Deel 7 najaar 2025

Klik op de afbeelding om te vergroten

Woensdag 1 oktober  Beymelek

Antalya - Beymelek            144 kilometer ☀️29°C

We draaien de poort uit met een zwaai naar de vriendelijke guard. Altijd weer fijn om onderweg te gaan. Na de laatste paar 'stedelijke' kilometers duiken we de schitterende kustroute op die zich slingerend door de bergen beweegt. Soms met uitzicht op de schitterende azuurblauwe zee, die weer verdwijnt na een bocht of een tunnel. Een stukje onder Kemer maak ik een stop om LPG te tanken en de buitenkant van de camper te laten wassen. Een enthousiaste knul Yilmaz genaamd vertelt dat hij ook de binnenvloeren, matten en ramen meeneemt, toppie. Vanuit een stoeltje bekijken we hoe hij onze vieze stoffige camper weer nieuw leven inblaast. Met rake handelingen verdwijnt al het vuil binnen en buiten en staat de boel weer te glimmen. Na een uurtje is de metamorfose klaar en rijden we verder.

Vanmorgen nog met Wim gesproken en die vertelt dat Patrick en Brigitte op een leuke plek hebben gestaan aan het strand vlakbij Demre. Daar koersen we nu op aan. De route voert ons nu door de bergen van het binnenland, waar naar verloop van tijd op de hellingen meer en meer plastic tuinkassen verschijnen.

Voordat we ons bij het strand installeren doen we eerst wat boodschappen bij de Migros om de voorraden aan te vullen. Zonder een lijstje kun je verleidingen moeilijk weerstaan las ik gisteren op het nieuws. Uh, dat klopt 😁. Naast echte benodigdheden sla ik bier in, ijsjes en een heuse diepvriespizza die er zeer appetijtelijk uitziet. Maar allee hè, tis vakantie....Op de parkeerplaats aan het strand zien we de camper van Wim en Dickie al staan en we zetten de onze er een stukje voor. 

P N36.239198 E30.022102 geen voorz.         Vrije plek altitude 5m

Onder de luifel vandaan hebben we een prachtig uitzicht over de momenteel best wilde zee met direkt voor het kiezelstrand en in de verte links het kustgebergte. Dit kunnen we prima volhouden, morgen Demre en Myra bekijken.

Donderdag 2 oktober  -   Saklikent

Beymelek - Saklilent       129 km ☀️28°C

Demre. Het Byzantijnse kerkje van de bisschop van Myra, onze Sinterklaas is een merkwaardig plek van devotie. 

Ofschoon het 6e eeuwse bouwwerk een plaatje is met zijn eeuwenoude fresco's en vloeren, resteert slechts een kapotte leeggeroofde tombe van de goedheiligman. 

Desondanks worden busladingen Russen en Grieken naar dit nu als museum ingerichte godshuis aangevoerd. St. Nicolaas is dan ook niet alleen een kinder- en dierenvriend en patroon van zeelui, maar bovenal patroonheilige van Rusland en Griekenland. Zij betalen grif de €17,- toegang om in connectie te komen met de oorsprong van deze heilige. Zijn restanten zelf zijn door kruisvaarders in de 11e eeuw naar Bari gebracht en rusten nu in de kathedraal. Door ons bezoek aldaar in 2018 maken we met een kijkje hier ons Sint-verhaal compleet. 

Het moet ook worden gezegd dat het gebouw met zijn sobere strakke architectuur een bezoek meer dan waard is. Zelfs de Russen lopen ademloos en onder de indruk rond en prevelen hier en daar zelfs een gebedje.

Volgende stop zijn de rotsgraven in Myra. Commentaren en review maken duidelijk dat je hier als betalend bezoeker weinig meer krijgt voorgeschoteld dan diegene die vanachter het hek wat foto's schiet. Alzo geschiedt, we houden de €13,- pp nu in onze zak.

Een prachtige route door de bergen met naast de weg foeilelijke tuinkassen volgt. 

Dan dalen we af naar Kaş aan de kust. Met een prachtig uitzicht op een eiland wat in de lucht lijkt te zweven omdat zee en lucht naadloos qua kleur blenden en in elkaar overgaan. 

Vlak voor het stadje stoppen we nog bij een uitzichtpunt waarbij we een fraaie blik kunnen werpen op kust en eilanden.

Parkeren in Kaş blijkt onmogelijk, het is er verschrikkelijk druk. Ook op een P4N-plek net erbuiten kunnen we onze camper niet kwijt. We rijden maar door. Vijf kilometer verderop lassen we een zwempauze in bij een mooi strandje, het heldere azuurblauwe zeewater lonkt. 

Na een zeer aangename plons beraden we ons op de volgende stap. Eerst maar eens kijken in Patara. Echter eenmaal daar gearriveerd blijkt de toegangsweg niet echtgeschikt voor onze camper. Dan maar naar de Saklikentkloof. 

Vrijdag 3 oktober  -  Ölüdeniz

Saklikent - Ölüdeniz    68 km ⛈️⚡️24°C

De lichte regen vannacht blijkt later slechts een voorbode te zijn naar wat vandaag nog komen gaat. Even na negen uur gaan we met Patrick en Brigitte ontbijten in een van restaurantjes met zitjes aan het water. Zo te zien zijn wij de enige klanten in de wijde omgeving. Weliswaar stevig toeristisch geprijsd is het weer een feestje om al die ingrediënten op tafel te zien verschijnen. Bovendien, gezien eerdere ervaringen, nemen we één ontbijt per twee personen, dat volstaat ruim en smaakt prima.

Het bord bij de kassa voor de kloof TL65 pp geeft aan dat vanwege regenval de toegangspoort beperkt is tot 300 meter over de steiger, men mag niet de rivier in. Jammer, maar het is niet anders. Nochthans geeft zelfs dat kleine stukje lopen een idee hoe fantastisch dat eruit moet zien.

We starten daarna op en gaan onderweg naar Fethiye een plaatsje aan de kust. De eerste 20 kilometer gaan over smalle binnenweggetjes en kleine gehuchtjes.

In de lucht verschijnen steeds meer donkere wolken en niet ver voor het einddoel gaat het regenen. 

Bergaf roetsen we nog steeds met de regenrivier over de weg mee ook al wordt het water hier grotendeels door grote geulen zijwaarts van de weg afgevoerd. Ölüdeniz ver beneden ons aan zee krijgt het goed te verduren denken we zo. De mooie azuurblauwe kleur van de zee is nu met een scherpe scheidslijn door vuilbruin water direkt aan de kustlijn verder de zee op gedrongen. De uitgezochte P ligt enigszins hoger dan het feitelijke centrum van Ölüdeniz en heeft geen staand of voorbijkomend water, we kunnen hier prima parkeren. En als gestopt is met regenen besluiten we met Patrick en Brigitte die hier ook staan het dorp in te lopen. 

De centrale winkelstraat omlaag naar het strand heeft het door de regenval fors voor de kiezen gehad.Grote modderstromen hebben zich zijwaarts gestort op terassen en winkelvloeren. Winkeliers en restauranthouders zijn met man en macht bezig de ravage uit hun nering te zwabberen. Omdat het laatste stuk weg nog onder water staat proberen we de boulevard te bereiken via zijstraten. Echter ook daar lopen we ons vast op het water, er spuit zelfs nog meer omhoog uit riooldeksels. Met groot materieel als bulldozers en veegmachines probeert men straten weer begaanbaar te maken. 

Weer teruggekeerd bij de hoofdstraat waden we ons door het laatste laagje modder heen de boulevard op. Als het weer iets gaat regenen zoeken we een restaurantje op. Nu delen we een heerlijke gehaktschotel met bijlage. Een opkomende verkoudheid speelt mij in de loop van de dag al parten, dus eenmaal terug in de camper gaan de voetjes omhoog. Alhoewel ik vermoed dat jichtaanval aanstaande is mijn linker grote teen. Ik verdwijn vroeg in bed.

Zaterdag 4 oktober  -  Dalyan

Ölüdeniz - Dalyan        80 kilometer 🌤25°C

Vannacht komt mijn vermoeden uit en speelt de jicht inderdaad pijnlijk op. De uit voorzorg meegenomen Prednison komt nu van pas en met een pil op probeer ik de slaap weer te vatten en dat lukt zowaar. 'sMorgens blijkt de jicht voorlopig onder controle, maar mijn verkoudheid nog niet. Doch bij de pakken neerzitten werkt niet, we gaan ons vandaag toch weer verplaatsen. Na een opbeurende douche en een goede scheerbeurt, probeer ik er het beste van te maken. Hoog in de weer blauwe lucht boven Ölüdeniz cirkelen talloze paragliders op de thermiek een prachtig gezicht.

 Onderweg naar Daylan zien we bij Fethiye vlak naast onze route de Amyntas rotsgraven aangegeven staan en ik neem daar een kijkje. Toch wel weer imposant om deze uitgehakte rotsgraven uit de 4e eeuw voor Chr. te zien.

In Dalyan blijkt de uitgekozen overnachtingsplek wederom onverhard met veel plassen te zijn naast de markt. Nadat we de nodige groenten hebben ingeslagen en lekkere versgemaakte gözleme hebben gegeten gaan we op zoek naar een betere standplaats. 

Zondag 5 oktober  -  Dalyan

Dalyan    ☀️25°C

Een stapel zakdoekjes moest het snotterende nachtje stelpen. Afin, dit soort fysieke ongemakjes kunnen gaan opspelen als je voor langere tijd met de camper rond toert. Wel besloten vandaag het kalmpjes aan te doen. En niet voor de langere bootexcursie met een programma van een volle dag te gaan, maar een korter tripje te maken. Het weer werkt vandaag mee, zonnig niet te warm en een windje.

We wandelen van onze stek naar het eigenlijke centrum wat zich rond de kades van het boot-excursie-aanbod heeft ontwikkeld. Op de hoek van de straat zijn twee vrouwen bezig de olijfboom voor hun huis te plukken, voorzichtig balancerend tussen de al gevallen steenvruchten op het dekzeil onder hun voeten. Dalyan heeft zich in de loop van decennia ontwikkeld tot een aangename plek voor de toerist en dat heeft niet verkeerd uitgepakt, zo is onze indruk. Er hangt een vriendelijke gemoedelijke vibe. 

De vele terrasjes en restaurantjes zien er verzorgd uit en winkels met toeristische Action-uitstalling (GBR) zijn niet aanwezig of vallen nauwelijks op. Heel veel Engelse bezoekers, maar duidelijk van een beter niveau en inborst, dan hun soms simpele, maar veel meer aanwezige landgenoten op veel andere toeristische massaplekken. We strijken neer op een terrasje, bestellen een cappuccino en raken aan de praat met een Nederlandse vrouw en dochter die hier al meer als 20 jaar komen. Met grote belangstelling in archeologie hoort zij zwijmelend en gretig aan welke topsites we in Oost-Turkije hebben aangedaan. Toch misschien een droom om zelf volgend jaar is op te pakken oppert haar eveneens zeer geïnteresseerde dochter. Wel weten ze ons veel te vertellen over de in's en out's van alle culturele plekken die je hier in Zuidwest-Turkije kan bezoeken.

Aan de lange kade aan de rivier liggen talloze toeristenboten in alle soorten en maten te wachten op klandizie. 

Direct aan de overzijde van de rivier zijn de uitgehakte Lycische rotsgraven uit de 4e eeuw BC duidelijk zichtbaar, prachtig om te zien. Niet ver daar vandaan ligt de antieke oud Perzische stad Kaunos, die vele malen van eigenaar wisselde. Zo was daar in de 4e eeuw voor Chr. plots de machthebber koning Mausolus, een zeer invloedrijk figuur in deze hoek van Turkije. Na zijn dood bouwden zijn treurende zusters een enorm grafmonument, wat gerekend werd tot één van de zeven wereldwonderen. Het gaf aanzet tot vele kopieën en zo was het begrip mausoleum geboren. Dalyan ligt tussen de bergen in een deltagebied waardoor het water van het Köyceğiz Meer afvloeit naar zee. Het Iztuzu-strand daar is een nestgebied voor de onechte karetschildpad.

Wij houden het eenvoudig vandaag en nemen even na twaalven een boot van de Kooperatifi naar het strand. Een mooi tochtje die ons langs de rotsgraven slingert door de delta voert naar het Istuzu Plaji. Wel het verkeerde stukje strand waar we arriveren, hier liggen alle strandliefhebbers bruin te bakken. 

Voor de zeeschildpadden moeten we kilometers verderop zijn. Gezien mijn conditie een beetje opportuun om dat te gaan ondernemen, dus keren we na een uurtje terug.

Maandag 6 oktober  -  Pamukkale

Dalyan - Pamukkale      209 kilometer ☀️23°C

Na rijp beraad besluiten we vandaag toch te vertrekken naar Pamukkale, ofschoon we hier nog lang niet alles hebben bekeken. Probleem is namelijk dat er de komende dagen vanaf morgen behoorlijke langdurige regen daar wordt verwacht. Vanmiddag nog op bezoek gaan is dus eigenlijk het meest verstandig. Bovendien speelt er een olieververs-probleempje zo vertelt een weer oplichtend lampje op het dashboard. Oliepeil is goed, maar blijkbaar is na 25.000 best wel soms zware kilometers de kwaliteit niet meer opperbest. In Denizli vlakbij ons einddoel vandaag zit een Fiat Professional garage, waar we morgen tijdens de regenbuien het probleem kunnen laten fiksen. De eerste 50 kilometer van onze rit gaan over een smalle zeer sterk stijgend en dalende bergweg. Borden met alleen een helling en %-teken zonder getal, door ons spottend 'een procentje of ....' genoemd, markeren het traject waar de kwaliteit van de motorolie nog een laatste zetje omlaag krijgt. Langs de route op regelmatige afstand van elkaar blauwe vaten staan met het opschrift "YANGIN", Turks voor brand. Ze zijn gevuld met water en bedoeld om kleine beginnende bosbrandjes in de kiem te smoren.

Niettemin bereiken we probleemloos de veel grotere D330 die met zijn nieuwe comfortabele wegdek ons verder voert door het berglandschap. We blijven ons erover verwonderen hoe groen en mooi Turkije is. Qua wegennet, aanleg en steden kan het zich moeiteloos meten met Spanje, het is minstens zo modern. Net voor en over de laatste bergpas worden aan de weg overal de bekende gedroogde peper-, aubergine en paprikaslingers aangeboden, een kleurig gezicht. Dat laatste geeft net dat laatste duwtje in de rug om te stoppen en met wat vriendelijk onderhandelen er een aantal te kopen. Over glad asfalt zetten we aan voor de laatste kilometers en parkeren bij de Zuidpoort, volgens Marjos de entree met de makkelijkste looproute over de immense site.

Pamukkale en Hierapolis zijn een kruisbestuiving van uitzonderlijke natuur en historie. Warmwaterbronnen met bergafwaarts stromend kalkhoudend thermisch water hebben in de loop van talloze eeuwen een uniek wit landschap gecreëerd met onder andere uiterst fraaie witte travertijnen terrassen. Pamukkale betekent dan ook letterlijk 'katoenen kasteel'. Een thermaal fenomeen wat al in de vroege bronstijd door mensen werd gefrequenteerd. 

De stad Hierapolis in aanvang 200 BC Grieks werd al snel door de Romeinen opgepakt en uitgebouwd tot een belangrijk religieus oord met medicinale eigenschappen. Tot de helft van de 5e eeuw floreerde het kuuroord, bezoekers kwamen toen al voor het warme medicinale bronwater van heinde en verre. Tot de 13e eeuw werd de toen Byzantijnse stad bovendien een bedevaartsoord omdat apostel Fillipus hier is begraven. Na die periode raakte de stad in verval. Nu met voor dit jaar een verwachte 3 miljoen bezoekers en nog steeds gravende archeologen staat het gebied op de lijst van Unesco Werelderfgoed.

Na betaling van de €30,- pp starten we bovenaan op het archeologische gedeelte van Hierapolis en maken de klim naar het deels gerestaureerde amfitheater het is prachtig. Van hieruit heb je ook een mooi overzicht hoe groot het gebied zich uitstrekt. Op diverse locaties zijn groepen werkers onder leiding van archeologen bezig met opgravingen. Mogelijk gezien de weersverwachting van morgen is het vandaag extra druk, het krioelt van de toeristen. Met busladingen vol, wij telden alleen naar deze ingang er wel een stuk of tachtig zijn ze hier losgelaten. Goede foto's maken is ook geduld hebben omdat je niet overal direct bij kan. Maar interessant blijft het. Het weer deels opgezette monument van Hades, de God van de onderwereld en gezeten op een stenen verhoging boven de lage ingang naar die onderwereld is indrukwekkend.

Muzeum Hierapolis

Maar de late aankomst, het schuifelen door de drukte en de mindere loopconditie van Marjos betekent ook dat we concessies moeten doen in wat we kunnen bezichtigen. Na een rondgang in het museum met zijn prachtige sarcofagen beginnen we aan de soms glibberige afdaling van de travertijn-terrassen. Blootvoets over de soms scherpe kalkrandjes is wel een handicap voor mijn kwetsbare voetzoolhuid en de mindere balans van Marjos, maar genieten is het wel, wat een spectaculaire omgeving!

Over het gedeelte zijdelings rechts wat niet betreden mag worden, scheren op een zeker moment parasailers, prachtig. Onderweg komen we Patrick en Brigitte tegen en Marjos maakt dankbaar gebruik van hun extra ondersteunende handjes. Beneden en weer de schoenen aan, nemen we een taxi die ons terugbrengt omhoog naar onze geparkeerde camper. 

Vannacht staan we op een simpele maar prima parkeerplaats net in het dorp. Marjos al de hele dag last van een hardnekkige hoest, kruipt op tijd in bed. Ik volg niet veel later.

P N37.918789 E29.11972 gratis geen voorz.
P4N # 30432 altitude 264 m

Dinsdag 7 oktober  -  Pamukkale

Pamukkale - Denizli - Pamukkale      29 km 🌧

Eigenlijk tegen beter weten in, vanmorgen vroeg rond half zeven gaan kijken of er vandaag luchtballonnen omhoog gaan. Een rondschuifelend ouder mannetje op straat geeft neeschuddend aan dat door de verwachte regen afvaarten boven Pamukkale vandaag niet doorgaan. Ik loop met onze Belgische buren terug en vertel hen wat onze plannen vandaag zijn, een Fiat-garage in Denizli aanrijden voor ons olie-probleem.