Deel 1 - Zuid Italië najaar 2018

Zoetermeer - Lahnstein   * vrijdag 31 augustus 23°C ☀

Vanmorgen heb ik de laatste dingen gedaan en ingeladen. Marjos kwam om 12.30 uur thuis en drie kwartier later zijn we vertrokken. Gisteren met Ellen en Frans (zus en zwager Marjos) afgesproken dat we de eerste nacht bij hen op de camping in Lahnstein komen staan. Vlak na Venlo, over de grens kregen we de eerste file (Unfall und Baustelle) en dat ging met haperingen door. Zestig kilometer voor Koblenz, een dikke, dikke Stau van 10 kilometer. Van de Autobahn afgegaan (advies Waze) en in de negorij beland, dat is helemaal niks. De aankomsttijd gaat bij elke kilometer omhoog en is nu al twee uur later dan bij vertrek. Toch maar weer kruip-sluip de snelweg op en na een half uur stil te hebben gestaan, door kunnen rijden. 

De camping was snel gevonden en Ellen & Frans stonden ons al op te wachten bij de ingang. Mooi gelegen camping, hoog boven Lahnstein en de naastgelegen Rhein. Borreltje gedronken en gaan eten in het camping restaurant. Grote hoeveelheden voor weinig geld, zoals het in Duitsland betaamt en het smaakt goed! Terug in de camper nog wat nagekletst en op tijd naar bed.

Lahnstein - Luzern  * zaterdag 1 september 20°C ☀ en 🌧

Vanmorgen pas om 07.45 uur opgestaan, op het gemak broodjes gehaald, gegeten en gedoucht. Na de koffie met Ellen en Frans, de camping afgerekend (€ 27,50) en rond tien uur vertrokken. Doel vandaag is Luzern in Zwitserland, een camperplek op een berg met uitzicht. Beginstuk gaat goed, maar dan toch behoorlijk wat oponthoud door diverse files onderweg. We halen onze schouders maar op, we moeten er toch mee dealen. Vlak voor een stop, breekt de armleuning van de stoel van Marjos, hetzelfde wat ik verleden jaar herfst had in Frankrijk. Gelukkig heb ik reparatiespullen en een vervangende bout bij, dus dat kan ik deze vakantie zelf oplossen. Alle "goede" dingen komen niet alleen, want bij het openen van het bovenkastje, dondert de I-pad omlaag en boort zich met de punt door het tafelblad. Oeps een gat, das niet fijn.

 Bij de grens van Zwitserland een zogenaamde "Schwerverkehr-Erkläring" betaald (CHF 32,50). Dit is een 10-dagen kaart (geldigheid maximaal 1 jaar) voor zwaardere campers (> 3,5 ton en < 7,5 ton). Ook op de Zwitserse wegen weer het nodige oponthoud en files. Het weer is inmiddels omgeslagen, van droog naar nat, het drupt en miezert. Bij een Mac, internet geraadpleegd voor de coördinaten van de CP. Normaal data contact is in Zwitserland niet mogelijk, Zwitserland is immers geen EU-lid. De CP is werkelijk een prachtplek (3 plaatsen) boven het Vierwaltstätter meer bij Luzern. Binnen 10 minuten arriveren nog twee campers en is de plek vol. Marjos zegt terecht, dit is toch weer camperen op z'n best, op zo'n plek met aardige buren/camperaars is dit veel leuker dan op een camping en het is zo! De reparatie van de armleuning lukt niet helemaal, de afgebroken bout laat zich moeilijk verwijderen. Maandag toch maar even bij een Italiaan met boortje aankloppen!

CP Luzern Hergiswil N46.997299 E8.3032 - Park4night

Luzern - Offagna in Italie   * zondag 2 september 

Vanmorgen bijtijds (6.30 uur) opgestaan. Marjos was al op en zat al aan de koffie; tja als je om 20.00 uur naar bed gaat.... Na een uurtje onderweg, heerlijk zo rijden in alle rust, het is zondag en geen kip op de weg. Voor we op de snelweg geraken eerst getankt, dat was nodig. Weer onderweg bewonder ik de bouwwijze van het wegennet hier. Vanwege ruimtegebrek (steile bergwanden en meren) zijn er niet alleen veel tunnels, maar ook worden wegen boven het meer, boven elkaar gebouwd. Snelweg boven en het lokaal verkeer onder, vernuftig. By the way, zo floept in mijn gedachten omhoog, op zulke mooie en ingewikkelde wegen/tunnels rondrijden voor een prikkie (10 dagen kaart a € 28,-) en voor de rest noppie is best very goedkoop. De mooie scenery krijg je bovendien cadeau. De route met talloze en soms lange tunnels vordert gestaag, nogmaals ook al omdat die fantastisch is aangelegd. Na passage van de Gotthardt-tunnel (17 km en tolvrij 😄) gaat 't echt opschieten en om half twaalf passeren we de Zwitsers/Italiaanse grens. 

Natuurlijk is die grens ook fysiek waarneembaar in het landschap. Van geordend en gestructureerd en dus keurig gemaaid en op orde, gaat het in enenmale over naar de Italiaanse versie daarvan rotzooierig,  ongeordend, niet afgemaakt, hobbel-de-bobbel-weg-dek etc. Maar ja, tis wel Italië, land van de pasta, lekker eten en wat hoor ik daar aankomen, is er in mijn spiegel te zien en scheurt  mij met een pestvaart voorbij, Wow een Ferrari!  Dit machtsvertoon op wielen herhaalt zich uiteraard nog verscheidene malen, Ferrari's, Lambo's, Maserati's, het hele circus incluis Porsches, Corvettes en Camaro's, maar die laatste drie zijn toch van een ander kaliber 😁. De uitermate saaie snelweg, die af en toe megalomaan is gepositioneerd in het landschap, met tig fly-overs en veel te veel afslagen, wordt verderop opgevrolijkt door aansprekende plaatsnamen als Milano, modestad bij uitstek en Parma, waar de Chiesi en Prosciutto reclames je doen watertanden. Maar ook natuurlijk Modena, stad van Ferrari, Lamborghini en Marinello, het fabriekscircuit. Nog wat verderop ontwaar ik (naast een allang in slaap gevallen Marjos-je) de aanduiding Imola. Meteen schiet in mijn gedachten dat hier vandaag de F1 wordt verreden, met een weinig kansrijk RedBull-team (auto versus circuit). Ach zo wordt, wegmijmerend over dat soort zaken, een verplaatsing over de Italiaanse snelwegen toch nog enigszins vermakelijk op schrift. Enige andere noemenswaardigheden zijn naast de onvermijdelijke stopbeurten voor diesel en koffie, de binnenmondse vloeken en verwensingen die ik toebedeel aan absoluut te traag invoegend verkeer (soms vol in de ankers!) en/of de onverwachte manoeuvres van de macho snelheidsmaniakken. Soms herken ik wat weggedeelten en tankstations van onze reis in 2016 naar Toscane en onze trip naar Griekenland in 2017 onderweg naar de veerboot van Ancona.

Rond vijven 's middags arriveren we op de CP van Offagna met gratis faciliteiten (elektra, water en afstort) nabij Ancona. Er staan 5 campers en ik laveer de onze op een vrije plek tussen twee landgenoten in. Aan de ene kant gepensioneerden die morgen voor de 5e keer de veerboot naar Griekenland nemen, leuk. De buurtjes aan de andere kant zijn een jong stel, die al twee maanden onderweg zijn en nog een maand hebben om weer in NL te geraken. Ze werken allebei online, dus houden ze geen sabbatical zoals ik suggereer. Na de visfilet in Italiaanse saus, bespreken we wat onze sightseeing route morgen wordt. Vanaf nu wordt het toeristisch rijden. We hebben een interessante en mooie rit op het oog, waarvan morgen verslag. Na een spelletje en nachtmutsje, -we call it a day-  en zoeken ons bed op.

                                                                                                                                                CP Offagna N43.524290 E13.436460


Offagna - Castelluccio   * maandag 3 september

Na de camper te hebben geserviced, maken we vandaag een start met het toeristische deel van onze vakantie. De saaie Autostrada’s maken plaats voor de kleine routes in het binnenland. 

We rijden door een prachtig landschap met slaperige en vergeten dorpjes naar Macerata, zowaar een echt een mooi middeleeuws stadje. Dan en route naar Visso. Over kleine, smalle, bochtige en soms steile weggetjes vinden we onze weg in een heerlijk Italiaans landschap. Als we al voor Visso her en der ingestorte, gescheurde huizen ontwaren, realiseren we ons pas dat een groot deel van de voorgenomen route door het aardbevingsgebied van Italië gaat. Visso is grotendeels ingestort, herstel zal nog vele jaren duren en de inwoners zullen nog lang in het naastgelegen noodwoning-project moeten verblijven.

Macerata

Visso

Visso

Dan door naar Norcia, ook hier hebben aardbevingen huisgehouden, maar vordert het herstel gestaag; aan heel veel panden wordt ijverig gewerkt. Dit prachtig ommuurde middeleeuwse stadje met als specialiteit ambachtelijk gemaakte worst en salami trekt al weer de nodige toeristen.

Norcia

Norcia

Norcia

Norcia

Ons laatste ritje van vandaag is naar de voorgenomen overnachtingsplek op de hoogvlakte van Castelluccio di Norcia. Na een spectaculaire klim langs steile bergwanden en weidse uitzichten duiken we op ruim 1500 meter over de bergkam. Recht voor ons ontvouwt zich een fantastisch panorama. Ruim 100 meter beneden ons ligt een kilometers grote door bergen ingesloten kale vlakte (boven de boomgrens). 

Het door het wolkendek invallend zonlicht creëert surrealistische kleurpatronen in dit on-Italiaans aandoend berglandschap, nogmaals wat een superview ! In de verte ontwaren we het dorpje Castelluccio op een miniheuveltje, althans zo lijkt het op deze immense vlakte. Naarmate we verder afdalen zien we een schaapskudde en diverse groepjes paarden die als minivlekjes bijna verdwijnen. Ook ligt daar in het midden een met hekken omsloten stukje waarop enige campers en auto’s staan. Hier gaan we over nachten. De temperatuur op deze hoogte en aanwakkerende wind is inmiddels gedaald naar zo’n 15 graden.

Castelluccio - Refugio Mucciacante    * dinsdag 4 september

Na een fijne nachtrust, kalmpjes ontwaakt in een prachtige omgeving. Buiten loopt er rustig grazend een paard voor onze camper en verderop zijn boven de heuvelwanden de parapenters al vollop hun rondjes aan het draaien in de eerste thermiek van de dag. Via een andere weg en een nog hogere pas, verlaten we al foto-schietend deze magische plek en zetten koers richting de Abruzzo. ‘s Morgensvroeg zulke vergezichten in het gebergte is echt een kadootje, WoW! 

 

CP Piano Grande N42.805210 E13.195780

Napret

Al slinger-de-slanger dalen wij af en komen we de eerste dorpjes tegen, of althans wat daar van over is. Ook hier staat soms geen enkele steen meer op elkaar of kijken we de slaapkamers en badkamers in via verdwenen zijmuren. Wat een ellende. Militairen en ander bouwpersoneel zijn driftig bezig met opruimen van de ravage, die bij mijn weten twee jaar geleden is ontstaan. Ook hier zitten de bewoners aan de rand van het dorp in noodwoningen. Verder gaat het, richting Amatrice, soms zijn huizen en dorpen er onbeschadigd doorheen gekomen, maar veelal is het mis. ook bruggen, wegen en viaducten delen mee in de misère.

Amatrice, ja wat moet je zeggen. Dit eens zo florerende middeleeuwse stadje, is twee maal zwaar getroffen door aardbevingen in de afgelopen jaren en er is vrijwel niets van over. De weg erdoor heen biedt en troosteloze blik, alles maar dan ook alles van dit stadje is ingestort. Hier zijn ook de meeste slachtoffers gevallen, zo’n 300. Talloze noodwoningen aan de rand, met moedeloze oude mensen op bankjes ervoor, how sad..

Ravage in Amatrice

De sporen van het natuurgeweld blijven her en der zichtbaar, als wij onze weg vervolgen richting L’Aquila. De omgeving blijft onveranderd prachtig, kleine dorpjes in een dromerige setting, geplakt tegen bergwanden en met dat heerlijke oude Italiaanse karakter. In Montereale parkeren we ons gevaarte in de smalle hoofdstraat. We slenteren rond en doen wat boodschappen en eten wat. Na deze lunchstop rijden we verder en arriveren in L’Aquila. Deze oude stad is behoorlijk groot, het heeft bijvoorbeeld een universiteit, ook hier is nodige schade gevallen, alleen door de grootte van de stad is dat veel ‘onzichtbaarder’. We persen onze camper door onmogelijk smalle en bochtige straatjes omlaag en bezoeken de 13e eeuwse Fontana della 99 cannelle. Negenennegentig verschillende hoofden spuwen water en symboliseren de legende dat L’Aquila werd gevormd door 99 kastelen. 

 

 

Fontana delle 99 Canelle

We wringen onze Hymer door een nauwe middeleeuwse stadspoort en gaan onderweg naar een CP. Op de app vinden we Refugio Mucciante, bijgenaamd ‘Piccolo Tibet’, een camperplaats nabij Castel del Monte op hoogvlakte van de Gran Sasso. Eigenlijk een zelfde plek als de afgelopen nacht, zo lezen we in de commentaren. Nou dat willen we wel met eigen ogen zien. Van de hoofdweg af, draaien we een smal weggetje de negorij in, dit is weer veelbelovend. We worden niet teleurgesteld, de route naar de Refugio is fantastisch, wat een super omgeving. Geen mens te bekennen in dit spectaculaire gebied. Omhoog en omhoog gaat het, de vergezichten rijgen zich aaneen en worden allengs fraaier. Boven op de hoogvlakte (1700 meter) komen we een enkele herder tegen met zijn vele honden, die de grote schaapskudde standvastig beschermen. Ze vallen met zijn vieren zelfs de camper aan om het dreigend gevaarte te verjagen, haha! 

Na enige tientallen kilometers, waarbij de oh’s en de ah’s zich aaneenrijgen vanwege de fraaie omgeving, ontwaren we in de verte onder de reusachtige flanken van het Gran Sasso massief wat witte vlekjes. Naarmate we dichterbij komen, begrijpen we dat dit de Refugio is waarbij wat campers zijn gestald. De Refugio zelf zijn een tweetal ristoro’s, arosticini’s waar je vlees kunt kopen en op een gereedstaande barbecue kan klaarmaken. Overigens vallen de tien campers verdeeld over een paar grote parkeerstroken in het niet in het kale weidse berglandschap; het zijn slechts stipjes op deze grote vlakte. Het moment van arriveren, circa 19.00 uur, en de al snel dalende temperatuur, nodigen niet uit om buiten in deze donker wordende omgeving te gaan barbecueën, we houden het bij tosti’s 🙂 .

CP Refugio Mucciacante ook wel ‘ Piccolo Tibet’ genoemd N42.407010 E13.744680


Refugio Mucciacante - Borgata Marina   * woensdag 5 september

Gran Sasso massief

 

Het adagium klopt; vroeg naar bed, vroeg wakker. Uitgeslapen en uitgerust om 05.30 uur opgestaan en wat naslagwerk gedaan - zonder internet, geen bereik en zelfs GPS werkt niet. Buiten komt de zon op en zet de vlakte van ‘Little Tibet’ in een prachtig ochtendlicht. Na wat laatste foto’s zetten we kalmpjes koers richting Castel del Monte. De rit ernaar toe, zo’n 13 kilometer, is fascinerend. Gestaag dalen we af van ruim 1700 meter, naar 900 meter en halverwege houden we op een helling een koffiestop. Niet alleen wat flora (bloemetjes gevonden op 1 m2) verzameld voor het dagboek, maar ook wat stenen voor onze kleinzoon Jamie. 

Koffiestop

Dan bereiken we van bovenaf het hoog gelegen Castel del Monte, aarbevingschade is hier minimaal, verrassend.

Castel del Monte

 We zetten de afdaling voort. Doel is door het berglandschap van de Abruzzen, Lanciano te bereiken, vlak voor de kust. Natuurlijk kunnen we de veel snellere autostrada pakken, maar dat doen we niet, de rit moet ook de moeite waard zijn. In een klein plaatsje verderop in het dal, halen we brood voor de lunch, die we in een gehucht op een P heerlijk opknabbelen. We zitten nu op 250 meter hoogte en hebben dus 1,5 km gedaald! Het laatste stuk gaat wederom door een bergmassief, het is weer klimmen en dalen. In Lanciano zetten we de camper op de lokale CP (N42.234260 - E14.390810) vlak onder de oude stad. De lift terplekke brengt ons naar boven naar het Centro Storico. Rond dit tijdstip, 14.30 uur, is alles dicht en verlaten en we lopen wat doelloos rond, na her en der wat plaatjes te hebben geschoten, vinden we het genoeg. Aan de kust gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. De betaalde CP van Fossacesia Marina staat stampvol en gaat het niet worden; we strijken neer op de camping Sunny Beach in Borgata Marina, een paar kilometer verderop. Daar frotten we onze camper op een van de laatst overgebleven plaatsen. We zoeken verkoeling op het direct nabijgelegen kiezelstrand en nemen een plons in zee.


Borgata Marina  * donderdag 6 september

Vanmorgen bij het ontbijt, besloten een dag langer hier te blijven. Niet zo zeer vanwege de camping, maar wel om in deze omgeving wat te relaxen. Strand, zwembad en wat scooteren staan op het program. Wel heeft het als gevolg dat de door mij uitgestippelde sluiproute om gemakkelijk van onze plek af  te rijden, in de loop van de ochtend de nek wordt omgedraaid. Een Eura mobiel, tandemasser van dik 8,5 meter, blokkeert deze route definitief. We laden de scooter uit en en karren met zonnebrillen op, naar Fossacesia Marina om wat boodschappen te doen.

Na de lunch slenteren we naar het kiezelstrand en koelen we af in de zee. By the way het kiezelstrand is niet echt fijn om met blote voeten te belopen, dat geeft een strukelpartij en opvallend is dat het zeewater soms best koud is.  Vervolgens nog een duik in het zwembad; badmuts verplicht. Later in de middag gaan we nogmaals een stukje scooteren, nu naar het zuiden. Wij rijden wat strandjes af, jeeh wat zit het overal nog vol. Na zo’n 20 kilometer, gaan we huiswaarts. Buiten wat gegrilleerd vlees, sausjes en brood met een wijntje weggespoeld, past wel bij ons ontspannen gevoel van deze dag. Vanavond maken we een start met een voorlopig verslag van deze reis met foto’s,  veel werk en daar zijn we dan ook even zoet mee, maar het lukt wel; rond middernacht afgerond.

 


Borgata Marina - Campomarino   * vrijdag 7 september

Vandaag een rijdag en niet al te ver, zo is ons voornemen, max zo’n 50 kilometer. We friemelen ons na tig keer steken, achterwaarts van onze plek af, het hoofdpad op en servicen onze camper af, op de daarvoor ingerichte plek. Dat kan maar weer gebeurd zijn. Rond half 11 steken we onze camperneus buiten de camping en gaan kalmpjes op weg, zuidwaarts. Soms rijden we langs de kust en de stranden liggen bompievol, dan weer rijden we een stuk landinwaarts, waar we ook verrassende dingen tegenkomen: wat is het nut van zo’n hoge hooistapel?

Vlak voor Termoli zien we tussen de vele hotels en appartementen, een parkeerplek voor het zandstrand. Ideaal om te lunchen en wat verkoeling; het is goed warm vandaag. Hee, hier is het water een stuk warmer, heerlijk! Met een douche in de camper is het zout en zand zo weggespoeld, wat is dat toch een weelde.

We arriveren in Termoli en rijden richting oude stad. Daar parkeren we op een plek aan de haven (tevens CP N42.004510 E14.998630) lopen via de fotogenieke wenteltrap naar het oude Borgo toe. Ook hier heeft de siësta toegeslagen; er is rond dit tijdstip (14.30 uur) slechts een enkele toerist en alles is dicht. Zelfs het strand is grotendeels verlaten. Toch kunnen we hier mooie plaatjes maken.

Zo liggen daar in zee enkele zgn trabocchi. De oorsprong van deze vreemde visinstallaties is niet geheel duidelijk, maar zijn waarschijnlijk middeleeuws. Zeker is dat ze zijn uitgevonden door boeren en niet door vissers. “La fame slinge il lupo fuori dalla tana”, oftewel “ Honger drijft een wolf uit zijn hol”. De boeren uit die tijd begrepen maar al te goed, wanneer de gewassen van het land niet goed waren, ze ook de ‘vruchten van de zee’ konden oogsten. Ze bedachten een veilig, maar ook gemakkelijk systeem om te vissen. Zo werd de zee veroverd door de herders en boeren van Abruzzo. De primitief ogende visinstallaties staan op palen en zijn bereikbaar via een gammele loopbrug. Het geheel lijkt wel een reusachtige houten krab of een kolossale spin. Grote netten worden neergelaten en de vangst wordt met behulp van katrollen en touwen opgehaald. Zo kon men uit het kristalheldere water, veel vis vangen. De 15 trabocchi die zijn overgebleven, worden door speciale wetten beschermd.

Op het moment dat we dit oude gedeelte van Termoli verlaten en teruglopen naar onze camper, vallen er zowaar wat spetters regen. 

 

Boven Een trabocchi

Links De wenteltrap

Boven Verlaten strand

Rechts Castello Svevo di Termoli

Als overnachtingsplek hebben we ditmaal een olijfolie bedrijfje, Di Vito, in Campomarino uitgekozen. Daar aangekomen worden we hartelijk verwelkomd. De toegewezen plek is weliswaar tussen de bedrijfsgebouwen in, maar het is ruim, schoon en veilig. Bovendien, gratis stroom, water en WiFi. Natuurlijk bezoeken we het winkeltje en schaffen we wat olijfolie, wijn en sugo’s van het bedrijf zelf aan.

 

CP Di Vito - Campomarino


Campomariono - Vieste   * zaterdag 8 september

Rond 07.00 uur nam de bedrijvigheid op Di Vito al fors toe, dus van uitslapen kwam niet veel. Midden in onze ochtend ritueeltjes, een klop op de deur. De donna des huizes heeft voor ons op een dienblad espressi met dolci, super! Na de mensen hartelijk te hebben bedankt voor hun gastvrijheid, draaien we de route op. Eerst boodschappen en dan 10 km verderop achter het strand geparkeerd. Even relaxen en een duik in zee.

Overigens is de hele kustlijn hier bezaaid met vakantieoorden, hotelletjes, camping e.d. vooral voor de Italiaanse toeristen en hun vakantie is nog niet voorbij. Ook op dit strand zijn alleen locale mensen. Na het zand te hebben weggedouched, gaan we verder langs de kust, richting Vieste. Als we lagunes passeren wordt het landschap weer ruiger met veel reliëf; we naderen het nationionaal park Gargano. De kustroute neemt veel tijd in beslag, het is smal, kronkelig, vol haarspeldbochten en daalt en klimt; we worden wel beloond met prachtige vergezichten. Het aantal toeristen neemt hier enorm toe, best begrijpelijk als je deze fraaie omgeving ziet.

 

Impressies onderweg

Rond half zes arriveren we in Vieste, zo te zien een pracht stad. We parkeren onze Hymer bij de haven en betalen de 7 euro voor het dagtarief. Morgen kunnen we hier vandaan opstappen voor een bootexcursie langs de kust. We wandelen de stad in. Er is zeer veel volk op de been, er zijn nogal wat festiviteiten gaande. We duiken het centro storico in en vrouwlief begint meteen te jubelen bij het zien van al die winkeltjes, restaurantjes etc. in de oude, smalle, middeleeuwse straatjes. En eerlijk is eerlijk, natuurlijk voor de toerist, maar het ziet er leuk en gezellig uit! We klimmen verder omhoog, richting kathedraal, fraai kan ik het interieur niet noemen en het exterieur is weggemoffeld tussen allerlei andere bouwwerken. Deze oude stad ligt op een heuvel op een landtong in zee en we bereiken al snel de andere zijde. Wat een fenomenaal uitzicht heb je vanaf deze hoogte.

CP N41.886634 E16.178893

We strijken neer op een terras van een restaurant, wat perfect is gelegen om van dit uitzicht te genieten. We gaan maar eens helemaal los. Na de antipasta, super bruchette pommodore, nemen we beiden de spaghetti vongole en ook dat is smullen geblazen. Dan nog een secondo piatti en wel de gegrilde zeetong, een huisgemaakte tiramisu completeert dit heerlijk maal. Bij de cappuchinni, drankjes van het huis, limoncello en grappa. Zo we kunnen stellen dat we onze schade weer hebben ingelopen met deze calorie-rijke hap,  bovendien in een fantastische setting en ambiance. Nagenietend banjeren we door de stad naar beneden en bereiken onze camper. Wat nagekletst en ondanks het dreunende geluid van een naburige disco heerlijk in slaap gevallen.

 


Vieste - Molfetta   * zondag 9 september

Redelijk dwars door de discosound geslapen en rond 7.30 uur opgestaan. Buiten belooft het weer een prachtdag te worden. Bij een kiosk twee stappen verder kaartjes (2x €23,-) gekocht voor een bootexcursie langs de kust van 3 uur. Vlak voor vertrek, 09.00 uur, verzamelen zich tientallen mensen bij de opstapplaats en onze boot Paloma genaamd arriveert met forse boeggolf wat minuten te laat. In no time zitten zo’n 100 mensen op de banken van deze oversized speedboot. Op een paar buitenlanders na is alles autochtoon, Italiaans. Lang, meestal kort, dun, meestal wat gezet, jong en oud,  een ding hebben ze gemeen, het kwettert er allemaal vrolijk op los. De boot neemt een aanloop en de met pet getooide El Capitano scheurt met het gevaarte de haven uit. Zo lopen we de achterstand op het tijdschema snel in.

De kust is prachtig. Hoge kalkrotsen met pijnbomen getooid en talloze door de zee uitgesleten grotten, worden afgewisseld met intieme baaitjes met bountystrandjes, superbe! Een gids, een bella guapa Italiana riedelt in staccato tempo haar verhaal in de microfoon en vangt daarmee de aandacht van haar landgenoten. Sommige woorden begrijp ik zoals grotto, mare, laguna, casa, maar de rest vervaagt door spreektempo en windvlagen in onverstaanbaar gebrabbel.

Onze kapitein, en ja hij kan er echt wat van, dirigeert zijn boot van zo’n 20 meter lang en 6 meter breed met achteloos gemak talloze grotten in, die allen anders gevormd zijn. En dat alles begeleid onder de in moordend tempo afgegeven uitleg van onze bella guida. Doorkijkjes, curieus gevormde rotspartijen, hoge ruimten met zeezwaluwen en/of vleermuizen, alles passeert de revue. En ja nogmaals de kust laat je in verwondering achter, buitengewoon mooi.

Op de terugweg, tja we varen immers de andere kant op, worden we op een strandje in een idyllisch baaitje gedumpt, voor, zo wordt zowaar in meer talen aangegeven, wat zwemgenot van maximaal 30 minuten.

We liggen snel in zee, heerlijk deze verkoelende watertemperatuur. De mooie en fijne kiezels, volledig gladgeschuurd door het alsmaar omwoelende water, kleuren fraai op, en ik kan het niet nalaten verscheidene mee te graaien en mee te nemen voor onze kleinzoon Jamie, die passie voor stenen met zijn opa deelt. Na een stief halfuurtje, time is money, zit iedereen weer aan boord en stuift onze boot richting Vieste. Bijna achteraan zittend en aan loefzijde, pakken we zoveel opspattend buiswater, dat we redelijk doorweekt zijn tegen de tijd dat we weer aankomen in de haven.                                                                                         

Na onze lunch vertrekken we, verder richting zuiden. Het eerste stuk voert ons over de kustroute door NP Parco Gargano en tjongejonge ondanks dat het ophoudt, wat is het hier mooi. Na Manfredonia wordt alles veel vlakker en houden we de route naar Margherita de Savoie aan. De wegen en kleine plekken om te stoppen gaan er steeds smeriger uitzien. De Italianen dumpen overal hun rotzooi neer, wat A shame ! Bovendien vangen we meer glimpen op van een fenomeen dat waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de grotere werkeloosheid hier in het zuiden. Zo valt mijn oog op een schaars geklede dame die langs de weg loopt in the middle of nowhere, wat doet die daar? Het kwartje valt als ik een kilometer verder in hetzelfde niemandsland de volgende fout uitgedoste vrouw ontwaar. De in weinig verhullende kleding op onmogelijk hoge stilettohakken getooide vrouw laat met wulps wiegende bewegingen zien, hoe zij haar centjes verdient. Als wij voorbij rijden zie ik haar mismoedig neerploffen in een gammele plastic stoel omgeven door weggeworpen plastic waterflessen. Tja een mens moet wat in deze hitte.
We rijden weer langs de kust, hier liggen de Salinella's , de zoutwinvlakten. Vele vogels strijken hier neer o.a. vele flamingo's die we in de verte in grote getale het zoute water doorzeven met hun bek.

De Salinella's

We gaan op zoek naar een CP. De eerste waar we op aanrijden aan het strand voldoet niet aan onze minimale eis van veiligheid. De plek voelt niet goed aan. De volgende CP in Molfetta Noord, een groot parkeerterrein is bezet door een giga-kermis, dat wordt ook niks. Naast de overvolle betaalde CP in Molfetta zuid strijken we neer op een naastgelegen parkeerterrein, pal aan zee met een prachtig uitzicht. Hier is het niet echt clean, maar kan er mee door voor de nacht.

Overnachtingsplek N41.195843 E16.623417