Deel 4 najaar 2025
Klik op de afbeelding om te vergroten
Woensdag 10 september - Gaziantep
Şanliurfa - Gaziantep 172 kilometer ☀️34°C
Een hele luie opstart van de dag. Soms gewoon fijn om de batterij weer opgeladen te krijgen na een paar hectische dagen. Gevolg is wel dat we pas op het eind van de ochtend onderweg gaan naar Gaziantep, een paar uur rijden naar het westen. Buiten is het is inmiddels verzengend heet, de zon brandt genadeloos. Dus rijden we dit keer niet met open ramen, maar met de airco op vol vermogen. Langs de prima berijdbare weg binnendoor, rijden we kilometers lang naast plantages met pistachenootbomen. De baklava, zeker die met pistache, uit Gaziantep is fameus en de herkomst heeft zelfs door de EU een beschermde status gekregen. De stad is met haar indrukwekkende keuken en delicatessen een culinaire parel en opgenomen in het Unesco-netwerk voor gastronomie.
Halverwege de middag doemt Gaziantep op aan de horizon. Moderne woonblokken rijzen op langs de rand van de stad, terwijl in de verte tegen een heuvel aan de laagbouw van de oude stad ligt. Het voelt bijna surrealistisch om te bedenken dat hier, slechts twee jaar geleden de verwoestende aardbeving van 2023 toesloeg. Het episch centrum lag slechts 30 kilometer van Gaziantep. In de stad zien we de nodige nieuwbouw en ook nog steeds wat lege plekken. Puin treffen we nergens meer aan. De uitgekozen parkeerplaats in het oude centrum is voor ons formaat camper niet te doen, concluderen we al snel. We worstelen ons weer uit de smalle straatjes. Ook een parkeerplaats verderop is zeker niet geschikt.
Alternatieven zijn een beetje op, dus besluiten we naar het buiten de stad gelegen Karavan Parki te rijden. Dit is voor campers mooi ingericht. De camper staat op een geplaveide standplaats met eigen elektra en water. Bovendien kunnen we heerlijk buiten zitten onder de schaduw van een boom, prima. Inmiddels is het eigenlijk al te laat om naar het oude centrum te gaan, 12 kilometer hier vandaan. Dus valt al snel de beslissing om wederom in de relaxstand te gaan.
G. Karavanen Parki N37.07485 E37.263121 TL550
P4N # 362826 altitude 838m
Donderdag 11 september - Gaziantep
Gaziantep ☀️32°C
Een rustige nacht gaat soepel over in een kalme ochtend. Moskeeën staan hier op ruime afstand dus jengelende gebedsoproepen vormen geen storende dissonant. Aan het eind van de ochtend drukken we op de knop naast de toegangspoort die een taxicentrale waarschuwt dat er klanten zijn. Binnen 5 minuten arriveert een taxi en brengt ons naar de eeuwenoude Bakircirlar Çarşisi, de Kopersmid bazaar. We worden gedropt tussen kraampjes met kruiden, gedroogde peper en aubergine aan slingers en natuurlijk bergen pistachenootjes. Steeds krijgen we een handje aangeboden om te proeven. Vooral de pistaches in een groen suikerjasje zijn onweerstaanbaar. De verleiding is te groot, dus verdwijnt er een zakje in de rugzak 😄
De bazaar ademt ambacht, al wordt hier tegenwoordig meer te koop aangeboden dan bewerkt. Slechts een enkele smid zit gebogen over zijn werk, waarbij met primitieve gereedschappen van koper iets moois wordt gevormd. In kraampjes rondom glimmen schalen, theepotten, kannetjes en zelfs schaakborden ons tegemoet, er is voor ieder wat wils. Daarnaast wordt nog veel meer gebruikelijke prullaria aangeboden. Niet voor de toerist, want die zijn er vrijwel niet, vooruit op een enkeling na dan 😉.
Voor de lunch schuiven we het mooie binnenplaatsje van Tütün Hani op. Gebouwd in de 17e eeuw en gelegen midden in de bazaar was dit de plek waar tabakshandelaren zaken deden. Nu een kleine oase waar je wat kan eten of drinken.
Op het intieme hofje zijn aan de randen bankjes en tafeltjes opgesteld. In het midden is de ruimte met luifeldoek overdekt en kun je op het tapijt aan lage tafeltjes met kussentjes zitten, heel oriëntaals. Overal Çai drinkende mensen, maar ook wel wat lunchers. Een man helemaal passend in deze setting, beëindigt net zijn maaltijd van verschillende hapjes en lurkt inmiddels tevreden aan een aangereikte waterpijp. Wij settelen ons aan een tafeltje en doen ons te goed aan wat verschillende meze en çai.
We slenteren verder door Zinçirli Bedesten, een bazaar met veel aktars met geurige specerijen en kruiden. Stapels saffraan, komijn, sumak, hibiscusbloemen en chili in alle tinten rood en oranje kleuren de kramen.
We zien zelfs theemengsels en tabak liggen. Kleine persmachientjes opgesteld tussen de kruiden malen continue om oliën te produceren voor medicinale, verzorgende of kookdoeleinden. Een Turk die het Engels machtig is geeft wat uitleg bij een pers met het bordje Kabak çekirdeği yaği. Olie wordt hier uit courgettepitten geperst. Het druppelt onder uit het apparaat in een opvangkom en het persafval verdwijnt in een bak ervoor. Dagelijks één schepje voorkomt prostaatproblemen zo verzekert hij. Hij laat ons de olie proeven, het heeft een frisse groene smaak. Het persje ernaast met de aanduiding Çörekotu yaği produceert zwarte slierten als persresidu van komijnzaad. Deze olie is onder andere goed voor de maag en het immuun- systeem wordt uitgelegd. Verderop zien we zelfs bloedzuigers te koop staan in grote waterflessen. Ze worden aangeprezen als middel voor een betere bloedsdoorstroming en tegen reuma en gewrichtspijn vertelt internet. Het biedt ons een fascinerend kijkje in de Anatolische traditionele volksgeneeskunde.
We lopen de bazaar uit en meanderen door straatjes met baklavawinkeltjes, juweliers en kledingzaakjes en besluiten weldra dat het genoeg is geweest. De hitte van de namiddag drukt zwaar en de historische bezienswaardigheden zijn nog altijd gesloten vanwege restauraties. Een taxi brengt ons terug. Soepel laverend racet de chauffeur door het verkeer, alleen een laatste drempel vlakbij de camping ontgaat hem. in volle vaart knallen we erover heen en dreunen weer op het asfalt. Verbaasd en binnensmonds vloekend verontschuldigt hij zich voor het ongemak. Wij wuiven het weg en zoeken bij aankomst weer de schaduw van onze boom op. Heerlijk bijkomen met een koud drankje.
Vrijdag 12 september - Avanos
Gaziantep - Avanos 418 kilometer ☀️30-25°C
Om half negen verlaten we de camping. Vroeg want we hebben vandaag een aardige rit voor de boeg richting Cappadocië. Overnachtingsplekken onderweg zijn er niet of ongeschikt dus zullen de ruim 400 kilometer in één ruk moeten afleggen.
In plaats van de lange tolweg via Adana kiezen we voor de route via Pinarbaşi, en dat blijkt een uitstekende keuze. Bijna de hele weg hebben we een dubbele rijbaan tot onze beschikking en de drukte is minimaal. Het asfalt slingert zich door een prachtig landschap dat bijna leeg lijkt, met kale bergen, uitgestrekte vlaktes en hier en daar een eenzame boerderij. Mooie tunnels vergemakkelijken de passages van bergruggen. Kilometers rijgen zich gestaag aaneen.
Lunch onderweg
Ver voor we Kayseri bereiken doemt aan de horizon de bij deze stad gelegen Erciyes Daği op met 3917 meter de hoogste berg van Centraal Anatolië. Het is de al eeuwenlang slapende vulkaan die met zijn uitbarstingen het grillige landschap van Cappadocië heeft gevormd. Nu is de berg 's winters een druk bezocht skigebied en zomers het terrein van natuurliefhebbers en wandelaars.
Alles verloopt soepel totdat Marjos constateert dat haar telefoon niet meer oplaadt, oeps. Toch wel wat paniek want ze gebruikt hem voor alles en nog wat. We besluiten derhalve Avanos aan te doen en daar een winkeltje op te zoeken waar we een draadloze oplader kunnen kopen. Bovendien geeft het gelegenheid bij een garage een afgebroken bout waarmee mijn armleuning vastzit te vervangen. Het telefoon-probleem is snel opgelost. In een telecomzaakje wordt de telefoon opnieuw opgestart en zie daar het wonder geschiedt, hij laadt weer op, opluchting alom.
Bij een klein autobedrijfje wordt de armleuning met Turkse inventiviteit gefixed. De afgebroken bout wordt met behulp van een slijptol gangbaar gemaakt voor een schroevendraaier en verwijderd. Het monteren is best nog een lastig karwijtje. Eén man drukt de bekleding opzij en de ander priegelt en frunnikt de bout erin. Uiteindelijk zit alles weer stevig vast en kan de leuning kan weer jaren mee
We blijven sowieso vannacht hier staan, het is nu al bijna avond en de temperatuur is aangenaam met 25°C. De camper parkeren we niet ver van de brug over de Kirzilirmak, de rode rivier.
P N38.716705 E34.841053 gratis beperkte voorz.
P4N # 125262 altitude 930m
We doen wat boodschappen en nestelen ons voor een kopje thee op het overdekte terras van een uitspanning aan het water. Tegen de avond maken we een wandeling langs de oever, net als families en andere stelletjes. De sfeer is gemoedelijk. Het water met zijn kleine stroomversnelling en wat rondspartelende ganzen wordt snel overstemd door een fenomeen op een eiland in de rivier een stukje verderop. Daar strijken tienduizenden vogels in de schemer neer in hoge bomen en langs de waterkant. Het gekwetter en gefladder is oorverdovend, een ware kakofonie zelfs op afstand.
Voor het diner hebben we een adresje gevonden met een bijna perfecte beoordeling (4,9), het Sarhan restaurant. Het maakt die reputatie helemaal waar. We delen een variatie van mezzes en een heerlijke ossenhaas met uiensaus, begeleid met een mooie salade. De overvloed smaakt verrukkelijk, zeker één van onze beste culinaire ervaringen tot dusver van deze reis. Terug in de camper is de energie op, toch een rij-intensieve dag. Ondanks het harde lawaai van een muziekfestival direct aan de overzijde van de rivier, val ik als een blok in slaap.
Zaterdag 13 september - Avanos
Avanos ☀️27°C
Na een koele nacht ontwaken we verkwikt en uitgerust en besluiten al snel een extra dag in Avanos te blijven. Het onthaast-gevoel bevalt te goed om alweer verder te trekken. De ochtend vullen we met een beetje lezen en de website bijwerken met een kopje koffie erbij. Na de lunch lopen we door de stad naar het Güray Müze, het keramiekmuseum, zo'n 1,5 kilometer verderop. Ondanks dat het niet al te warm is heeft Marjos toch weinig puf vandaag. Ze vindt het lopen in de felle zon niet fijn, maar zet toch door. Het museum ligt ondergronds, een ruimte uitgehakt in het vulkanische tufsteen, prachtig. In één van de mooie zalen wordt een indrukwekkende collectie keramiek getoond met voorwerpen die teruggaan tot 5000 v.Chr., een echte reis door de tijd, zeer interessant. Terwijl we rondkijken wordt de ruimte in gereedheid gebracht voor een dinerparty met een DJ. De harde soundchecks galmen zo hard door de zaal, dat we even moeten lachen: archeologie meets discotheek.
Verderop bewonderen we de stervormige zaal, waar hedendaags en modern keramiek schittert in vitrines en het vakmanschap in deze keramiekstad benadrukt.
Ik raak in een geanimeerd gesprek met één van de zonen van het familiebedrijf die het museum zijn opgestart vanuit hun bovengelegen productie-atelier. Hun winkel is immens en staat vol prachtige stukken, maar we weerstaan de verleiding. Een taxi brengt ons terug naar het centrum.
We hebben eerder al een Starbucks aan de rivier gespot en zakken daar neer in diepe lage fauteuils met cappuccino en frappuccino. Terwijl we discussiëren over de opmars van ChatGPT, stuurt onze dochter toevallig een hilarische Klikbeet-parodie over hetzelfde onderwerp. We schieten allebei in zo’n onbedaarlijk gelach dat andere gasten ons verbaasd aankijken. Ach soit, wat maakt het uit. Zo aan het eind van de middag is het heerlijk toeven op een stoeltje achter de camper. Met een glas wijn in de hand genieten we van het lekkere briesje hier aan de rivier.
Sarhan restaurant is ons goed bevallen, ligt vlakbij, dus volgt een wederbezoek voor het diner. De chef en bediening glimlachen breed als ze ons herkennen, we worden warm onthaald. We gaan dit keer voor de Testi Kebabi, stoofvlees in een verzegelde kleipot. Het openen alleen al is een spektakel, en de smaak is helemaal raak. Met fijne achtergrondmuziek en goede mezze vooraf voelt het als een klein feestmaal.
Na afloop wandelen we door de oude stad. Op dit tijdstip is het nog steeds levendig met flanerende mensen, gezelligheid op terrasjes en overal licht en geluid. Winkeltjes met keramiek maar vooral GBR en prullaria proberen ons vriendelijk te bewegen tot aankoop, maar wij passen beslist met een glimlach. In één van de straatjes achter de winkels horen we gelach en nieuwsgierig nemen we een kijkje om de hoek. Daar blijken mannen fanatiek Rummikub te spelen aan kleine tafels. De spelregels wijken iets af van wat wij kennen, maar de lol spat eraf. We lopen op ons gemak terug naar de camper, niet zonder her en der te worden aangesproken door vriendelijke omstanders.
Achter onze camper is een groep mannen inmiddels een drinkgelag opgestart met bier. Bij onze aankomst dempen ze merkbaar hun conversatie. Wij nemen een slaapmutsje in de camper met een tevreden gevoel over de afgelopen dag.
Zondag 14 september - Göreme
Avanos - Özkonak - Göreme 43 kilometer ☀️27°C
We vertrekken even na negenen uit Avanos. Einddoel vandaag is Göreme, maar eerst maken we een ommetje van 30 kilometer. Özkonak Yeraltı Şehri lonkt, een van de ondergrondse steden van Cappadocië. De volle parkeerplaats in aanschouw nemend, zijn er zeker al busladingen toeristen hier gedropt. We betalen TL 290 pp entree en schuifelen voetje voor voetjes met de meute mee de trappen af die ons ondergronds brengen. Uitgehakt uit het zachte vulkanische tufsteen diende deze ondergrondse stad ooit als schuilplaats voor wel 60.000 mensen. De oudste stukken dateren al van 1200 v.Chr.!
Voorraadkamers, stallen, wijnmakerijen, woonruimten. Alles verbonden door lange smalle tunnels waar je vaak moet bukken. Ventilatieschachten zorgen voor verse lucht, er zijn communicatiegaten die contact tussen verdiepingen mogelijk maken en molenstenen die rollend vertrekken konden afsluiten. Vernuftig opgezet, het maakt indruk. Maar is ook beklemmend. Via soms onmogelijke kruip-sluip-gangetjes al dan of niet dalend of stijgend bekijken we het gedeelte wat toegankelijk voor publiek is gemaakt, heel interessant. De drukte maakt dat de route regelmatig stokt. Heen en terug lopen door dezelfde nauwe gangen werkt niet. Bovendien hangt er door de vele bezoekers een bedompte atmotsfeer.
We verlaten de gangenstelsel en komen weer buiten. Hèhè, hier we kunnen weer vrij ademhalen.
Een volgende niet geplande stop maken we in Çavuşin bij een rotskerk van Johannes de Doper. Die is weliswaar tijdelijk gesloten maar afdalende toeristen vertellen ons dat er via een achterommetje en enig geklauter toch beperkt toegang is.
Ik ga alleen op verkenning uit. Het interieur is slechts beperkt te zien, echter het uitzicht over de omgeving is groots. Een paar minuten die toch de moeite waard zijn geweest.
Halverwege de middag arriveren op de Panorama camping in Göreme. Al voorbereid door reviews boeken we voor 3 nachten zodat we direct een plekje krijgen op het mooie hooggelegen panoramaterras. We hebben vlak voor de camper een vrij uitzicht over het dal met beneden ons Göreme. Tussen de huizen steken de iconische tufstenen puntrotsen omhoog, die zo kenmerkend zijn voor Cappadocië. Op het terras staat een bont gezelschap campers als het gaat om nationaliteit. Een Duitser, een Sloveen, een Tsjech, een Oostenrijker, een Italiaan, een Turkse caravan.
En dan die ene Chinese hybride SUV. Drie reizigers die een self-driving-expedition maken van China naar IJsland. Een wereldreis op wielen. Wij houden het simpel. Stoelen onder de luifel, een zacht briesje, een boek en een wijntje. Lezen, kijken, niksen, that's it. Vanavond op tijd het mandje in. Morgenochtend vroeg stijgen hier recht voor onze neus honderdvijftig luchtballonnen op. Dat willen we zien.
Camping Panorama N38.647519 E34.822051 TL1500
P4N # 93113 CC:48509 altitude 1166m
Maandag 15 september - Göreme
Göreme ☀️30°C
Spectaculair, wauw! Ademloos kijken we anderhalf uur toe hoe de lucht voor, boven en achter ons zich vult met ballonnen. Van eerst zwarte silhouetten tegen de eerste glinsteringen van het ochtendlicht, tot later kleurige uitbundige verschijningen.
Vanochtend zijn we om kwart over vijf opgestaan en hebben we ons buiten vlakbij de camper geïnstalleerd op onze stoel. Het is fris, zo'n 14 graden, dus trui, lange broek en bodywarmer moeten ons op temperatuur houden, bijgestaan door een mok warme thee. We zijn aan de vroege kant, de zon moet nog opkomen. De maan geeft met haar bleke zwakke licht enig zicht over de hogere gedeelten van het landschap, in het dal is het nog donker. Beneden ons in en om Göreme neemt het verkeer en het lawaai daarvan meer en meer toe. Landrovers en grote pick-ups met manden en grote hoezen, gevolgd door busjes met ballonvaarders-in-spé rijden door het dorp en hun koplampen verdwijnen weer. De zon komt en kleurt de contouren van de bergrug voor ons en de verderweg hooggelegen Erciyes Daği, de vulkaan die miljoenen jaren geleden met zijn uitbarstingen aanzet gaf tot dit landschap.
Geluiden van steeds meer zichtbare gasbranders nemen toe en langzaam worden her en der groeiende luchtballonnen door zo'n vuurstoot zichtbaar. Eerst onderscheiden we enkele ronde vormen, maar door toenemend ochtendlicht zien we er met de minuut meer. Als we al tientallen luchtballonnen in de donkerte van het dal kunnen onderscheiden, stijgt de eerste ballon traag omhoog. Een zwart silhouet tegen het eerste prille zonlicht.
Al snel volgen meerdere en in pakweg een kwartier hebben er zeker al vijftig het luchtruim gekozen. Dat aantal opstijgers neemt snel toe. Zelfs vlak achter de camping schieten grote ballonnen met manden de lucht in. Het geluid van steeds weer opengaande gasbranders om de lucht in de ballonnen te verhitten gonst rond. Het daglicht breekt door en alles krijgt kleur. Reclames op de nu wel 150 zwevende luchtballonnen zijn goed zichtbaar, net zoals de manden met passagiers. Daarover gesproken, met een gemiddelde van pak 'm beet 25 toeristen per mand à €200,- pp praten we toch over een slordige kwart miljoen omzet omzet voor vandaag wat door de lucht zweeft.
Maar daar houdt het niet mee op. Nu komt er nog een tweede soort verdienmodel op gang, de kijkers. Ze laten zich vervoeren in grote luxe cabrio's al dan of niet old skool Amerikaans naar de beste uitzichtpunten (toevallig is er hier vlak naast ons eentje 🤭) om daar onder het genot van een luxueus champagneontbijt het luchtspektakel te kunnen bewonderen. We zien alleen al op de weg vlak onder ons zeker 50 cabrio's langskomen, meestal met 3 tot 4 personen personen. Zo'n toertje kost ca. €150,- pp, dus alleen al aan onze kant wordt er goed geld verdient. Wij begrijpen dat er ongeveer 4 van dit soort plekken zijn. Enfin, economisch gezien draait het hier als een tierelier. Enthousiaste toeristen genoeg. Na anderhalf uur en tig foto's, waarbij de eerste ballonnen al weer zijn geland, vinden we het welletjes. We gaan ontbijten en douchen.
Rond 10 uur lopen we de camping af en dalen we kalmpjes af naar het dorp. Een taxi brengt ons vervolgens naar de ingang van het Zelve Açik Hava Müzesi, het openluchtmuseum van Göreme, een paar kilometer verderop. Na een stevige wandeling omhoog bereiken we de entree en tikken € 20,- de man af, ktjing. Het vergelijk met de entreeheffing van € 2,- die Turkse inwoners moeten afdragen, gaat wat mank is onze opinie.
Op een groot terrein van verscheidene vierkante kilometers liggen in uitgehakte grotten van het tufsteen vele kerken en kapelletjes. Het merendeel is zo'n 1000 jaar geleden gemaakt door Byzantijnse christenen. Sommigen zijn schitterend gedecoreerd met fraaie kleurige fresco's, anderen hebben wat wat eenvoudige basale versieringen. Eigenlijk mag je nergens foto's maken, maar bij het ontbreken van toezicht moeten we eerlijk bekennen dat we toch de nodige plaatjes hebben geschoten.
Dat lukt bijna niet bij de Karanlik Kilişe (de donkere kerk), waarvoor we een extra € 6,- pp entree moeten betalen. De bewaker let scherp op. Echter ik leid hem met de nodige vragen af, zodat Marjos toch stiekem wat kiekjes kan schieten. Want het moet worden gezegd deze kerk heeft wel fantastische fresco's.
Maar die babbeltruc-vlieger gaat niet op bij de naastgelegen Çarikli Kilişe, de Sandaal kerk, vanwege haar dubbele bewaking. Ook hier zijn vele kleurrijke fresco's te zien.
Voor iedere kerk, kapel of grotwoning moeten we via steile weggetjes omhoog of omlaag. En toegang van de grotten zelf moeten veelal met een trap beklommen worden. Ook al omdat de middagzon steeds meer warmte aanvoert, besluiten we de uitgang op te zoeken. Een taxi brengt ons rapido naar het centrum, downtown Göreme.
Bij een mooi eettentje met een terras in de schaduw ploffen we neer voor koud mineraalwatertje en een lunch. Marjos een heerlijke feta-salade en goede patattekes, ik een pizza van gemiddelde kwaliteit, ach de trek wordt gestild zullen we maar zeggen. Bij een supermarkt slaan we nog wat voorraad in, alvorens een andere taxi naar ons campingterras te dirigeren. Ik neem later in de middag een verkwikkende plons in het zwembad, heerlijk. Marjos past want die voelt zich inmiddels niet echt lekker. We werken na de broodmaaltijd de website wat bij. Ik ga in de relaxstand en Marjos duikt vroeg in bed. Wellicht dat een goede nachtrust haar soelaas brengt.
Dinsdag 16 september - Göreme
Göreme ☀️29°C
Vanmorgen vroeg wordt duidelijk dat Marjos zich niet echt beter voelt. Hoofdpijn, keelpijn en algeheel gevoel van malaise, zij blijft in bed. Als ik buiten om zes uur polshoogte ga nemen, zijn de meeste ballonnen al aan hun luchtreis begonnen. Toch verschilt het beeld met gisteren. Door een licht veranderde windrichting zijn ze anders gepositioneerd, meer voor ons driftend naar links. De strubbelingen voor grotere luchballonnen om op te stijgen in de koude ochtendlucht blijven. Sommige zakken grondwaarts en wachten op iets hogere luchttemperaturen door de doorbrekende zon. Het spektakel blijft groots om te aanschouwen.
Ik neem een kijkje op een ander, hoger gelegen uitkijkpunt wat verder naar achteren op de camping, ook leuk. Terwijl de luchtvaartuigen steeds verder naar links afdrijven, zie ik daar op een heuvel net buiten de camping ook wat mensen staan. Een goed idee. Als ik daar arriveer wandel ik steeds verder over de heuvelkam naar links, dwars door oude verlate wijngaarden.
Nu heb ik zicht op de onder mij dalende ballonnen. De zakkende manden met passagiers kunnen door het ontbreken van wind in het dal zo door helpers op de klaarstaande trailers worden geduwd. De kogelronde vormen van de ballonnen verdwijnen snel naarmate de lucht eruit loopt en vallen uiteindelijk zachtjes op de grond. Daar maakt de crew korte metten met het doek, het is werkelijk in een flits ingepakt in een grote hoes. Passagiers worden intussen overgeladen in busjes en met een stofwolk verdwijnt de colonne uit zicht.
Ik ga thuis buurten, kijken hoe het Marjos vergaat, maar verbetering is er nog niet echt. Na een paracetamol en een goed ontbijt duikt ze opnieuw onder de wol. Rust en tijd zijn meestal een basis om je beter te gaan voelen. Het dagprogramma voor vandaag wordt geskipped. Het geeft niets. Er is inmiddels al een stevig zaadje geplant om Turkije in de naaste toekomst nogmaals te bezoeken, er is immers nog zoveel meer te zien. En wie weet wordt Göreme dan opnieuw aangedaan. Ik vermaak me prima door te lezen en wat internetten . De lunch geeft Marjos zowaar weer wat energie, het gaat met kleine stapjes. De airco maakt de temperatuur dragelijker, buiten is het voor haar te warm.