mee met mijn haperende stabilisator, maar we komen er niet verder mee. Morgen doe ik toch Tata aan en ga ik ermee terug naar het zaakje waar ik 'm heb gekocht. De eindemiddagsborrel is reuzegezellig en we breken pas op als de kou zich steeds nadrukkelijker laat gelden. 

Camping La Palmeraie N30.087 W6.88281 110MAD     P4N # 46846 CC: 53688 altitude 651m

's Avonds kijken we met genoegen naar de laatste aflevering met Philip en Maarten van de Slimste Mens. Het enige wat ik ze kan verwijten dat ik nooit een uitnodiging heb gehad 😂😂.

Zaterdag 1 februari - Tata

Foum Zguid - Tata    139 kilometer      ☀️ 22°C

'Tu parle sans mots' en tegelijkertijd een woest wegwerpgebaar krijgt Marjos toegeschreeuwd, als ze bij het afrekenen vraagt waarom de bij de campingeigenaar al een week bekende elektriciteitsproblemen niet aan ons zijn gemeld. Door deze problemen is, evenals bij 3 andere kampeerders, ook onze spanningsregulator gesneuveld, allen gekoppeld aan dezelfde probleem-stroompaal. Van bovenstaande respectloze reaktie van de propriétaire is zij totaal niet gecharmeerd. En nee, zo onvriendelijk en onfatsoenlijk hoor je niet om te gaan met je gasten, helemaal niet met mijn eega, dat wekt bij mij wat oervenijn op als ik lucht krijg van het voorval. Ik schiet hem aan en geef hem duidelijk te kennen dat zijn sneer ongepast is en hij de ontstane problemen onderschat. Als hij aangeeft dat de 4 kapotte regulators niet te wijten zijn aan zijn elektriciteitsvoorziening en bovendien vindt dat hij mijn vrouw niet onheus heeft bejegend, is bij mij de maat vol. Vilijn en haarfijn leg ik hem uit dat ik een uiterst slechte review ga plaatsen op alle bekende sites en hoop dat daardoor potentiële klanten wegblijven. Ik zie paniek ontstaan, maar de ontkenning blijft. Als hij vraagt waarom ik dit doe, maak ik een gebaar er klaar mee te zijn en zeg 'C'est le ton qui fait la musique'. We maken er geen woord meer aan vuil  en rijden weg.

Na tanken wederom door de Oued Foum, waar de funderings restanten van de brug bijna zijn opgeruimd. Deze ochtend rijden in ons kielzog Jack en Anke achter ons aan naar Tata omdat ik aangegeven heb de regulator daar te hebben gekocht en denk dat dit bedrijfje me wel kan helpen met herstel ervan. Sommige mensen vinden de route door dit kale gebied in de Anti-Atlas maar saai, wij kunnen zeer genieten van deze ruwe en rauwe natuurpracht. En in tegenstelling tot de twee voorgaande jaren rijden we nu de route andersom. Dat geeft altijd weer een totaal andere kijk op het landschap en bovendien hebben we het zonlicht in de rug wat de kleuren ten goede komt.

Wederom constateren we dat de regenval vers plantenleven heeft doen ontstaan, het lijkt soms wel of er groene velden liggen in de verte. 

Na Tissint maken we een lunchstop bij de bekende canyon nu ter rechterzijde. De overhangende randen zijn deels door het water natuurgeweld ingestort en afgebrokkeld. Beneden zien we langs het water van de rivier net boven de palmen een vlucht grote vogels, het blijft een idyllisch tafereel.

We zetten onze reis voort en arriveren in Tata en doen eerst het elektronicawinkeltje aan. De eigenaar herkent mij en kijkt even naar beide apparaten en wanneer hij verneemt op welke camping wij gaan staan geeft hij een naam van een reparateur mee die daar rondloopt. Camping Les Palmiers is eigenlijk tjokkievol maar eigenaar Ali geeft ons een goed plekje als hij verneemt dat we op zoek zijn naar elektromonteur Abdelali. Die komt niet veel later kennismaken, bekijkt het probleem en neemt beide apparaten mee voor reparatie, bien.

Camping Les Palmiers N29.7535 W 7.97456 90MAD      P4N # 20996 CC: 74412 altitude 692m

Jack nodigt ons uit om vanavond frietjes mee te eten en dat slaan we niet af. Na eerst wat borrelen komen de zelfgesneden en in het vet gefrituurde patattekes op tafel, heerlijk, toppie Jack! Als de schemer invalt en de temperatuur navenant daalt nemen we afscheid en zoeken we de warmte van de camper op. Niet lang daarna zoek ik al vroeg mijn bedje op, ich bin müde.