Deel 5    najaar 2025

Woensdag 17 september - Sultanhani

Göreme - Sultanhani     265 kilometer   ☀️27°C

Marjos is wat langer blijven liggen, ze voelt zich nog niet fit. Met een paracetamol en ontbijt knapt ze ietwat op. Halverwege de ochtend verlaten we het kampeerterrein en gaan eerst richting Ürgüp. Op een uitkijkpunt vlak voor dit stadje maken we kennis met de "Drie Schoonheden" , drie kenmerkende rotspunten met een losse kei op hun top. 

In het centrum van Ürgüp is te druk om te parkeren, dus rijden we door. Nu richten we ons vizier op Gümüşler Manastri, een klooster wat in een klein gehuchtje 80 kilometer verderop ligt. Langs de prima binnendoorweg liggen tal van bezienswaardigheden, veelal rotskerken maar ook de ondergrondse stad van Derinkuyu. Maar we moeten selectief blijven, we kunnen niet alles bezoeken. In Gümüşler vinden we aan de rand het fraaie klooster uit de 6e eeuw. We betalen de entree vanTL145 pp en lopen door een smalle doorgang in de rotsen de grote binnenplaats op. 

Bijzondere is dat deze open ruimte ooit van bovenaf is uitgehakt, pas daarna zijn in de zijwanden vertrekken gemaakt voor gebed, samenkomst en bewoning. Later kwamen er nog talloze kamers bij, ook aan de buitenzijde van de grote monoliet. 

In de belangrijkste ruimtes zijn nog fresco's te zien. In vloeren werden graven uitgehakt en op andere plekken grote voorraadurnen ingebracht.

We besluiten voor de overnachting naar een camping in Belisirma te gaan. Over een prachtige bergroute met zelfs een pas van 2180 meter worden we getrakteerd op schitterende uitzichten. 

We passeren de Ihlara-vallei, die we vanwege de conditie van Marjos niet bezoeken en laten ons over smalle weggetjes vallen naar de rivierkloof waar de camping ligt. De inrit omlaag over een rul poeder-zanderig en steil hellinkje gaat 'm niet worden. Eraf gaat wel, maar morgen erop zeker niet, dan slaan de voorwielen door. De camperneus is inmiddels verkeerd gepositioneerd om nog bij het riviertje te gaan kijken voor een plek, dus moeten noodgedwongen de hele rit omhoog doen. Heel blij dat we hier geen tegenligger zijn tegengekomen, want dan hadden we alsnog vast gestaan, besluiten we door te rijden naar Sultanhani. 

Donderdag 18 september - Karapinar

Sultanhani - Karapinar      248 kilometer    ☀️27°C

De grote karavanserai van Sultanhani, gebouwd in de 13e eeuw tijdens de Seltsjoekse overheersing, trekt iedere dag drommen bezoekers. Ook wij staan er rond kwart voor tien, maar de eerste touringcars hebben hun lading al uitgestort. Italianen, Fransen, Nederlanders, Spanjaarden, en een flinke groep Chinezen verspreiden zich door en om het complex. 

Waar Europeanen elkaar vaak nog wat ruimte geven bij het maken van een foto, kent deze Aziatische sprinkhanenplaag die terughoudendheid niet: ze negeren jouw ready-to-make-a-picture-houding volkomen en positioneren zich zonder pardon plompverloren en beeldvullend een halve meter voor je neus. Al selfie-nemend poseren ze eindeloos, daarbij de hele scène vullend of nemen foto's van elkaar en dat duurt hééééééél lang. Voordat irritatie en ergenis ons echt frusteert, besluiten we het spelletje mee te spelen. Wij zetten ons pontificaal voor de fotograaf of maken ons dusdanig breed direct naast diens vriendjes, die onderdeel van het plaatje moeten worden. Als ze dan schouderophalend weer voor ons gaan staan, kopiëren wij onze eerdere aktie onmiddellijk. Verbazing tekent zich af op Chinese gezichten, maar het kwartje valt en zij zoeken hun heil elders. Jammer is alleen dat er nog meer Chinezen zijn die dezelfde haasje-over-techniek inzetten bij hun fotoreportage. Afin, met enige volharding gelukt het ons toch om van het gebouw en de tapijten-expositie bruikbaar beeldmateriaal te verzamelen.

Op de camping is een andere camper neergestreken met Tsjechisch kenteken, die ons bekend voorkomt. Inderdaad: Nederlanders die in Tsjechië wonen en die we eerder spraken op de camping in Göreme, wat een toeval. We nemen na een kort praatje opnieuw afscheid en draaien de poort uit. Een kleine 40 kilometer westwaarts over de D300 ligt de karavanserai Obruk Han, een bouwval die onlangs prachtig is gerestaureerd. Net als zijn evenknie in Sultanhani in de 13e eeuw gebouwd en onderdeel vormend van de Zijderoute richting Iran. Niet alleen het gebouw is aangepakt door vestiging van een museum, restaurant en hotel, maar ook de hele entourage om het gebouw heen. Tuinen, een grote parkeerplaats en toiletgebouw moeten de plek voor groot toerisme klaarstomen.

Alleen hebben die toeristen deze nieuwe parel nog niet gevonden, slechts één touringcar arriveert als wij alweer vertrekken. Lopend naar het gebouw door de nieuw aangelegde tuin passeren wij een octagonaal bestraat monument waarbij op acht rotsblokken wordt stilgestaan bij acht Seltsjoekse kernwaarden: compassie, geduld, waarheid, loyaliteit, vrijgevigheid, dankbaarheid, discretie en medelijden. Levenswaarden die nauw verbonden zijn met het soefisme die in deze streek zijn hoogconjunctuur kende.

Op de binnenplaats van het gebouw ligt aan een zijde het eenvoudige Rumi Taste & Scent museum. De naam verwijst naar Rumi, de grote Perzische dichter en leider van het soefisme in het Seltsjoekse sultanaat Rûm.

We slenteren even rond en nemen nog een kijkje achter het gebouw, waar zich een rond, 200 breed en 145 meter diep zinkgat bevindt. Het daarin aanwezige water onthult meteen het geheim waarom juist hier op deze plek in de steppevlakte een rustplaats voor handelsreizigers verrees.

Over kleine binnenweggetjes zetten we ons reis voort nu richting Tuz Gölü, een groot zoutmeer wat met zijn1500 km² oppervlakte het op één na grootste meer van Turkije is. Het wordt door twee rivieren en grondwater gevoed, is vaak niet dieper dan twee meter en het water kent een extreem hoog zoutgehalte van wel 32,9%. Het hier gewonnen zout voorziet voor 70% in de binnenlandse vraag. Er strijken ook nog wel eens wat flamingo's neer. Bijzonder is het spiegelende witte effect, het heeft wat weg van Salar Uyuni, de bekende zoutvlakte van Bolivia.

De weg over de Centraal Anatolische hoogvlakte voert door kleine gehuchtjes, waar het traditionalisme nog de norm is. Overal kneuterhuisjes met wat vee, minimaal één moskee en besnorde mannen op gammele brommertjes. Vrouwen met hoofddoeken, lange rokken en gewaden in donkere sombere kleuren bepalen mede het straatbeeld. Die lange kledij is ook functioneel. De wind heeft hier vrij spel op de hoogvlakte en tegen het door voertuigen opgeworpen stof wil men zich graag wapenen. Als wij met onze opvallende camper passeren, draaien hoofden van mensen en kinderen zich verbaasd naar ons om, zo'n voertuig hebben ze hier nog niet gezien.

 De weg is niet breed en daar waar we een vrachtwagen op ons zien toe razen stoppen we aan de kant om deze te laten passeren. In het kielzog passeert een auto en die stopt en rijdt achterwaarts weer naar ons toe. Het raampje gaat open en de breed glimlachende man zegt in onvervalst, maar gebroken Nederlands: 'Goedemiddag, u iets wil vragen. Ik heb vier monaten in Rotterdam gewoond, waar kom u vandaan. Ik wil u helpen'. Hartverwarmend toch zulke behulpzaamheid! We bedanken hem vriendelijk. 

Nu rijden we zuidwaarts en maken in een dorp nog een lunchstop met veel bekijks en duimpjes omhoog van mensen die ons zien staan. We zijn hier blijkbaar het gesprek van de dag 😄. Rond vier uur arriveren we, na passage van Karapinar, het in the middle-of-nowhere gelegen Meke Krater Gölü, ook wel plaatselijk bekend als 'het Boze oog van de wereld'. 

In een soort verlaten maanlandschap verheft zich een in een krater een vulkaankegel die zich later heeft gevormd. De krater rondom de kegel vult zich in natte perioden met water. Dat water is er nu niet, de afgelopen maanden waren gortdroog. Toch blijft op het netvlies een surrealistisch beeld hangen, wat we met kiekjes proberen te vangen, prachtig.

Voor een overnachting vertrekken we naar een vlakbij gelegen AciGöl, een ander kratermeer, waar een CP moet liggen. Daar aangekomen gaan we eerst eten bij het naastgelegen wegrestaurant, wat een spectaculair uitzicht biedt over het meer, de achtergelegen bergwanden en de vlakte beneden. 

We bestellen Etli Ekmek, met gehakt gevuld plat gebakken brood, een specialiteit van de regio Konya, die met salade, pittige harissa en milde muntyoghurtsaus wordt opgediend. Çai erbij en smullen maar. Ook nu weer belachelijk grote porties. De vriendelijkheid van de obers is overigens buitengewoon. Intussen is de wind, die vrij spel heeft over de beneden gelegen vlakte, hard aangetrokken en loeit en giert om het restaurant.

Vrijdag 19 september - Konya

Karapinar - Konya      130 km ⛅️ 21°C

Onvermijdelijk worden we uit bed gezongen door onze imam op afstand, zijn nachtrust heeft zijn stem niet verbeterd. In het restaurant worden we glimlachend verwelkomd en we opteren voor een omelet met brood en thee, prima. Marjos voelt zich vandaag wat beter, maar heeft nog wel wat ondersteuning nodig van paracetamol.

Hier wordt op een fijne manier uitleg gegeven over wat men al heeft ontdekt over de bewoners, die nog geen beschikking had over schrift. In een volstrekt egalitaire samenleving, waarin taken eerlijk waren verdeeld tussen mannen en vrouwen had iedereen de beschikking over een even grote woning. Die huizen konden allen via een trap vanaf het dak worden betreden en de wit lemen muren waren vaak met rode symbolen, dierfiguren of handen gedecoreerd. Het sociale leven speelden zich op de daken af. Vrouwen hadden een belangrijke rol als priesteressen, ook al omdat godinnen het aantal mannelijke goden ver overtroffen. 

Gevonden beeldjes van deze godinnen zijn vaak overdreven zwaarlijvige figuren die model staan voor vruchtbaarheid. De inwoners maakten keramiek, zoals schalen en vazen. Overledenen werden vaak in vloeren begraven. Zorgvuldige analyse van skeletten geven inzicht in voedselpatronen maar ook leef en arbeidsgewoonten. Ze onderbouwen de huidige theorie dat alles eerlijk werd verdeeld, arbeid, opbrengst en nalatenschap. Waarom de nederzetting na 1400 jaar gebruik werd verlaten is nog een raadsel. Men vermoedt dat de redenen gezocht moet worden in klimaatomslag, ziekte, voedseltekorten. Er zijn geen sporen dat een conflict met andere bevolkingsgroepen debet is aan het raadselachtige einde.

We lopen naar de feitelijke opgraving  over een mooi aangelegde brug die zodanig is geconstrueerd dat nog te onderzoeken grondlagen niet worden verstoord. Onder een overkapping liggen de restanten van muren al dan niet met leem, vloeren en graven. 

Een team is bezig om de erosie door blootlegging tegen te gaan. Restanten van muren worden door zandzakken ondersteund en gedeeltelijk ingepakt. De teamleider geeft ons wat uitleg daarover. Feitelijk zien de restanten er niet spectaculair uit. Je moet uitleg en dus inkleuring hebben over deze nederzetting om de belangrijkheid in een juist historisch perspectief te kunnen plaatsen.

Na een cappuccino verlaten we de site en gaan onderweg naar Konya. Daar vinden we op een betaalde CP een mooi plekje. Morgen gaan we deze interessante stad verkennen. Ik vul nog even mijn stappen aan door in een supermarkt op 1,5 kilometer loopafstand wat voorraden in te slaan. Dat is meteen de laatste activiteit voor vandaag. De voetjes kunnen nu omhoog.

Zaterdag 20 september - Konya

Konya    ⛅️ 21°C

As you start to walk out on the way, the way appears.”
“Run from what’s comfortable. Forget safety. Live where you fear to live. Destroy your reputation. Be notorious.”
“It’s easy to stand with the crowd, but it takes courage to stand alone.”
“Don’t be satisfied with stories, how things have gone with others. Unfold your own myth.” - kort gedicht Rumi 13e eeuw

Konya, een stad met een onheuglijk lange historie. Hoofdstad en spiritueel centrum in de Middeleeuwen van het Seltsjoekse sultanaat Rûm. Tot op de dag van vandaag een trekpleister voor devote moslims en vereerders van Jab al-Din Balkhi Rumi, de 13e eeuwse Perzische dichter, filosoof en soefimysticus. Diens poëzie heeft tot op de dag van vandaag een universele aantrekkingskracht en raakt mensen over de hele wereld. 

Als stichter van de Soefi-orde Mevlevi, bekend van de draaiende Derwisjen is hij als heilig man bijgezet in het Mevlana Tekke. Dagelijks trekken duizenden mensen aan zijn tombe voorbij. Vandaag schuifelen we mee en bekijken met verbazing de pracht en praal van dit mausoleum, waarin meerdere belangrijke mensen een laatste rustplaats hebben gevonden.

Met hernieuwde energie slenteren we door de straatjes van de bazaar, waar het enorme aanbod gewoontegetrouw gegroepeerd is geordend, kleding bij kleding, juweliers bij juweliers, schoenen bij schoenen etc. Het maakt zoeken zeer overzichtelijk. Buitenlanders zijn hier niet, klandizie komt van Turken zelf. Terug op de camping zie ik hoe Max Verstappen op een weergaloze manier zich onder zeer moeilijke omstandigheden verzekert van Pole-position in Baku, wat een baas!

Aan het begin van de avond brengt een taxi ons naar het Mevlâna Kültür Merkezi, een mooi architectonisch opgezet cultuurcentrum. We nemen plaats in een groot rond amphitheater met zicht op een groot rond podium beneden. 

Elke zaterdagavond kun je hier een voorstelling bijwonen van een cultureel gezelschap die een vertolking brengen van de Sema van de Mevlevi-soefi's. Ofschoon door de seculiere politiek van Ataturk sinds 1925 verboden, zijn Soefi-orden en hun leden nog steeds actief onder de vlag van toneelgezelschappen. Als de spots aangaan en het orkest begint te spelen betreden 28 Semazen met hun Sjeikh het podium en scharen zich achter hun schapenvel. Hun kledij heeft een symbolische betekenis. De de hoge kokervormige vilten hoed (Sikke) staat voor de grafsteen van ego, terwijl de zwarte mantel (Hirka) het graf vertegenwoordigt, het wereldse omhulsel dat moet worden afgelegd. De daaronder gedragen Tennure, witte rok is het lijkkleed van het ego, maar ook de zuiverheid van de ziel. Tot slot is de band om de middel (Elif-kuşak) een rechte lijn, elif is de eerste letter van het Arabische alfabet en staat symbool voor de eenheid van God. 

Wanneer de Semazen na de rituele begroeting hun mantel uitdoen en enkel in hun witte rok verder draaien symboliseert dat de bevrijding van het ego en de overgang naar een puur spirituele staat. Vandaar hun bijnaam de Draaiende Derwisjen. 

Ze draaien om hun eigen as en bewegen langzaam in een cirkel over de vloer. In het begin zijn hun armen gekruist over de borst (ten teken van eenheid en stilte) en tijdens het draaien openen hun armen. De palm van de rechterhand omhoog, voor het ontvangen van goddelijke genade en de palm van linkerhand naar beneden om de genade door te geven aan de aarde en mensen. Ze draaien zo als doorgeefluik, een kanaal tussen hemel en aarde. 

Een centrale rol in de streng gereguleerde traditionele muziekbegeleiding is weggelegd voor de Ney, de rietfluit. Op de ijle meditatieve klank wervelen de Semazen zich in soort trance. Het is een indrukwekkende vertoning, zeker als je wat meer begrijpt van de achtergrond van hun optreden. Een hele mooie afsluiting van de dag.

Zondag 21 september - Konya

Konya    ⛅️ 23°C

Weer op de thuisbasis zie ik hoe Max Verstappen foutloos de GP van Baku op zijn naam brengt en de twee McLarens hopeloos hun race verknoeien. Buiten heeft Marjos intussen kennis gemaakt met onze nieuwe Turkse buren Yilmaz en Nese en voordat we het weten zitten met behulp van Google-translate genoeglijk met elkaar te keuvelen, vrolijkheid alom. Als ik dan ook nog 10 liter drinkwater ophaal bij de supermarkt kan onze nieuwe vriendschapsband niet meer stuk. Met hun thee en meloen en onze nootjes en koekjes smeden we een hechte band, 😄. 

Telefoonnummers en emailadressen worden uitgewisseld, want als we ooit nog in de buurt van Kirşehir komen, dan moeten we toch langskomen. Dat door dit leuke samenzijn een deel van de schoonmaak werkzaamheden niet meer gebeurt, vinden we niet echt erg. Zo snelt ook deze dag weer voorbij, gezelligheid kent geen tijd.

Maandag 22 september - Silifke/Akdere

Konya - Silifke/Akdere    281 kilometer ☀️33°C

Altijd weer leuk om weer te gaan verplaatsen, we kunnen beiden enorm genieten van het onderweg zijn. Ook Yilmaz en Nese gaan en route, hun doel een camping in Alanya. Wij willen naar de kust bij Silifke een mooi plekje aan zee vinden. De eerste 100 kilometer zijn eigenlijk best saai te noemen, een grote brede snelweg over de eindeloze hoogvlakte met landbouwareaal. Pas een stukje na Karaman, toch ook wel een stad om te onthouden vanwege zijn historie wordt de rit enerverender.

De weg versmalt zich en kronkelt zich door magnifiek bergachtig gebied. Verschillende malen moeten passen nemen, tot wel een kleine 1800 meter.

We passeren gehuchtjes waar langs de weg groentekraampjes maar ook rieten manden te koop worden aangeboden. Altijd trekken we het nodige bekijks met onze campergevaarte. Duimpjes gaan omhoog en als we stapvoets langs een kraampje rijden, krijgen we breed glimlachend appels aangereikt. 

We tuffen verder verwonderd kijkend naar een prachtige kloof die ons rechts kilometers lang in de diepte begeleid. Wat een natuurpracht!  

Na een lange afdaling doemt Silifke op, een grote stad aan de kust. 
Een grote kruisvaardersburcht ligt hoog op een heuvel als getuige van roerige tijden in het verleden. We slaan nog wat water en brood in en nemen de kustweg westwaarts. Moderne bedrijven en dito reclameborden verraden al dat de westerse invloed volledig is geïntegreerd. 

Met de deur naar zee en vanonder de luifel glimlachend uitkijkend op de zee en vloedlijn 10 meter verderop een waarlijk droomplekje. We worden vriendelijk begroet door onze Turkse buscamper-buren te linker en rechterzijde, alvorens we ons in het heerlijk verkoelende zeewater storten, wauw zalig. Vele dagjesmensen die hier zijn neergestreken volgen ons voorbeeld en genieten volop. Gezinnetjes met tentjes en parasols en de hoge pruttelende thee-samowar die iedereen met zich meesleept maar ook jongeren met koelbox bepalen het strandzicht.

P Babaros Cove Beach N36.252119 E33.808104 gratis
P4N # 592260 altitude 5m

We gaan verschillende keren op zwemherhaling, zo is het prima uit te houden in de hitte. Wel neemt wind en golfslag toe, wat weer aanlanden op de kiezelgrond wat bemoeilijkt, maar soit. Vandaag een eigen potje en genoeglijk zitten we de dag en avond uit onder de luifel, die we voor het slapen gaan overigens wel veiligheidshalve indraaien.

Dinsdag 23 september - Silifke/Akdere

Silifke/Akdere    ☀️34°C

Aan het eind van de ochtend worden we verrast door de komst van een Belgisch echtpaar, Patrick en Brigitte die we eerder hebben ontmoet op de camping in Göreme, leuk om onze ervaringen uit te wisselen. Ze voorzien ons bovendien van wat natuurlijke middeltjes die ondermeer de hardnekkige kuch van Marjos wat moeten verlichten, waarvoor dank! Met nog wat plonsjes in zee is het hier prima toeven.

Tussendoor genieten we van onder de luifel van een genoeglijk strandtafereel recht voor onze neus. Turkse badgasten zoeken, in grote verscheidenheid van badgoed en gebruikmakend van wisselende zwemtechniek ook de verkoeling van het water. Van jonge dames in stringbikini's tot oudere dames in top-tot-teen-kledij inclusief hoofdbedekking. Waar de één zich volleerd door het water klieft, doet een ander amechtige pogingen om met aandoenlijke imitatie-crawl bewegingen vooruit te komen. Dampende thee-samowars moeten weer terug op het strand de dorst vervolgens lessen.

Nog voor de schemering invalt zetten de mannen naast ons luide muziek aan uit een giga basbeatbox. Niet helemaal onze muziekstijl, maar voor nu laten we het zo. Gelukkig wordt het lawaai op tijd 's avonds teruggeschroefd en valt de nacht rustig in.