Deel 8  winter - voorjaar 2025

Klik om te vergroten

Zondag 16 februari - Tafraout

Tafraout      🌤️/☁️/🌬️ 16°C

 

Vanacht zijn er een slechts paar druppeltjes gevallen, van regen was geen sprake. Rond het ontbijt waait het buiten flink en is het ook zeer fris te noemen. Banden wolken worden tegen de bergen aan gedreven, overigens zonder neerslag. Later op de ochtend wordt de bewolking vervangen door stof wat door de krachtige wind hoog in de lucht hangt. De eerder grotendeels blauwe lucht toont nu eerder grijs.

We verzamelen alle was bij elkaar, die wordt straks door Nezha opgehaald. Ik doe voorts een rondje bakker, service de toiletcassette bij het servicepunt in het dorp en ga daarna aan de slag met het opruimen van de garage. De spullen krijgen allemaal weer hun eigen plek en de vloer kuis ik wat op. Als ik vervolgens geld ga pinnen bij de flappentapper, slikt de ATM mijn bankpas in voordat ik hem uit de gleuf krijg gepulkt. Pas vervolgens bij terugkomst geblokkeerd en een nieuwe aangevraagd. Vervelend is het wel, maar gelukkig hebben we nog andere passen. 

Ondanks de straffe koude wind houden we een Keek op de Dag, ze krijgen ons er niet onder. Henk heeft nog wat vuurwater van het brouwsel van Pieter bij zich, stom ik heb thuis ook nog staan 😐, maar daar krikken wel de interne temperatuur mee omhoog 🙃. 

Intussen komen de geitjes ook nog voorbij en die voer ik wat 4 weken oude manderijnen die ik vanmorgen in de garage vond. Het wordt een dol dansje en cameraman Kees vereeuwigt alles op bewegend beeld. Als we niet meer bij machte zijn de kou te weerstaan, breken we op en verdwijnen in onze behaaglijke cocons. Marjos heeft al voorbereidingen getroffen voor ons avondmaal. Bloemkool, aardappeltjes met ossenhaas en dat smaakt bijzonder goed. Kalm glijden we de avond in.

Maandag 17 februari - Tafraout

Tafraout  ☀️24°C

 

Gisterenavond werden we ingeseind over een nare valpartij van Wobbie met wederom nare gevolgen, wat een pech!  In tegenstelling tot gisteren vangt de dag stralend aan, het is prachtig zonnig weer. Ik rij eerst naar de Banque Populaire, wiens ATM mijn bankpas inslikte gisteren. In het gebouw tref ik meerdere mensen die wat ageren tegen de mensen achter de balie. Ik zie dat een vrouw bezig is met een behoorlijke stapel bankpassen die blijkbaar de afgelopen paar dagen door het apparaat zijn opgeslokt. Afin eenmaal aan de beurt krijg ik op vertoon van mijn paspoort mijn (zelf geblokkeerde) bankpas retour na ondertekening van een formulier. Een medewerker loopt met mij mee om te bezien of de ATM nu wel goed functioneert, btw wel met de bankpas van Marjos. Het scheelt weinig of ook deze wordt ingeslikt, ik krijg hem er nog net uit en het duurt minstens een minuut voordat er onder alarmsignalen geld uit komt, pffff. De bankmedewerker en een beveiliger kijken verschrikt het gebeuren aan, waarschijnlijk spreekt mijn donkere gezicht boekdelen. Ook zij slaken een zucht van verlichting. Dan rijden we richting dorp en schieten eerst bij Jan en Pieta aan, die erg meeleven met de situatie van Wim en Wobbie, enfin we houden contact.

Hotel Espace Tifawine

In hotel Espace Tifawine gebruiken we de lunch, mede naar aanleiding van de goede berichten van de andere leden van Avondrood 😊. Ze hebben niet overdreven. De avocadosalade met garnaaltjes, frietjes en spagetti bolognese begeleid door versgeperst mango- en ananas-sap smaken uitstekend.

Bij de bakker slaan we vers stokbrood in en bij de slager halen we ruim een kilo verse ossenhaas op. Dan vinden we nog wat tijd om een bezoekje te brengen aan Espace de la Mémoire historique de la résistance et de la libération à Tafraout, een klein museum aan de rand van de van origine Joodse mellah Tahala. Entree is gratis en als we het gebouw binnenlopen, worden we vriendelijk begroet door Karim, die zo blijkt later blij is bezoekers te zien. In een kamer met hoofdzakelijk portretten en foto's wordt niet alleen de geschiedenis verhaald van het huidige koningshuis, de Alaoui dynastie maar ook de Franse koloniale periode, het verzet, de onafhankelijkheid en De Groene Mars die leidde tot inlijving van de Westelijke Sahara. Ook is er in een hoek van het vertrek nog ruimte voor wat zaken van de oorspronkelijke bewoners, waaronder de Joodse bevolking van Tahala. We krijgen een Marokkaans vlaggetje mee ter afsluiting van ons gewaardeerd bezoek.

Espace de la Mémoire historique de la résistance et de la libération à Tafraout

Terug bij de camper spelen we met Henk en Marita petanque, waarbij we keurig in uitslag gelijk eindigen. De Keek op de Dag maakt deze zonnige maandag weer rond. Morgen nog een laatste dagje hier.

Dinsdag 18 februari - Tafraout

Tafraout  🌦️ 19°C

 

Goed geslapen, een nacht met golfbewegingen, variërend tussen ultieme rust en slaperig halfbewustzijn. Zoals vrijwel iedere morgen hebben we bij het ontbijt een gebruikelijk ochtendgesprekje met onze dochter, die in de auto naar het werk onderweg is en worden we weer op de hoogte gebracht van de laatste ontwikkelingen aan het thuisfront 🤗. Er wordt nu echt afgeteld, want aanstaande zaterdag landen ze met zijn allen op het vliegveld van Marrakech en gaan we een week met zijn tienen op pad. 

Na een boodschappenrondje langs slager, bakker, supermarkt en tankstation, doen we samen de dinsdag pré-souk. 

Daar slaan we wat groenten, fruit, dadels en nootjes in en drinken een lekkere laatste nos-nos bij Café Tanger. De erbij geserveerde krans-vormige anijskoekjes zijn zo lekker dat we de ober vragen waar deze vandaan komen. Hij geeft een briefje mee en aanwijzingen waar we de koekjes kunnen verkrijgen, namelijk schuin aan de overkant in één van de smalle overdekte sluip-kruip straatjes. We schaffen een halve kilo aan voor 17,5MAD 👍.

Ik breng de boodschappen naar de camper en Marjos wandelt alvast naar Hotel Tifawine waar we het laatste etentje hebben met de Avondrood-groep. Kees en Trui en wij vertrekken morgen en Henk en Marita een dag later. Alleen Pieter en Leny blijven nog langer in Tafraout. We strijken neer op de binnenplaats bij het zwembad en hebben een zeer genoegelijke maaltijd met zijn allen, ondanks dat toenemende bewolking en wind de temperatuur op de korrel gaan nemen.

Volksvermaak is er in de vorm van Jacob de huisschildpad, althans zo heb ik hem genoemd, die de restanten van onze sla naar binnen werkt.

Terug in ons bivak in het Keteldal houden we nog een laatste afsluitende Keek op de Dag, in steeds killer wordende omstandigheden. Henk en ik houden ons beiden met een goede whisky warm. De eerste spetters regen zorgen dat we ons terugtrekken in onze warme campers. Morgen de laatste dingen op zijn plek zetten en dan onderweg naar Taroudant. À l'année prochaine gezellig Tafraout ☀️🌴🐪.

Woensdag 19 februari - Taroudant

Tafraout - Taroudant    212  km  ☀️ 23°C

 

'Pain, pain, boulangerie, patisserie, macaron' schalt Ahmed het fietsende bakkertje om negen uur over ons 'eiland'. Ja, vandaag nemen we een broodje af. Dat gaan we toch wel missen, die ochtendkreet past zo bij het Keteldal van Tafraout. Het uitzicht deze ochtend is weer zo fraai. Een band wolken loopt tussen de bergen noordwaarts in een voor de rest smetteloze lucht. 

We zijn al anderhalf uur op en bijna vertrekgereed. Als ik te voet het vuilnis wegbreng loop ik nog even bij Wobbie en Wim langs. Wobbie met dubbel gelittekende knie en andere voet in het gips ziet er monter uit, goed hoor. Zij gaan morgen langzaam aan huiswaarts om thuis verder te kunnen recupereren. Ik wens ze een behouden thuisreis toe en veel beterschap. Ook Jan en Pieta zeg ik gedag, net als Gerard en Margot. Hun groep gaat ook wat uit elkaar vallen net als Avondrood.

Terug bij de camper horen we dat Kees en Trui het nog een dagje rustig willen doen, dus nemen we afscheid van hen en Pieter, Leny, Marita en Henk. Solong friends we hadden een reuze gezellige tijd hier met jullie in Tafraout. Maar het is ook weer fijn na 15 dagen om onderweg te gaan over een route die wij nog niet eerder hebben gedaan. Bovendien hebben we een missie, zaterdag arriveert de fam voor een gezamelijke trip van een week en daar verheugen we ons zeer op.

In het dorp gooien we de tank nog vol en dan vervolgen we onze weg door de Ammeln Vallei, eerst richting Agadir. Na de eerste bekende smalle weg met rafelrandjes, de R104, met fantastische views, slaan we linksaf de R105 op met een eveneens spectaculaire scenery. Na Taourirt Ouazzal wordt de weg breder, wat passeren van tegemoetkomend verkeer vergemakkelijkt.

Dan doemt de bovenop een heuvel gelegen 13e eeuwse kasbah van Tizourgane op. Het fotogenieke bouwsel lijkt rechtstreeks ontsproten aan het creatief brein van een scriptschrijver voor een avonturen of SF film, prachtig.

Een weggetje naar boven voert naar een parkeerplaats voor onze camper, gesitueerd net onder een trap die naar een hooggelegen toegangspoort leidt. Weggedoken in de schaduw van de poort zit een eenzame in djellaba geklede figuur die met een simpel gebaar wijst op het bordje met de toegangsprijs van 20MAD pp. Met enkele gebaren maakt hij duidelijk hoe het loopje in de kasbah in elkaar steekt en vervalt daarna weer in zijn favoriete rusthouding.

 De veelal overdekte straatjes voeren door door de niet zo grote maar mooi gerestaureerde kasbah. Achter de meeste muren met veel wonderschone deurtjes zijn ruines te bespeuren maar dat doet niets af aan het historisch effect van de kronkelige steegjes. 

Na een laatste stukje over een verdedigingswal met toren dalen we de trap af terug naar de camper.

De lunch gebruiken we op een hoog colletje van 1377 meter met mooie vergezichten.

Langzaam dalen we dan omlaag naar de grote vlakte waarop onderandere Taroudant is gelegen. Zowel de Grand camping alsook Camping du Jardin zijn tjokkievol en complet dus beproeven we ons geluk op een grote P recht tegenover de arrondissementsrechtbank, niet ver van de Bab Lahjer. Hier vinden we een prima plekje naast de twintigtal campers die er al staan.

🅿️ N30.477501 W8.86943 20MAD
P4N # 45689 altitude 244m

Taroudant zelf gaan we niet meer in, wel drinken we een nos-nos bij Café Coin d'Or op een grasveldje van de binnenplaats , tussen vier pauwen die rondparaderen. Vandaag eigen pot, ossenhaas met verse tuinboontjes en aardappeltjes, heerlijk. De dag wordt afgesloten door meerdere simultaan gebedsoproepen die verrassend harmonieus tesamen vallen. Zo kan het dus ook.

Donderdag 20 februari - Marrakech

Taroudant - Marrakech   283  km  ☀️ 26°C

 

Ik schat de man begin veertig, keurig geschoren en lange haren, zorgvuldig achterover gekamd. Zijn voor Marokkaanse begrippen zeer modieuze kledij, blouse, zwarte nette broek en lang gestreept elegant donker kostuumjasje met blote voeten gestoken in zwarte loafers, doet vermoeden dat de man werkzaam is aan de overzijde bij de rechtbank. Misschien een advocaat of een rechter, althans dat zou zo maar kunnen. 

Hij beëindigt zijn ontbijt en loopt met zelfverzekerde tred naar de ober, rekent af en verlaat Coin d'Or met een minzaam knikje.De keurig in uniform gestoken ober brengt ons een Petit Dejeuner Spécial. Een groot gevuld dienblad met een omelet, rijst met peterselie en olijven, brood, salade van tomaten en komkommer, een rijstesoepje, nos-nos en versgeperste jus d'orange. Luxe hoor zo'n verwennerij in de vroege ochtend ad 23 MAD pp. Na een goede nachtrust is dit een prima begin van de dag.

Goedgemutst verlaten we het parkeerterrein rond negen uur en rijden via de oude N10 richting A3 naar Marrakech.

 P1705

 Natuurlijk is die tolweg saai, maar we malen wel de vele kilometers gemakkelijk weg in geaccidenteerd terrein. Af en toe krijgen we een glimp te zien van de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas waar de snelweg langs scheert. Het landschap toont hier weer heel anders dan dat wat we eerder hebben gezien. 

Gele berghellingen met kleine groene dotjes en verderop een kale goudgele steenwoestijn zonder een puntje groen.

De makkelijke rit geeft ook wat ruimte voor mijmeringen. Zo realiseer ik mij dat we vandaag ongeveer de eerste helft van deze camperreis achter de rug hebben, zeven en een halve week gedaan en eenzelfde periode nog te gaan. Voorts hebben we onderweg wat contact met het thuisfront waarvoor de vertrekdag naar Marrakech met rasse schreden nadert. Net als wij zien ze er erg naar onze gezamelijke trip van een week uit. De rommelige buitenranden verraden dat we de agglomeratie van Marrakech inrijden.

De navi voert ons eerst naar een grote Carrefour, waar we wat laatste zaken inslaan. Intussen haalt een wasploeg het vuil en zand van onze camper, die er aan de buitenkant weer fris uitziet. .

De laatste kilometers voeren ons door het brutale stadsverkeer, iets waarvan ik best geniet, in tegenstelling tot mijn eega die haar afgrijzen moeilijk kan verbergen. Na de laatste meters over het bekende rommelweggetje karren we Le Relais op. Ergens achter op het terrein vinden we nog een aardig plekje. De luifel wordt uitgeschoven om de felle zon te keren, de buitentemperatuur is fors opgelopen. We zoeken de schaduw en de rust op.

 

 

Camping Le Relais N31.706944 W7.99 130MAD
P4N # 14433 CC:19026 altitude 407m

 

Vrijdag 21 februari - Marrakech

Marrakech  ☀️ 26°C

We hebben echt ontwenningsverschijnselen na de ruimte van Tafraout. Het is namelijk echt weer wennen, zo'n volgepakte camping die in bijna te kleine hokjes is ingedeeld. 's Morgens worden wel overal de motoren gestart en gaan campers onderweg. Het is wellicht een goed idee om te verkassen naar een plek die dichter bij de tenten van de kinderen ligt als ze morgen arriveren. Als ik poolshoogte ga nemen is rondom alles afgezet met touwen en blijken we momenteel zelfs in het midden van een Franse groepsreis te staan 🙃. Druk sticulerende samengroepende Fransen staren mij als een vreemde eend in de bijt aan, waardoor bij mij nog meer urgentie wordt aangewakkerd om een verplaatsing in gang te zetten. Ik vind een mooi plekje waar we ons in no time op settelen. Luifel uit, het zonnetje vlamt immers goed door.

Dan check ik de vlucht in voor de kids en dat heeft de nodige voeten in de aarde. Na tig keer uit het systeem te zijn gegooid, kom ik uiteindelijk bij de ellenlange invullijsten met paspoort- en persoonsgegevens, die redelijk stompzinnig zijn opgezet. Als ik op de knop 'Inchecken' klik, krijg ik de melding, dat er technisch iets fout is gegaanen ik het hele gebeuren opnieuw moet opstarten, tjonge jonge. Uiteindelijk na weer een zelfde proces zegt het scherm dat het oké is. Pffff, ben er klaar mee nu de voetjes omhoog. Vandaag geen spannende dingen meer.

Zaterdag 22 februari - Marrakech

Marrakech    ☀️24°C

Vandaag is het D-day, de dag waarop het hele gezin met aanhang en grut arriveert op Menara Airport 😃. Wel pas tegen de avond maar dat geeft ons wat tijd om zaken op te ruimen en het interieur wat op te poetsen. De dag vliegt voorbij met allerlei kleine karweitjes. Om 5 uur vertrekken we met een taxi naar het vliegveld. Onze gsm-bellende chauffeur stort zich achteloos in het razenddrukke avondverkeer, waar met name talloze scootertjes als een boosaardige plaag het overige warrige verkeer terroriseren. 

Even voor zessen bereiken we Menara Airport, waar we ons voegen in rijen wachtenden net buiten Arrivals. Geduld is een schone zaak. Pas na 1 uur dreutelen van de ene voet op de andere zien we als eerste kleinkinderen verschijnen.

Huppelend en springend vol energie vallen ze ons knuffelend in de armen. Struikelend over hun woorden met bijna ADHD-wolken om hen heen proberen ze hun belevenissen tot dusver over te brengen. Wat is het leuk ze weer in het echie beet te hebben. De (schoon)kinders voegen zich met grote grijns erbij, zodat het hele kluppie compleet is.

We lopen naar de parkeerplaats waar de autoverhuurder Alma ons opwacht. De borg via de creditcard wil niet overal ineens lukken omdat pincodes vergeten of niet echt voorhanden zijn. Uiteindelijk lukt het om alle drie de huurauto's mee te krijgen. De heren krijgen meteen hun vuurdoop in het verkeer van Marrakech als we langs de medina door het nog steeds drukke verkeer onze weg zoeken.

Eerst naar een restaurant, de kids hebben food nodig. Ké Pasta wat langs de route ligt wordt de uitverkorene. De uitbater ziet de binnenkomst van 10 man handenwrijvend aan, zaken zijn zaken denkt hij. Maar de keuken is niet echt voorbereid op deze invasie. Niet alleen duurt het lang, onderdelen van de bestelling komen niet door of pas veel later. Het maakt de lol er niet minder om, iedereen heeft praatjes genoeg en maaltijden worden gedeeld.

Zo tegen tienen arriveren we op de camping waar we eerst de sleutels van de tenten krijgen overhandigd. De kleintjes naar bed en de volwassenen nog even aan een drankje. Supergezellig, we hebben zin in de komende week.

Het dagverslag van onze dochter Michelle

Ik sta vroeg op met de kinderen en Jeroen blijft nog even liggen. De kinderen zijn zichtbaar enthousiast en zenuwachtig voor vandaag en ook ik voel mij enthousiast. Beneden tref ik koffers die nog niet geheel klaar zijn om dicht te kunnen. Eerst cappuccino om echt even wakker te worden. Snel maak ik een lijstje met de laatste dingen die gedaan moeten worden en ga verder met dit lijstje. Ondanks dat 23 kilo best heel veel is begin ik te twijfelen of met alles wat ik heb gepakt het niet te zwaar aan het worden is. We moeten de inhoud van de koffers verdelen maar zitten er uiteindelijk onder.

Wanneer ik de reisstekker laat zien die ik heb gekocht bij de ANWB geeft Jeroen aan dat dit niet de goede is. We besluiten om voordat we naar het vliegveld rijden langs de ANWB te gaan en het omruilen. Het lukt mij niet om de goede te vinden en terwijl ik in de winkel sta appt Jeroen mij en zegt dat we nu weg moeten omdat hij zich heeft vergist in de reistijd naar het vliegveld. In plaats van een uur rijden als gedacht, blijkt het anderhalf uur te zijn. Oeps.. op snelweg vormt zich op meerdere plekken file en de spanning bij mij neemt toe. Ik zag ineens voor mij hoe ik twee kinderen in plaats van vakantie naar de cursus omgaan met teleurstelling zou brengen.

Luna en Xavi zitten in de auto op hun mobiel en hebben nergens last van, WIFI doet het en ze zijn in hun eigen wereld. Het volste vertrouwen in hun ouders en dat het goed komt. We komen 5 kwartier voor vertrek aan, het is aan de krappe kant, maar ik voel mij opgelucht omdat ik weet dat we het gaan halen. Per shuttlebus worden we naar het vliegveld gebracht. Als eerste het inchecken met koffers. Het is leuk om te zien wat nieuwe indrukken en nieuwe plekken doet met de kinderen. Ze helpen met de koffers op de band en we gaan snel richting de douane en de gate. Daar treffen we voor het eerst Sting, fijn om elkaar weer te zien. Ook de kinderen onderling zijn erg blij en vinden elkaar meteen.

We vliegen met Eurowings en vertrekken uiteindelijk 20 minuten later dan gepland. Ik begin het vliegen steeds leuker te vinden en het lukt om mijn zenuwen bij stijgen onder controle te houden. 4 uur in het vliegtuig gaat prima, iedereen vermaakt zich top en de tijd gaat snel. Onder het genot van snoep en chips bestellen we wat te drinken, puzzelen we, gamen en kijken we serie.

Steef ligt na 10 minuten in het vliegtuig met zijn mond open te slapen, haha, heerlijk, sommige dingen veranderen niet. Het vliegveld van Marrakesh is groot, maar het gaat allemaal redelijk rap. Koffers zijn zo gepakt en dan weer door de douane heen. We moeten 1 voor 1 en kan dus niet horen wat ze aan de kinderen vragen maar ik zie wel aan het gezicht van de kinderen dat ze grapjes maken met ze.

Buiten zien we papa en mama voor het eerst. De kinderen zagen ze vanuit binnen en holde naar ze toe om ze te knuffelen. Wat geeft dat toch een fijn en dankbaar gevoel. Papa en mama zijn inmiddels doorgewinterde Marokkanen met een bruine huidskleur, we steken af naast ze.

We zoeken uit waar we de huurauto’s kunnen ophalen. Xavi kijkt zijn ogen uit en reageert enthousiast op alles wat hij ziet. Hij vindt de kinderen palmbomen prachtig, de ‘kleikleurig’ bakstenen, het sahara gevoel, de ontelbaar vele vogels in de struik bij het vliegveld. Ook Luna is verliefd op de vele palmbomen. Het is ongelofelijk maar waar wanneer blijkt dat wij het enige koppel zijn die de pincode van de cc heeft en daardoor de boeking als eerste compleet kunnen maken. Sting en papa en mama doen er lang over, maar uiteindelijk lukt het. Op de parkeerplaats gaat het gebed af door de luidsprekers. De kinderen moeten lachen bij het horen vanwege het geluid. Beetje gek klinkt het wel.

Op naar het restaurant. Het is inmiddels laat en de kinderen zijn moe en hebben honger. Jeroen stapt de auto in en mengt zich als een echte Marokkaan door het Marrakesh verkeer heen. De kinderen maar ook wij kijken onze ogen uit. De ontelbaar vele scooters, taxi’s en ander verkeer op de weg zonder verkeersregels lijkt wel. Iedereen doet maar wat, Jeroen vindt het fantastisch. De rit duurt een half uur en ondanks dat de kinderen moe zijn genieten ze enorm van het straatbeeld.

We kunnen aan een lange tafel zitten om te eten. De kinderen zijn snel eruit wat ze willen eten en drinken. Als we bestellen denk ik al snel, als dat maar goed gaat vanwege het feit dat we met zo’n grote groep zijn. Het duurt erg lang voordat het eten komt en het drinken is er dan nog niet. Niet iedereen heeft dan nog het eten. Steef en ik krijgen het eten pas als de rest al klaar is. We besluiten om ons er niet druk om te maken, zonde van de energie.

De camping is nog 10 minuten rijden. In het donker ziet het er vanwege de mooie verlichting prachtig uit. De kinderen vinden de tent waarin we slapen mooi, die trekken hun kleren uit, bepalen waar ze willen liggen en vallen al snel in slaap.

Wij doen nog even een borreltje met elkaar voor de tent maar maken het niet te laat, het is goed geweest voor nu en morgen weer een nieuwe dag. Zin in!